წარმოიდგინეთ, რომ მაღაზიაში შედიხართ და ვერ კითხულობთ ამა თუ იმ პროდუქტის დასახელებას, ვერ ამოწმებთ საკუთარ ელ. ფოსტას, ვერ იხდით ბინის ქირას, მესიჯსაც კი ვერ პასუხობთ. როგორი ცხოვრება გექნებოდათ, წერა-კითხვა რომ არ იცოდეთ…
მოგითხრობთ ადამიანის ისტორიაზე, რომელმაც წერა-კითხვა არ იცოდა და 17 წელი იმუშავა სკოლაში.
ჯონ კორკორანი ამბობს, რომ რაც თავი ახსოვს, ცდილობდა ასოების შესწავლას, მაგრამ ვერაფრით არჩევდა ხმოვანსა და თანხმოვანს ერთმანეთისგან, ასოები ერთმანეთში ერეოდა.
სკოლაში სწავლის დროს იჯდა მერხთან და ყოველთვის ცდილობდა შეუმჩნეველი ყოფილიყო. შეიძლება მისი ცხოვრება სხვაგვარად წარმართულიყო, მაგრამ გასული საუკუნის 50-იან წლებში არავინ იცოდა, თუ რა იყო დისლექსია.
მეორე კლასში ის ჩათვალეს გონებრივად ჩამორჩენილად, მესამე კლასში კი სჯიდნენ და აძალებდნენ წაკითხვას. ასე გადაჰყავდათ კლასიდან კლასში.
“მახსოვს, როდესაც 8 წლის გავხდი, ღმერთს ვეხვეწებოდი: გთხოვ, ღმერთო, ხვალ როდესაც ჩემი რიგი მოვა, ისე გააკეთე, რომ შევძლო წაკითხვა.”
თავისი უცოდინრობა რომ დაეფარა, კორკორანმა დისციპლინის დარღვევა დაიწყო, რის გამოც გამუდმებით აგდებდნენ კლასიდან.
“მასწავლებელს ვაბარებდი სხვის ნაშრომებს, ვიპარავდი ტესტებს და ვთხოვდი თანაკლასელებს ჩემს მაგივრად დაეწერათ დავალებები. ვერ ვიგებდი, იქ რა ეწერა, მაგრამ ვიცოდი, რომ სხვა არჩევანი არ მქონდა”.
1956 წელს სხვადასხვა ხერხით მოახერხა სკოლის დამთავრება და ატესტატის აღება.
აღმოჩნდა, რომ ჯონი კარგად თამაშობდა კალათბურთს და სწორედ ეს გახდა მიზეზი იმისა, რომ ჩააბარა კოლეჯში, სადაც მას სპორტული სტიპენდია და კალათბურთის გუნდში ადგილი ელოდა.
კოლეჯში სწავლის დროს პედაგოგებზე აგროვებდა ცნობებს, ლექციებზე ბლოკნოტის ფურცლებზე ხაზებს ავლებდა, რათა ლექტორს ჰგონებოდა, რომ მისი საუბრიდან რაღაცას იწერდა.
ლექციის დასრულების შემდეგ ამოხევდა ფურცელს, დაკუჭავდა და ურნაში აგდებდა, რათა არავის დაენახა მისი ნაჯღაბნი და ის, რომ მას არ შეეძლო წერა.
სხვადასხვა ხერხით შეძლო კოლეჯის დამთავრება და დიპლომის აღება – ინგლისური ენის სპეციალისტის განხრით.
იმ პერიოდში დიდი მოთხოვნა იყო პედაგოგებზე. ასე გახდა ჯონ კორკორანი მასწავლებელი, რომელმაც არ იცოდა წერა-კითხვა. ყოველდღე კლასში მოსწავლეებს აძლევდა დავალებებს წაეკითხათ ხმამაღლა და შემდეგ დაეწერათ დაფაზე.
მას ჰქონდა შემუშავებული სტანდარტული ტესტები, რომელთა შემოწმებაც შეეძლო. ასე იმუშავა სხვადასხვა სკოლაში 17 წელი.
“როგორც პედაგოგი, ძალიან ვწუხდი, რომ არ ვიცოდი წერა-კითხვა. ეს იყო სამარცხვინო ჩემთვის, ქვეყნისთვის და სკოლისთვის.”
1965 წელს ჯონი შეხვდა თავის მომავალ მეუღლეს კეიტილინს. მან გაანდო თავისი საიდუმლო: “რაღაც უნდა გაგანდო, – უთხრა მან ქორწილის წინა დღეს. – მე არ ვიცი წერა და კითხვა”.
მთელი ცხოვრება ჯონის მეუღლე მის მაგივრად წერდა წერილებს, დოკუმენტებს, გზავნილებს… რამდენიმე ხნის შემდეგ მან იყიდა სახლი და გააქირავა, შემდეგ კიდევ და კიდევ.
რაღაც პერიოდი კარგად მიდიოდა ბიზნესი, შემდეგ კი ვალები დაედო… 1986 წლის შემოდგომაზე 48 წელი შეუსრულდა.
ჯონმა თავისი სახლი ბანკში ჩადო, რათა ვალების ნაწილი დაეფარა, შემდეგ წავიდა ქალაქის ბიბლიოთეკაში, სადაც კითხვის წრე ჰქონდათ გახსნილი. მიუახლოვდა ქალს და უთხრა: “მე არ ვიცი კითხვა” და ატირდა.
ფონეტიკური მეთოდის გამოყენებით, ძალიან ნელა და მოთმინებით, მას შეასწავლეს ასოები. 1 წლის შემდეგ მისი ბიზნესი ისევ აყვავდა. ჯონი კი თანდათან სწავლობდა კითხვას. ის ცდილობდა წაეკითხა ყველაფერი: წიგნები, გაზეთები, ჟურნალები…
კითხვა იყო ჯადოსნური რამ. ერთხელ მიხვდა, რომ უნდა გაეკეთებინა ის, რაც 25 წლის წინ ვერ გააკეთა. გახსნა მტვრიანი ყუთი, ამოიღო იქიდან გაყვითლებული ფურცლები და წაიკითხა მეუღლის წერილები, სადაც ის სწერდა, თუ როგორ ძლიერად უყვარს მას ჯონი.
კონფერენციაზე სან-დიეგოში, სადაც ესწრებოდნენ ბიზნესმენები, ჯონ კორკორანმა მოყვა იმის შესახებ, თუ როგორ აწარმოებდა ბიზნესს წერა-კითხვის ცოდნის გარეშე.
იგი გახდა ქალაქის საკრებულოს წევრი უწიგნურობის წინააღმდეგ ბრძოლაში, ასევე ორი წიგნის ავტორია: “მასწავლებელი, რომელმაც არ იცოდა წერა-კითხვა” და “გზა განათლებისკენ”.
ასევე შექმნა ფონდი, რომელიც ეხმარებოდა ადამიანებს წერა-კითხვის შესწავლაში.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
წყარო: მშობლები.გე
