დიდ ქალაქებში ადამიანები მწვავედ გრძნობენ მარტოობას. ყოველდღიურად ათასობით ადამიანის დანახვა, რომელთა შორის არც ერთი ნაცნობი არ არის, რთულია.
ხანდაზმული ადამიანისთვის ძნელია ახალი კონტაქტების მოძიება, ვინაიდან ახალგაზრდა ასაკის ადამიანს გაცილებით მარტივად შეუძლია ახალი ნაცნობების შეძენა.
დღეს ჩვენ ვისაუბრებთ მარტოობაზე და ასევე გავეცნობით ექსპერტის მოსაზრებას. იმედია გავიგებთ, თუ როგორ დავაღწიოთ თავი მარტოობის განცდას სიბერეში. ეს ინფორმაცია ბევრ ადამიანს დაეხმარება.
- თავს მარტოდ ვგრძნობ
”67 წლის ვარ, მარტო ვცხოვრობ. ქმარი დიდი ხანია გარდაიცვალა. მე ვაგრძელებ მუშაობას, რადგან ეს ერთადერთი საქმიანობაა, რომელიც მოწყენილობას მიქარწყლავს. ბოლო წლების განმავლობაში ისე ვცხოვრობ, რომ არაფერი მახარებს.
არ მაქვს გატაცებები და არც არაფერს ვეძებ. მე ვთავაზობდი, ჩემს შვილსა და მისი ოჯახს (მას სამი შვილი ჰყავს) ჩემს ბინაში გადმოსვლას, მაგრამ ჩემი რძალი წინააღმდეგია. როგორც ჩანს, მას არ სურს მოხუც ქალთან ერთად, ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება.
მე თვითონ მსურდა ჩემს ქალიშვილთან გადასვლა, მაგრამ იქაც ოჯახია და არც მათ უნდათ მოხუცი. რაც უფრო ხშირად მივდივარ მათთან სტუმრად, მით უფრო ნაკლებად მსურს სახლში დაბრუნება.“
თამარას აინტერესებს, რა უნდა გააკეთოს ასეთ სიტუაციაში. ყოველივე ამის შემდეგ, ნორმალური არ არის რომ ცხოვრებამ, სრულიად შეწყვიტა სიამოვნების მონიჭება.
ამ ისტორიაში ერთადერთი კარგი ამბავი ის არის, რომ ქალი თავად ფიქრობდა სიტუაციის არანორმალურობაზე და ყველაფრისკენ გამოსწორების გზების ძიება დაიწყო. მას შანსი გაუჩნდა.
”ჰობის არ არსებობა ან მათი პოვნის სურვილის ნაკლებობა, შესაძლოა დეპრესიის ნიშანი იყოს. თამარასთვის ზედმეტი არ იქნება ნევროლოგთან, ფსიქოლოგთან ან ფსიქოთერაპევტთან კონსულტაციები “, – ამბობს ფსიქოლოგი არინა ლიპკინა.
სპეციალისტი დარწმუნებულია, რომ თანამედროვე სამყაროში 67 წლის ადამიანმა არ უნდა იგრძნოს თავი მარტოდ. ამ სიტუაციაში პრობლემა არ არის ის, რომ ბავშვებს არ უნდათ მოხუცი მიიყვანონ თავისთთან. უფრო მეტიც, მისი შთამომავლები უბრალოდ აფასებენ პირად ადგილს, სადაც მათ შექმნეს მათთვის საჭირო კომფორტი.
„თამარამ უნდა დაივიწყოს ის აზრი, რომ მისთვის უმჯობესია ბავშვებთან ერთად ცხოვრება. მას სხვა გზა აქვს – თავად უნდა შეავსოს თავისი ცხოვრება. საკმარისია კარგად დაათვალიეროს ირგვლივ ის საინტერესო რამ, რაც მის გარშემოა.
შეუძლია ეწვიოს აქტივობებს, რომლებიც ახლომახლო ტარდება, იხილოს ადგილები, სადაც არ იყო ნამყოფი. მას სჭირდება ახალი სოციალური გამოცდილება. ”- დარწმუნებულია ფსიქოლოგი.
როგორც ჩანს, სპეციალისტმა და ჩვენმა თამარამ სიტუაციას სხვა რაკურსით უნდა გადახედონ. ყოველივე ამის შემდეგ, თუ ბავშვები თავიანთი საზრუნავით არიან დაკავებულები და არ სურთ მასთან ერთად ცხოვრება, მაშინ იძულებით მათი აზრი ვერ შეიცვლება. უფრო მეტიც, ყველა სხვა თვალსაზრისით, ურთიერთობა საკმაოდ ნორმალურია. რატომ არ უნდა დაიწყოს თამარამ საკუთარ ცხოვრებაზე ზრუნვა?
გარშემო ბევრი სხვადასხვა საინტერესო აქტივობაა. სიბერეში, როდესაც ადამიანს ჯერ კიდევ აქვს საკმარისი ძალა და უკვე აქვს ბევრი თავისუფალი დრო, მას შეუძლია დაიწყოს იმ ცხოვრების ნაწილის გაცოცხლება, რაც ახალგაზრდობაში ჩაფიქრებული ჰქონდა, თუმცა ამის გააზრების დრო არ ჰქონდა.
გაცილებით უარესია, როდესაც ადამიანი იკეტება უბრალო ინტერესების წრეში, როგორიცაა “ტელევიზორის ყურება, კლინიკაში წასვლა, მაღაზიაში შესვლა …”. პასუხისმგებლობის ვიწრო დიაპაზონი ყოველივე დღეს გასული დღის ანალოგიურს ხდის. ამ შემთხვევაში, მარტოობის მუდმივი განცდა განვითარების იდეალურ ნიადაგს გვთავაზობს.
ამავე დროს, დიდი პასუხისმგებლობა ეკისრება ახალგაზრდა თაობას. ყოველივე ამის შემდეგ, ბავშვებისა და შვილიშვილების განკარგულებაშია ყველაფრის გაკეთება, რომ საყვარელმა ადამიანმა არ დაკარგოს ცხოვრებისადმი ინტერესი სიბერეში.
თქვენ Რას ფიქრობთ ამის შესახებ?
