ჩვენ თბილისში ბინაში ვცხოვრობთ, ახლა კი გეტყვით, თუ რატომ ვუთხარით ჩვენ ასე „ცუდმა და საშინელმა შვილებმა“ ქმრის მშობლებს წასულიყვნენ სოფელში.
რა თქმა უნდა, ის ფაქტი, რომ ჩვენს ბინაში არ არის საკმარისი ადგილი, გავლენა მოახდინა ჩვენზე – ჩვენ ორ ოთახიან ბინაში ვცხოვრობთ.
მაშინ როცა ბავშვები პატარები იყვნენ, ეს ასე არ იყო შესამჩნევი.ჩემი მეუღლის მშობლები მუშაობდნენ, მეუღლეც. სახლში კი ძირითადად ბავშვებთან და ბებიასთან ერთად ვიყავი.
შემდეგ მამამთილი პენსიაზე გავიდა, დედამთილი კი ისევ მუშაობდა. ჩემმა მამამთილმა ორი თვე გაატარა თბილისში, გადიოდა პენსიის რეგისტრაციას,ის მთელი დღე სახლში იყო და მეხმარებოდა ბავშვების მოვლაში.
მალე ჩემი დედამთილიც წამოვიდა სამსახურიდან და ისიც მთელი დღე სახლში იყო. მხოლოდ ჩემი ქმარი მუშაობდა და გვარჩენდა ამხელა ოჯახს, მე მის დედას მამას და სამ შვილს.
ბავშვები უკვე გაიზარდნენ და სჭორდებოდათ საკუთარი სივრცე, რაც შეუძლებელი იყო რადგან ჩვენ ძალიან ვიწროდ ვცხოვრობდით. სოფელში მათ აქვთ არაჩვეულებრივი სახლი, გარემონტებული, დიდი ეზოთი.
მე და ჩემს მეუღლეს ძალიან გვიკვირდა თუ რატომ არ მიდიოდნენ საცხოვრებლად იქ, აქ ხომ უკვე გაუსაძლისი იყო ცხოვრება, ამიტომ ჩემმა მეუღლემ გადაწყვიტა დალაპარაკებოდა მის მშობლებს და უთხრა რომ, გადასულიყვნენ სოფელში, რომელიც ძალიან ახლოს იყო თბილისთან, ის ყოველ ორ კვირაში მოინახულებდა მათ და საჭირო პროდუქტებსაც ჩაუტანდა.
ისიც აუხსნა, რომ უკვე ასე ცხოვრება აღარ შეიძლებოდა.
ამაზე მათ ძალიან ცუდი რეაქცი ჰქონდათ, გვითრეს, რომ ჩვენ არ გვიგვარდა ისინი და მათი თავიდან მოშორება გვინდოდა რადგან აღარ ჰქონდათ შემოსავალი და შესაბამისად აღარაფერში გვჭორდებიდნენ.
ჩვენ კი გაოგნებულები ვიყავით, რადგან ისინიც ზუსტად ისევე არაკომფორტულად გრძნობდნენ თავს როგორც ჩვენ.
საბოლოოდ ისინი წავიდნენ სოფელში. ჩემი მეუღლე ყოველ დღე ურეკავდა მათ მაგრამ არ პასუხობდნენ, გადავწყვიტეთ ჩავსულიყავით და მოგვენახებინა ისინი. ვიყიდეთ პროდუქტები მათთვის და წავედით. როდესაც ჩავედით სახლში არ შეგვიშვეს და გვითრეს, რომ არაფერში ვჭირდებოდით.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრები კომენტარებში..
