“სადღაც, უკრაინის ერთ პატარა სოფელში, ადგილობრივმა მაცხოვრებელმა ჯიხური რომ შეკრა, რომ მცირე ბიზნესი დაეწყო და ორი კაპიკი ეშოვა, მილის ნაჭერი მიადუღა ზედ – მხოლოდ იმისთვის, რომ…” – ჟურნალისტი და პოეტი ლექსო ლეკიაშვილი, უკრაინასთან დაკავშირებულ პატარა ისტორიას გვიზიარებს, რომელიც კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს უკრაინულ პატრიოტიზმსა და სულისკვეთებას
“უკრაინასთან დაკავშირებით ერთი უმცირესი, მაგრამ უმნიშვნელოვანესი დეტალი მახსოვს სულ, ჩემმა მეგობრებმა იციან, საჯაროდ არასდროს მომიყოლია და ახლა გიამბობთ:
2001 წელს, 20 დღით ვიყავი უკრაინაში.
კახეთის რწმუნებულმა და ივანო-ფრანკოვსკის ოლქის ხელმძღვანელმა მოსწავლეების გაცვლის რაღაც პროგრამა გააკეთეს და მე გავყევი დედოფლისწყაროს მუნიციპალიტეტიდან, როგორც ჯგუფის ხელმძღვანელი.
ჩავედით პრიკარპატიეში, ივანო-ფრანკოვსკის ოლქის პატარა ქალაქის უპატარავეს სოფელში, სადაც მდებარეობდა ყოფილი პიონერთა და მაშინ უკვე მოსწავლეთა ბანაკი.
სოფელი იმდენად პატარა და გზის პირზე გადაჭიმული იყო, რომ ნორმალური კაფეც რამდენიმე კილომეტრში მდებარეობდა – ახლოს იყო აფთიაქი, სოფლის ადმინისტრაციული შენობა, სკოლა და ტაძარი.
ასევე, ბანაკის სიახლოვეს იდგა სრულიად პაწაწინა, ჩვეულებრივი, „უგოლნიკებით“ შეკრული სავაჭრო ჯიხური, ე. წ. „ბუდკა“ – სიგარეტები და საღეჭი რეზინი რომ იყიდება ხოლმე, ისეთი.
აგვისტოს დასაწყისში ჩავედით და ამ ჯიხურის არსებობა აღმოვაჩინე რამდენიმე დღეში, დაახლოებით 10 აგვისტოს (ამას მნიშვნელობა აქვს და ამიტომ ვაზუსტებ).
ისე მოხდა, რომ დილით ადრე მოვხვდი ჯიხურის სიახლოვეს და შევამჩნიე ძალიან უცნაური რამ – ჯიხურს წინიდან, ჩამოსაწევი ჟალუზის სიახლოვეს, მიდუღებული ჰქონდა დაახლოებით 10-15 სმ ლითონის მილის ნაჭერი.
იმდენად არ ჯდებოდა ჯიხურის გარეგნობაში ეს მილი, რომ ჩემს თანამგზავრს, ბანაკის უკრაინული ჯგუფის ლიდერს, მიროსლავს ვკითხე – ეს რაში გამოიყენება-მეთქი?
რამდენიმე დღე მოითმინე და საკუთარი თვალით ნახავო – დამამშვიდა უცნაური ღიმილით.
იმის მერე ყოველდღე დავდიოდი იმ ჯიხურთან, ჩემს საყვარელ ჰოლანდიურ სიგარებსაც იქ ვყიდულობდი (კი, იყიდებოდა, სოფელში, ჯიხურში, სიგარები), მაგრამ ვერაფერი გავიგე – მანამ, სანამ არ დადგა 24 აგვისტო.
24 აგვისტო უკრაინის დამოუკიდებლობის დღეა – როგორც ჩვენთან 26 მაისი.
24 აგვისტოს გამოვედით სოფელში, სანამ ღონისძიებაზე წაგვიყვანდნენ.
მიროსლავმა მხარზე დამკრა ხელი და ჯიხურისკენ გამახედა.
მილის ნაჭერში უკრაინის დროშა იყო ჩამაგრებული.
ხვდებით, ხომ?
სადღაც, სოფელში, ადგილობრივმა მაცხოვრებელმა ჯიხური რომ შეკრა, რომ მცირე ბიზნესი დაეწყო და ორი კაპიკი ეშოვა, მილის ნაჭერი მიადუღა ზედ – მხოლოდ იმისთვის, რომ წელიწადში ერთხელ, 24 აგვისტოს, საკუთარი სახელმწიფოს დროშა ჩაემაგრებინა შიგ.ვერასდროს, ვერავინ და ვერაფერი დაამარცხებს უკრაინას,” – წერს ლექსო ლეკიაშვილი.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
