ერთხელ ჩემმა მეუღლემ იხუმრა ჩემზე და ახალი ტოიოტა კამრის ნაცვლად მაჩუქა მოსკვიჩი. შემდეგ ყველა კოლეგა დიდხანს იცინოდა, ახსოვდა ეს შემთხვევა და მეც მათთან ვიყავი.
ორი წლის შემდეგ, დავორსულდი. მემკვიდრის დაბადებისთვის ყველაფერი მზად იყო.
ქმარი და ყველა ნათესავი მოუთმენლად ელოდნენ შვილს.
შემდეგ დაიწყო შეკუმშვები. ჩემი მეუღლე იქ იყო, სასწრაფო გამოიძახა და მე ჩანთებით საავადმყოფოში წავედი.
შეკუმშვა ყალბი აღმოჩნდა, მაგრამ მათ სახლში არ გამიშვეს, მშობიარობამდე საავადმყოფოში დამტოვეს. ისე, რომ ჩემს მეგობრებსა და მშობლებს დღის განმავლობაში არ ეცალათ, ჩემი მეუღლე საღამოობით მსტუმრობდა ხოლმე. ასე გავიდა სამი დღე.
ვგრძნობ, რომ მალე გავაჩენ, ექიმთან მივირბინე, მან კი დაადასტურა – დროა. მე არ ვუთხარი ჩემს ქმარს, ვფიქრობდი, რომ მოულოდნელი იქნებოდა.
მე სწრაფად ვიმშობიარე, გადაგვიყვანეს ორსაწოლიან პალატაში. მეზობელი კი შავკანიანი ქალი აღმოჩნდა, ის სასწავლებლად რუსეთში ჩამოსულა და იქორწინა.
ქმარს მივწერე, რომ იგი მამა გახდა, ის კი სასწრაფოდ და ჩემთან წამოვიდა. მეუღლის მოლოდინში მეზობელს შევხვდით და ვისაუბრეთ.
შემდეგ კი ერთი აზრი გამიელვა, მახსოვს ის მიტინგი მოსკოვთან, გადავწყვიტე ჩემს მეუღლეს მეზობლის შვილი ვაჩვენო. მეუღლეს დავურეკე, ვუთხარი, რომ პალატაში არ შეუშვეს, პირველ სართულზე ფანჯარასთან მივედი.
აქ არის ჩემი მეუღლე ფანჯრის ქვეშ. ის ყვავილების თაიგულს მიქნევს, ბიჭები უბრალოდ დგანან, იღიმიან და ფანჯარაში იყურებიან.
მეზობელ გოგონას მივყავარ და ფანჯარას ვანიშნებ. მათი სახეები უნდა გენახათ. ქმარი შეძრწუნებული, უსიტყვო, ღიმილი გაქრა, თაიგული დააგდო.
როგორც მე მესმის. ბავშვს ვაყენებ, ქმარს ვურეკავ მეკითხება, არ ხარ ბედნიერი? ის ამბობს ბედნიერი, მაგრამ რატომ არის ფერადკანიანი?
გამეცინა და გავიხსენე ის დრო, როცა კოლეგების წინაშე ხუმრობდა ჩემზე. ვხედავ, გონზე მოსვლა დავიწყე, ვამბობ, რომ ახლა ვაჩვენებ ჩემს შვილს.
ჩვენი ბავშვი ავიყვანე და ფანჯრიდან ვაჩვენე. ქმარს გაეღიმა და მეგობრებს სიცილი აუტყდათ.
