18 წლის გავთხოვდი. ჩემი მეგობარი ბიჭი იმ დროს 22 წლის იყო. ფაქტიურად, ქორწილიდან ერთი წლის შემდეგ, ჩვენი ვაჟი დაიბადა. ვცხოვრობდით ჩემს ბინაში, რომელიც ბებიაჩემისგან მემკვიდრეობით მერგო.
ქმარი ჩვენი შვილის მიმართ დიდ ინტერესს და სიყვარულს არ იჩენდა. ის ხშირად იმეორებდა, რომ ის ბევრს შრომობს ოჯახის უზრუნველსაყოფად და მე თვითონ უნდა მივხედო ბავშვს, რადგან სახლში ვჯდები.
როდესაც ჩემი შვილი სამი წლის იყო, მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ კიდევ ერთი შვილის გაჩენა. ქმარს ძალიან სურდა გოგონაც გვყოლოდა. ამჯერად, ორსულობა ჩემთვის უფრო რთული აღმოჩნდა ვიდრე პირველად. იყო მრავალი გართულება და მუცლის მოშლის მუდმივი საფრთხე.
ჩემს მეუღლეს იმ პერიოდში სამსახურში ბევრი საქმეები ჰქონდა და ხშირად გვიან ბრუნდებოდა სახლში. ექოსკოპიამ აჩვენა, რომ გოგონა გვეყოლება. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს ქმარს ქალიშვილი უნდოდა ამ ამბის გაგების შემდეგ მის თვალებში დიდი სიხარული ვერ შევამჩნიე.
სამშობიაროში დარჩენა ადრიანად მომიწია. შვილი ჩემს მშობლებთან დავტოვე, რადგან ჩემს ქმარს არ სურდა მასთან დარჩენა. მე შემეძინა ძლიერი და ჯანმრთელი ქალიშვილი. მშობიარობიდან მეორე დღეს ჩემი მოულოდნელად სამშობიაროში ჩემი მეუღლის თანამშრომელი მოვიდა. დამინახა თუ არა პირდაპირ მომახალა:
– სანამ შენ აქ მშობიარობ, ჩემი ცოლი “ცხოვრობს” შენს ქმართან ერთად, შენს ბინაში.
იმდენად შეძრწუნებული ვიყავი, რომ პასუხიც კი ვერ ვიპოვნე. უბედურება ის იყო რომ ჩემთან მოსულმა კაცმაც არ იცოდა რა ექნა. იმის ნაცვლად, რომ მათთან მისულიყო მე მომადგა და რჩევას თუ შვებას ჩემთან ეძებდა.
მიყვებოდა, რომ მას და მის მეუღლეს სამი შვილი ჰყავთ და მას ოჯახის დანგრევა არ სურდა, მაგრამ ასე ცხოვრება აღარ შეეძლო და ყველაზე დიდი უბედურება ის იყო, რომ მისი ცოლი კიდევ ერთ შვილს ელოდებოდა, რომელზეც ეჭვობდა, რომ ჩემი ქმრისგან იყო.
შოკში ვიყავი. ხმას ვერ ვიღებდი და მისი ხმა ბუნდოვნად ჩამესმოდა. არ მჯეროდა, რომ ჩემს ქმარს შეეძლო ამის გაკეთება. მსოფლიოს ყველა ფერი გაქრა, ცხოვრების სურვილიც. მე ის მიყვარდა, მეგონა, რომ ეს სიმართლე არ იქნებოდა. მეგონა, რომ იმედს და ნდობას არ გამიცრუებდა.
- თავიდან დარეკვა მინდოდა.
ეს არ გავაკეთე. იმ დღესვე ჩემი მეუღლე, ყვავილებით და ღიმილით, მშობლებთან ერთად საავადმყოფოდან ჩემთან წასაყვანად მოვიდა. ვცდილობდი არაფერი შემემჩნია სახლში მისვლის პირველი რაც გავაკეთე მისი ნივთების ჩხრეკა იყო. მინდოდა ღალატის დამადასტურებელი მტკიცებულება მეპოვა.
ვერაფერი ვიპოვე. როცა მარტო დავრჩით ყველაფერი ვუთხარი. თავიდან მან უარყო, შემდეგ კი აღიარა, რომ მას სხვა შეუყვარდა, რომ შვილს ელოდებოდნენ და მე მას მთელი ცხოვრება გავუფუჭე და ზედმეტი შვილები ვაჩუქე.
ეს საბოლოო დასასრული იყო – იმ საღამოს სახლიდან გავაგდე. მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის! Რა უნდა ვქნა? ორი ბავშვი გვყავს.
- განქორწინება
მასთან განქორწინებიდან ერთი წლის შემდეგ დამირეკა ქალმა, რომლის გამოც ჩემმა ქმარმა მიმატოვა. ტიროდა. მთხოვა შევხვედროდი. არვიცი რატომ დავთანხმდი შეხვედრაზე. აღმოჩნდა, რომ ჩემს ყოფილ ქმარს ისიც მიუტოვებია და უცხოეთში წასულა.
აღმოჩნდა, რომ გოგონას მთელი სანათესაოდან არავინ იკარებდა და ყველაზე უბედურება ის იყო, რომ სასიკვდილოდ ავად იყო. სიმსივნე ჰქონდა.
მევედრებოდა, რომ მისი და ჩემი ყოფილი ქმრის გოგონასთვის მიმეხედა. მევედრებოდა, რომ მისი ბავშვთა სახლში დატოვება არ უნდოდა. არივოცოდი რა მექნა. არვიცოდი რა ვალდებულება მქონდა. მაგრამ ამ უბედურ გოგონას ვუყურებდი, მასზე უარს უბრალოდ ვერ ვიტყოდი.
თავიდან ჩემთან ორივენი მოდიოდნენ ხოლმე. ბავშვებმა ერთმანეთი გაიცნეს. მალე ქალი საავადმყოფოში დააწვინეს. გოგონა ჩემთან დარჩა. დედამისი კი რამდენიმე თვეში გარდაიცვალა.
მისი გარდაცვალებიდან ერთი კვირის შემდეგ, ნოტარიუსი მოვიდა და გამოაცხადა, რომ ქალმა მთელი ქონება დამიტოვა. მათ შორის იყო ბინა, მანქანა და საკმაოდ დიდი თანხა. გამზადებული იყო ასევე მეურვეობის დოკუმენტები და მხოლოდ ჩემი ხელმოწერა იყო დარჩენილი.
მე არ მაქს კავშირი ჩემს ყოფილ მეუღლესთან. ასევე დედამთილმა უარი თქვა ჩემს შვილებზე და განქორწინების შემდეგ არასდროს დაურეკავს. ახლა სამი მშვენიერი შვილი მყავს, რომელთა ბედზეც უნდა ვიზრუნო, ამიტომ ჩემს ცხოვრებაში ადგილი აღარ აქვს ისეთი მოღალატისთვის, როგორიც ჩემი ყოფილი მეუღლეა.
გთხოვთ გააზიარეთ პოსტი და გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში.
ყურადღება: ფოტო პირობითია
