სოციალურ ქსელში მამა გაბრიელთან და მის სასწალებთან დაკავშირებული პოსტი გავრცელდა, რომელსაც უცვლელად გთავაზობ:
”2001 წელი იყო. მაშინ რუსეთში ვცხოვრობდი და სანიტრად ვმუშაობდი, როცა უცნაურ შემთხვევის მოწმე გავხდი. რამდენიმე თვის მანძილზე ერთ-ერთი სოფლიდან ჩამოჰყავდათ ინტოქსირებული ადამიანები, ძირითადად ბავშვები და მოხუცები. თავიდან თოთქოს არაფერი, მაგრამ შემდეგ ეს შემთხვევები გახშირდა, ფეხმძიმე გოგონები ბავშვებსაც კი კარგავდნენ, ზოგი კი დაფეხმძიმებას საერთოდ ვერ ახერხებდა. დღე არ გავიდოდა ამ სოფელში ადამიანი არ გარდაცვლილიყო.
ექიმები შეშფოთებულები იყვნენ, მიზეზი კი იცოდნენ მაგრამ ადგილობრივი ხელისუფლებისაგან იუვნენ მკაცრად გაფრთხილებულები, რომ ნამდვილი მიზეზი საავადმყოფოს არ უნდა გასცდენოდა. ექიმებსაც რა უნდა ექნათ? ამ უბედურ ხალხს ჭყიპავდნენ წამლებით, რომლების ეფექტურობაც – 0 იყო.
ერთხელ სმენას ვასრულებდი და ექიმების საუბარს მოვკარი ყური და კინაღამ გული გამისკდა, თურმე ამ სოფელთან ახლოს ერთ-ერთი კომპანია ქიმიურ მრეწველობას ეწეოდა, გადაუმუშავებელი ნარჩენები კი ნიადაგში იწურებოდა, იქიდან კი სასმელ წყალში ხვდებოდა. სწორედ ამის გამო იხოცებოდნენ და ავადდებოდნენ ადამიანები.
ხელისუფლებისაგან კი ზეწოლა იყო, რომ თუ ეს ამბავი გახმაურდებოდა ყველას ციხეში გაუშვებდნენ, სამაგიეროდ ის კომპანია იმდენ მოგებას ნახულობდა, რომ ჩინოვნიკები მოისყიდეს ისინი კი გზას უხსნიდნენ სამუშაოების შესრულებაში.
ხალხი ვერ ხვდებოდა, რომ ისინი წყლით იწამლებოდნენ, მაგრამ წყალი ისეთი ნაერთებით იყო მოწამლული, რომ კიდევ ათეული წელი სჭირდებოდა წყალი რომ სასმელად ვარგისი ყოფილიყო…
მაშინ კარგად მახსოვს ორი ღამე არ მეძინა, სინდისი მაწუხებდა ყოველ ფერდაკარგულ პატარა ბავშვზე, სიკვდილს რომ ებრძოდა, ფეხმძიმე გოგონები 6-7 თვის ასაკში რომ კარგავდნენ ბავშვებს, მოხუცებზე აღარაფერს ვამბობ.
ვერაფერს ვიზამდი, ვერც პოლიციაში განვაცხადებდი და ვერც მედიაში, ყველა გაფრთხილებული იყო. სწორედ ამაზე ფიქრებში გართულს გამახსენდა, რომ ჩემმა დამ, როცა გული მაწუხებდა წმინდა მამა გაბრიელის ზეთი ჩამომიტანა. სასწრაფოდ შევვარდი ჩემს საძინებელში, მოვნახე ფლაკონი სადაც ის ზეთი იყო, მაგრამ შიგნით სულ ერთი წვეთი იყო დარჩენილი, ჩემს ხელთ დიდი ძალა იყო, მაგრამ არა იმდენიც რომ ყველას დახმარებოდა, თურმე ვცდებოდი.
იმ ღამით ძლივს დავიძინე იმაზე ფიქრში როგორ მეშველა ამ ადამიანებისთვის. ღამით კი სიზმარი ვნახე, სულ რამოდენიმე წამიანი, სადაც მოხუცი კაცი მიდის ჭასთან და იმ ჭას პირჯვარს გადასახავს, ხალხს კი მოუწოდებს, რომ მხოლოდ ამ ჭიდან ისაზრდოვონ.
გამეღვიძა, მამა გაბრიელმა მიმანიშნა რაც უნდა მექნა, დილით ადრე გავიქეცი საავადმყოფოში, შევედი პალატაში, მძინარე კაცი გავაღვიძე, რომელიც თავის 4 წლის გოგონას გვერდით მჯდომს ჩასძინებოდა. რამის კივილით მივაჩეჩე ეს ფლაკონი და ვუთხარი: ახლაბე წადი სოფელში, აქ ის წამალია, რომლითაც განიკურნებით!
ჩქარა წადი და იმ ჭაში ჩაასხი, რომელიც სოფლის ცენტრშია და ყველა გააფრთხილე მხოლოდ ამ ჭიდან დალიონ წყალი თქო! – ეს კაცი გაკვირვებული მიყურებს, მე კი ვაწვები და კარებისკენ ვექაჩები, მანაც დამიჯერა. მოწყვეტით დავეშვი მოსაცდელის სკამზე, და მჯეროდა, რომ სასწაული ნამდვილად მოხდებოდა. იმ დღის შემდეგ კი იმ სოფლიდან ავადმყოფი აღარასოდეს მოუყვანიათ, მხოლოდ ფეხმძიმე გოგონები თუ მოვიდოდნენ ექიმთან კონსულტაციაზე ან მშობიარობის შემთხვევაში”.
ბევრჯერ ვყოფილვარ იმ სოფელში და ყველას აინტერესებდა რა იყო ის ერთი წვეთირომელმაც სასწაული მოახდინა და ასობით ადამიანის სიცოცხლე იხსნა, ისიც კი თქვეს, რომ უშვილო ქალებიც კი ფეხმძიმდებოდნენ და მძიმე სნეულების მატარებელი ადამიანებიც განიკურნენ, ისე რომ მანამდე იმედიც გადაწურული ჰქონდათ და მკურნალობაც შეწყვეტილი.
მე კი ვეუბნებოდი რომ – მადლი არ იზომება, მას აქვს განუზომელი ძალა, ეს მადლი კი ერთი პატარა ქვეყნის, ძალიან დიდი წმინდანისაგან იყო…
მადლი არასდროს იკარგება! ის ყველგანაა და არ აქვს მნიშვნელობა ადგილს, ადამიანებს, მათ ეროვნებას ან აღმსარებლობას. ჩვენი წმინდა მამა გაბრიელის მადლი და ძალა კი უსაზღვროა! სიკეთის, ბედნიერების და სიცოცხლის საჩუქარი. მთავარია გწამდეთ, გწამდეთ რომ უფალს არ მივუტოვებივართ და ის გვიგზავნის თავის მსახურებს ჩვენი სიცოცხლისა და სულების გადასარჩენად…
