ამ თემასთან დაკავშირებით ბიბლია ბევრ სხვადასხვა ფაქტს ამბობს. მეცნიერება ამის ახსნას ცდილობს. ჩვენთვის კი, როგორც რიგითი მოკვდავებისთვის მთავარი ერთია: ჩვენი ტვინი ლოცვისას, ისევე როგორც მედიტაციის დროს, დიდ ნეტარებას იღებს.
ქრისტიანები ამას “ანგელოზის ენას” უწოდებენ. შეევედრე, დაკრძალვისას გალობა მოისმინე თუ მარტოობაში ილოცე – თავში მაშინვე გაგინათდათ და ყველაფერი ნათელი გახდა.
პენსილვანიის უნივერსიტეტის მეცნიერები შეეცადნენ გაერკვიათ სიმართლეა ეს თუ მორიგი გამონაგონი.
მთავარი დასკვნა შემდეგია: ნებისმერ ენასა და ღმერთისთვის ლოცვა, ტვინს აიძულებს, აამუშაოს ის ნაწილები, რომელიც ადამიანს ამ
საოცარ განცდას ჰგვრის.
შესაბამისად, გასაკვირი აღარაა, რომ ადამიანები, რომლებიც რეგულარულად ლოცულობენ (ამასთან არ აქვს მნიშვნელობა, რომელი ღმერთისთვის), ნაკლებად განიცდიან ფსიქიკურ პრობლემებს.
ჩვეულებრივ, მათ უკეთესი განწობა აქვთ და ფიქრობენ, რომ სავსე ცხოვრებით ცხოვრობენ. ისინი ემოციურად ბევრად სტაბილურები არიან.
საინტერესოა, რომ ყველა მორწმუნე და მედიტაციის მიმდევარი, საკუთარ მდგომარეობას ერთგვარად აღწერს. ამბობენ, რომ “ჰარმონიასა და შეგუებას” განიცდიან. ისინი აანალიზებენ, რომ – “სამყაროს კონტროლი შეუძლებელია, ამიტომ უნდა მიჰყვე დინებას და მიიღო ყველაფერი ისე, როგორც არის. გარდა ამისა ეს სიმშვიდისა და კომფორტის ფანტასტიური საშუალებაა.”
დაკვირვებისას, სხვადასხვა ენაზე მლოცველ 5 ქალს, ტვინის ერთი და იგივე ნაწილი უაქტიურდებოდა. ეს ნაწილი აზროვნებასა და გარე საყაროს მართვის მცდელობაზე აგებს პასუხს.
კიდევ უფრო ადრეული კვლევებისას, მეცნიერებმა სკანერის საშუალებით ბუდისტი ბერების ტვინში შეაღწიეს. აღმოჩნდა, რომ მათ თავში ქიმიური პროცესები, ჩვეულებრივი ადამიანისგან განსხვავებულად მიმდინარეობს. ისე, როგორც ჩვენი ლოცვისას.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია…
