მე მყავს ორი შვილი, ვაჟი და ქალიშვილი, რომლებიც მე და ჩემმა მეუღლემ დიდი წვალებით გავზარდეთ. დავეხმარე ყველანაირად, რაც შეგვეძლო, მათ შორის საცხოვრებლის შეძენაში და ასევე შვილიშვილების გაზრდაში. ახლა მარტო ვცხოვრობ, ჩემი მეუღლე ხუთი წლის წინ გარდაიცვალა.
ჩემი შემოსავალი მხოლოდ მცირე პენსიაა, რომელიც ყველაფრისთვის თითქმის არასაკმარისია. ზოგჯერ კი, როდესაც მედიკამენტებს ვყიდულობ, საკვების ფულიც კი აღარ მრჩება.
ბავშვებმა კარგად იციან ჩემი გაჭირვება, მაგრამ მათ დახმარება არასოდეს შემოუთავაზებიათ. რატომღაც ვანიშნე, რომ კომუნალური მაინც იქნებ გადაეხადა, რადგან ბინა სადაც ვცხოვრობდი, ჩემი სიკვდილის შემდეგ მათ დარჩებოდათ. ვაჟიშვილს ვითომ არ ესმოდა მინიშნება და ქალიშვილმა თქვა, რომ იგი ძლივს იხდიდა საკუთარ გადასახადებსაც კი.
თუმცა როგორ უნდა დავიჯერო ეს, როცა ისინი თითქმის ყოველწლიურად ისვენებენ ოჯახებთან ერთად საზღვარგარეთ, საკმაოდ ძვირადღირებულ კურორტებზე. ამასთან აქვთ სამსახურები, რომელშიც დადიან საკმაოდ ძვირიანი მანქანებით. ჩემგან განსხვავებით მგონი საზოგადოებრივი ტრანსპორტით დიდი ხანია არ უსარგებლიათ.
ჩემს ქალიშვილს უყვარს ახალი ტანსაცმლის ყიდვა, ისინი შვილებსაც ანებივრებენ ფულით და უფრო მეტ ჯიბის ფულს აძლევენ, ვიდრე ჩემი პენსიაა. ზოგადად, ჩემს შვილზე, ბიჭზე იმდენად არაფერს ვიტყვი, ოჯახში მისი ცოლი, ჩემი რძალი აკონტროლებს ყველაფერს და ჩემმა შვილმა დახმარებაც რომ მოინდომოს, ის არ მიშვებს.
მეზობელი მიყვება ხოლმე მათ შესახებ, მისი შვილი ჩემს ერთ-ერთი შვილთან მუშაობს. ადრე ამ მეზობლისთვის ხშირად მისესხებია ფული. რამდენჯერმე როდესაც ძალიან დამჭირდა თანხა ვიფიქრე რომ ვთხოვდი, მაგრამ შემრცხვა. შემეშინდა, რომ მკითხავა თუ რატომ არ მეხამრებიან ჩემი შვილები.
მახსოვს, მე და ჩემი და ჩემს მშობლებს როგორ ვეხმარებოდით, რამდენადაც შეეძლოთ, მათთან არასდროს მივსულვართ ცარიელი ხელით, გარდა საჭმლისა, ზამთრისთვის შეშასაც ვყიდულობდით. არავის მიუთითებია ჩვენთვის, ჩვენ თვითონაც ვიცოდით, რომ ეს საჭირო იყო და მე აშკარად ვერ აღვზარდე სწორად ჩემს შვილები.
საკმაოდ კარგი ბინა მაქვს და თუ ჩემს ქალიშვილს უჭირს არ ვიქნებოდი წინააღმდეგი ჩემი ბინა გაექირავებინათ და ჩემთვის პატარა ოთახი გამოეყოთ. მაგრამ მეშინია ამის შესახებ ვუთხრა მას. მიუხედავად იმისა, რომ მათი ბინა იმდენად დიდია, რომ იქ ჩემთვის ადგილი აუცილებლად გამოინახება.
მე არ ვიცი, როგორ ცხოვრობენ სხვა პენსიონერები პენსიით, მე არ გამომდის. სანამ ჩემი მეუღლე ცოცხალი იყო, ის პენსიაზე გასვლის შემდეგაც აგრძელებდა მუშაობას, მაგრამ იმის ნაცვლად, რომ სიბერისთვის ცოტა დაზოგა, ყველაფერს ბავშვებს აძლებვდა. ამბობდა, რომ მათ უფრო სჭირდებოდათ. სწორედ ასე გამოხატავენ მადლიერებას.
გთხოვთ გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში და გააზიარეთ სტატია..
