მე და ჩემი ქმარი ადრეულ ასაკში დავქორწინდით, შვილები დიდი ხნის განმავლობაში არ გვიჩნდებოდა, მაგრამ უფლის წყალობით 2 ბიჭი გვეყოლა.
ერთ დღესაც ჩვენი საერთო მეგობრის დაბადების დღიდან სახლში მივდიოდით, საჭესთან ვიჯექი, ჩემი ქმარი გვედით, წინა სავარძელზე იჯდა, ჩემი ძმები და შვილები კი უნაკანა სავარძელზე.
ფხიზელი ვიყავი და საჭესთან სწორედ მაგის გამო დავჯექი, მანქანის ტარების არცთუ პატარა პრაქტიკა მაქვს, 6 წლიანი. წყანარად და ნელა მივდიოდით, არ მინდოდა ნასვამები ცუდად გამხდარიყვნენ.
მოსახვევს მივუახლოვდით, სიჩქარეს დავუკელი, უეცრად დიდი სისწრაფით მომავლმა ავტომანქანამ გვერდი გაგვკრა, ჩვენი მანქანა მოსრიალდა, ხევში გადავვარდით და ხეს დავეჯახეთ.
ჩემი მეუღლე და ძმები ადგილზე გარდაიცვალნენ, შვილები საავადმყოფოში მიყვანამდე დაიღუპნენ. მე კი მრავლობითი მოტეხილობებით 6 თვე რეაბილიტაციას გავდიოდი.
ფსიქიკურად ძალიან მძიმე მდგომარეობაში ვიყავი. ერთი თვალის დახამხამებაში ჩემი ოჯახის ყველა წევრი დაიღუპა და საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, უფრო ფრთხილად და დაკვირვებით უნდა ვყოფილიყავი.
ჩემს შვილებს ვერ მოვუარე, ვერ ავარიდე საფრთხე თავიდან, ძალიან ცუდი დედა ვარ, ალბათ არ ვიმსახურებდი ბედნბიერებას. რამდენჯერმე თავის მოკვლა ვცადე, მაგრამ მეგობრებმა გადამარჩინეს, ფსიქიატრიულშიც გავატარე რამდენიმე თვე. ვნატრულობდი სიკვდილს, ნეტა იმ დღეს მომვკდარიყავი როცა ჩემი შვილები დაიღუპნენ.
არ ვჭამდი, ძალიან გავხდი, ბევჯერ გული წამივიდა უჭმელობისგან, ძალით მაჭმევდნენ საჭმელს. სახლში ჩავიკეტე და არსად გავდიოდი.
ამასობაში გავიდა 2 წელი, ტანჯვის 2 წელი და ჩემი საშველი არსად ჩანდა. გავიდა კიდევ რამდენიმე თვე და მოხდა სასწაული, უეცრად ჩვილის ტირილის ხმა გავიგე, ვიფიქრე რაღაც მეჩვენებათქო და ყურადღება არ მივაქციე, რადგან მთელი ეს დრო ჩემი შვილები ხმა ჩამესმოდა გონებაში.
ხმა არადა არ წყებოდა, ბავშვის ტირილის ხმა კიდევ და კიდევ ჩამესმოდა და კარი გავაღე. თვალებს ვერ დავუჯერე რაც ვნახე, ჩემი კარის წინ პირსახოცში გახვეული ჩვილი ბავშვი იყო. ხელში ავიყვანე და სახლში შევიყვანე.
სულ პატარა იყო, რამდენიმე დღის იქნებოდა. უეცრად ჩემში დედობრივმა ინსტიქტმა გაიღვიძა.
არვიცი როგორ, მაგრამ ამ პატარა ციცქნამ ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვალა, რამდენიმე დღე ჩემთან გაატარა, ვუვლიდი როგორც საკუთარ შვილს, ერთმა ციცქნამ თავი მაშინვე შემაყვარა. დავიწყე მუშაობა, თავის მოვლა, ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა.
მეშინოდა ბავშვის აყვანაზე განცხადების შეტანა, ვიცოდი ჩემს წარსულს გადახედავნენ და ბავშვს წამართმევდნენ. 3 წლის გასვლის შემდეგ ბავშვთა დაცვის ორგანიზაციაში დავრეკე, განვაცხადე ბავშვის შესახებ და მოვითხოვე შვილად აყვანა.
უკვე შესაბამისი დრო იყო გასული რომ ბავშვზე მეურვეობა მომეპოვებინა, მქონდა სათანადო პირობები და ფსიქიკური მდგომარეობა. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და ჩემს პატარა გოგონაზე მეურვეობა მომანიჭეს.
მე და ნინიკო უკვე 5 წელია ერთად ვართ. ის არის უფლის ანგელოზი რომელმაც სწორ გზაზე დამაყენა და სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნა.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში…
ფოტო პირობითია.
