სოციალურ ქსელში, ქართველი ემიგრანტების ერთ-ერთ ჯგუფში, ოჯახისგან საშინლად გულნატკენი ემიგრანტის, მანანა კვინიკაძის პოსტი ვრცელდება, რომელიც ძალიან ბევრ ემიგრანტს, კიდევ ერთხელ დააფიქრებს.
“მე პირველ რიგში დედა ვარ… ემიგრანტი დედა და არ შემიძლია არ ვთქვა ეს, მაგრამ არც ღიად საუბარი შემიძლია, იმიტომ, რომ მე მარად იმ შვილების დედა ვიქნები, შვილებისა, რომლებიც თურმე სულიერად ისე შემომეცალნენ ვერც გავიგე…
12 წელი ემიგრაციაში გავატარე. საბუთიც უნდა ამეღო და რომ ვუთხარი ჩემებს საბუთს ვაკეთებ-თქო… მაგაში ხარჯავ ფულს, სანამ იქნები იქნები და მერე წამოხვალო…
მეც გამიხარდა, დამთავრდა ჩემი ემიგრანტობა და ყოველი თვის ბოლოს, ბანკში რიგში დგომა ფულის გასაგზავნად-თქო. ცოტა ფულიც მოვაქუჩე და გადავწყვიტე სიურპრიზი მომეწყო ოჯახისთვის. ყველა მუშაობს და მეც წყნარი სიბერე მელოდება-მეთქი ვფიქრობდი.
ავიღე ბილეთი, ავიბარგე და ჩემი აზრით სამუდამოდ დავტოვე იტალია და ვუწყობ გრანდიოზულ სიურპრიზს ოჯახის წევრებს. გადავფრინდი საქართველოში, სახლში ტაქსით მივედი… ადრიანი დილაა… მივეცი ზარი გაიღო კარები და ჩემი ქმრის შეშფოთებული მზერა და საოცარი ხმა…
ხმა რომელიც ჭერს ჩამოანგრევდა. – შენ რა გინდა აქ? მოგროვდნენ ოჯახის წევრებიც, მაგრამ ყველას შეშფოთებული სახე და ყველას შეძახილი – რა მოხდა, რატომ ჩამოხვედი?
მე დავიბენი და ვიფიქრე ეს მოულოდნელი სიხარულისგან მოუვიდათ-თქო და გახარებულმა ვუთხარი, რომ სულ დავბრუნდი. კი მაგრამ ჩვენთვის არ უნდა გეკითხა იყო თუ არა ჯერ დრო შენი დაბრუნებისო? – მიპასუხეს.
მეტს აღარაფერს დავწერ. საქართველოში და ოჯახში სამუდამოდ დაბრუნებული ემიგრანტი დედა და ცოლი, ერთ კვირაში ისევ იტალიაში დავბრუნდი, მაგრამ გაფრთხილებთ ემიგრანტო მშობლებო, როცა ემიგრაციაში ხართ, შეცვალეთ ოჯახისადმი მიდგომა.
არ ვიცი როგორ და რა დროს გვეცლება ოჯახი ხელიდან, მაგრამ იცოდეთ, ემიგრანტი დედა, ემიგრანტი ცოლი და ახლობელი, მხოლოდ ფულის ტომარაა და მხოლოდ თვის ბოლოს გასახსენებელი. მოძებნეთ გზები შეინარჩუნოთ ოჯახები. მე მკვდარი რომ მივესვენებინე ვინმეს (ალბათ სწორედ ასე მომიწევს) ის უფრო არ გაუკვირდებოდა “ჩემებს”, ვიდრე ის, ის რომ ცოცხალი მივედი.
