ჩემმა ქმარმა მანქანებით ვაჭრობა გადაწყვიტა, გამომდინარე იქიდან, რომ მის ძმაკაცებს საქმე კარგად აეწყოთ მანაც მოინდომა მარტივად ფულის შოვნა. მაგრამ მარტივი მხოლოდ ფაფის ჭამა რომ არის ვერ შევაგნებინე.
საწყისი კაპიტალი არ ჰქონდა, ამიტომ ჩვენი ბინა ჩადო ბანკში და თან ამბობდა 5 თვეში ბანკის ვალსაც ამოვიღებ და დიდ მოგებაზეც გავალო. კაცი თავისნათქვამა რომ იქნება, იმასთან კამათს რა აზრი აქვს, თორემ საქართველოში 15 000 დოლარს 5 თვეში რომ ვერ იშოვი ეგეც ხომ ფაქტია.
ხოდა 3 თვე არ იყო გასული, ამ ჩემმა ბედოვლათმა ქმარმა დაუფიქრებლობით ეს ფული მთლიანად რომ დაკარგა. არადა ყოველთვიურად იმხელა პროცენტს ვიხდიდით, რომ ჩემი ხელფასი არ ყოფნიდა.
ეს ნაადრევად ოცნების კოშკებ ჩამონგრეული კაფჩონი სახლში დაჯდა. რომ ვეუბნებოდი “-წადი იმუშავე, ბავშვები შიმშილით დაგვეხოცებიან და უსახლკაროდ დავრჩებითთქო”, მპასუხობდა “- ეს პერიოდი ჩემთვის ძალიან უიღბლოა, აი რამდენიმე თვეში ვარსკვლავები რომ ჩემსკენ შემობრუნდებიან, მაშინ აუცილებლად დავიწყებ მუშაობას და წარმატებასაც მივაღწევო”.
რაღა უნდა მექნა, გაასტროლოგებული კაფჩონი მეჯდა სახლში და ვარსკვლავების მომლოდინე, როდის დაეცემოდა თავში ფულის ჩემოდანი, მაგას დაეცა მეხი!!!
წამოვედი ემიგრაციაში. საქართველოში მონადაც აღარავის უნდიხარ, აბა რა უნდა მექნა, ბავშვებს მშივრებს და უსახლკაროებს ხომ არ დავტოვებდი. მოკლედ 10 წელი მუხლჩაუხრელად ვიშრომე.
სახლის ვალიც გადავიხადე, ბინის რემონტის ფულიც გამოვუგზავნე, ჩემს შვილებს მასწავლებლების ფულსაც ვუგზავნიდი, ბიჭი 18-ის რომ გახდა მანქნაც ვუყიდე. ჩემი ცაგარელის შეგირდი ქმარი კი კომუნალურების და საჭმლის ფულის შოვნასაც ვერ აბამდა თავს, მაგასაც მე ვუგზავნიდი.
ხოდა მომბეზრდა ეს მონური მუშაობა, ჩემი შვილების გაზრდას “სკაიპიდან” შევყურებდი და დავიღალე. ცოტა ფული მქონდა მოგროვილი, თან კონტრაქტსაც ვადა გასდიოდა და გადავწყვიტე დავბრუნებულიყავი, მაგრამ სიურპრიზის გაკეთება მინდოდა.
ავიღე ბილეთი, წავედი აეროპორტში და გავწიე ჩემს ოჯახში სამუდამოდ დასაბრუნებლად. რომ ჩამოვფრინდი და აეროპორტიდან გამოვედი, ჩემს სახლამდე ვერც ვერაფერი ვიცანი, ყველაფერი შეცვლილი იყო.
ერთი ნარგიზა ბებო იყო ისევ ისეთი, როგორიც წასვლის წინ, აივანზე მეზობლების მეთვალყურედ გადმომდგარი დავტოვე. სხვა ყველაფერი რადიკალურად შეცვლილი დამხვდა.
გზად ნაცნობი არავინ შემხვედრია, გარდა ნარგიზას გულითადი მოკითხვისა. ავირბინე კიბეები, ის ის იყო ზარი უნდა დამერეკა, რომ შევამჩნიე კარი ღია იყო. შიგნიდან კი ცოტა უცნაური ხმა გამოდიოდა, თავიდან შემეშინდა, მერე კარი ოდნავ რომ შევაღე და მივაყურადე – ქალის კვნესის ხმა არ იყო?
გულში ჩამეცინა -“აგერ ბიჭიც მომსწრებია თქო, მაგრამ რა უჭკუო ჰყავს დედას, კარი მაინც ჩაეკეტა ამ პატარა ეშმაკუნას თქო”. გულში ჩავილაპარაკე და კიბეებზე დავეშვი, ვფიქრობდი როცა გამოვლენ მერე ავალ თქო. ეზოში ჩამოვჯექი, ნარგიზამ მკითხა – ჯერ არ ცამოსულხარ და უკვე ეზოში ჩამოხვედიო?
არა ნარგიზა ბებო, სახლში არავინ არის და გასაღები არ მქონდა, რომ შევსულიყავი თქო მოვატყუე, აბა ხომ არ ვეტყოდი ჩემი ბიჭი ვირეშმაკობს ვიღაც გოგოსთან და შემრცხვა თქო?
– არა შვილო, 20 წუთის წინ დათო ადიოდა ვიღაც გოგოსთან ერთად, შამპანურით და რაღაც პარკებით ხელში, ვიფიქრე სიურპრიზს უწყობენ და არაფერი გითხარიო
– კი მარა, ვინ დათო ადიოდა ვირაც გოგოსთან ერთად, ჩემს ქმარზე მეუბნებით ნარგიზა ბებო თქო? დავიბენი. – კი შვილო სახლშია, მას მერე არ ჩამოსულა, ალბათ კარგად ვერ დააკაკუნე და ვერ გაიგესო.
– ნარგიზა ბებო, ნამდვილად დათო იყო? ხომ არ გეშელებათ?
– არა შვილო, დათო როგორ შემეშლება სხვაში?
მაშინ კი ყველაფერი გასაგები იყო. ჩემი ასტროლოგი ქმარი, მე როცა წელში გაწყვეტილი ვმუშაობდი და ჩემს ნაშრომს ვუგზავნიდი, თურმე აქ ბინაში ნაშებით დარბოდა. თან იმ ბინაში, რომელიც ჩემი ფულით დავიბრუნეთ და თვითონ ერთი თეთრი არ გადაუხდია.
ის შამპანურიც ჩემი ფულით ჰქონდა ნაყიდი და დანარჩენი რაღაცეებიც. მოკლედ ჩემი სიხარული ერთ წამში ტრაგედიად და უდიდეს იმედგაცრუებად იქცა. მე ის ქალი არ ვარ, არ მცოდნოდა მაინც რომ გაიპარებოდა ქალებში ამ 10 წელიწადში, კაცია მაინც, მაგრამ იმაზე მეშლება ნერვები, ნუთუ მთლადვ ასეთი ნამუსგარეცხილი და არაკაცი როგორ არის, ჩემს სახლში რომ აჰყავს ვიღაც და ჩემს საძინებელში აკოტრიალებს.
იმხელა შოკი მივიღე, რომ მკვლელობაზეც წავიდოდი,არ ვიცი როგორ შევიკავე თავი. ის ღამე ჩემს დეიდაშვილთან გავატარე. დავაფიცე რომ ჩემს აქ ყოფნაზე არაფერს იტყოდა და მესამე დღეს, როცა ფრენის დღე იყო, აეროპორტში წავედი და უკან დავბრუნდი ემიგრაციაში.
ჩემი შვილები ცოტასაც მოითმენენ, მეც მოვაგროვებ იმდენს, რომ ჩემი სახლი მქონდეს, როცა საკუთარ ქვეყანაში დავბრუნდები, ის სახლი მინდა, სადაც ჩემი ღალატის, დამცირებისა და დაუნახაობის სუნი არ იტრიალებს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში.
ყურადღება: ფოტო პირობითია
