დედისერთა ვარ. რომ გავთხოვდი, მე და ჩემი ქმარი ცოტა ხანში ჩემს მშობლებთან გადავედით საცხოვრებლად, რადგან გუჯა ოჯახში ბევრნი ცხოვრობდნენ და ჩვენ, ახალდაქორწინებულ წყვილს ჩვენი ოთახი გვჭირდებოდა, რისი საშუალებაც არ იყო, ჩემი დედ-მამა კი მარტო ცხოვრობდა ოთხოთახიან ბინაში. ამ გადაწყვეტილებას ორივე მხარე სიხარულით შეხვდა.
თავიდან გუჯა ძალიან მორიდებული იყო ჩემს მშობლებთან, მაგრამ, როგორც ჩანს, მამაჩემმა ისე გაათამამა, რომ თავში აუვარდა.
ორი წელიც არ იყო გასული, ოფიციალურად მოსთხოვა, კარებზე გარედან თქვენი გვარი რომ აწერია, ჩემიც მივაწეროთ, „მიტყდება”, ვინმეს ეგონოს, რომ ზედსიძე ვარო. ყველაზე მეტად სიტყვა „ეგონოს” „მომეწონა”.
მამას აშკარად არ ესიამოვნა, მაგრამ კაცურად გაუგო და კარზე გუჯას გვარიც მიაწერა. რამდენიმე ხნის შემდეგ ჩემმა პატივცემულმა მეუღლემ გამომიცხადა (მამაჩემს ვეღარ გაუბედა), მამაშენი პენსიაზეა, მისთვის მნიშვნელობა აღარ აქვს და კარზე მარტო ჩემი გვარი უნდა დავტოვოო.
ამაზე კატეგორიული უარი ვუთხარი და პირველი სერიოზული ჩხუბი სწორედ მაშინ მოგვივიდა. კიდევ ცოტა ხანი რომ გავიდა, უკვე ჩემი გვერდის ავლით, ჩემს მშობლებს სთხოვა, თქვენ მეორე ოთახში გადმოდით, რადგან თქვენს ახლანდელ ოთახში კაბინეტი მინდა გადმოვიტანოო.
იმისთვის რომ არ ეწყენინებინათ, ულაპარაკოდ დასთანხმდნენ. ასე გვაბურთავებდა თავის ნებაზე. ჩემი მშობლების გარდაცვალების შემდეგ კი იმდენი მოახერხა, დამითანხმა, რომ ბინა თავის სახელზე გადაეფორმებინა.
საბოლოოდ კი ისე მოხდა, რომ ჩვენ ერთმანეთს ვეყრებით, რადგან ჩვენმა უფროსმა ქალიშვილმა საკუთარ მამას, საკუთარ სახლში, ქალთან შეუსწრო და ეს ქალი ჩემი უახლოესი მეგობარი იყო. ბავშვი კინაღამ შოკში ჩავარდა.
ამის პატიება ვერ შევძელი და გაყრა მოვთხოვე. დიდი უარისა და ხვეწნა-მუდარის შემდეგ (არ გამეყაროო), მაინც დავითანხმე, რადგან დავემუქრე, შენს სამსახურში დავრეკავ და თავს მოგჭრი-მეთქი, მაგრამ ახლა აქეთ მემუქრება:
კი ბატონო, გავეყაროთ, მაგრამ მეორე დღიდან აიკრავთ ნაბადს შენ და შენი შვილები, ეს ბინა ჩემიაო. ასეთ უნამუსოსთან თუ ვცხოვრობდი ამდენ წელიწადს, ვერ წარმოვიდგენდი. დაქალი მყავს იურისტი და იმის რჩევით განცხადება შევიტანე სასამართლოში, სადაც ბინის შესახებ ყველაფერს დაწვრილებით ვწერ.
აღმოჩნდა, რომ მე, როგორც ჩემი მშობლების პირველი რიგის მემკვიდრეს, მხოლოდ ბინის ნაწილი მეკუთვნის, რადგან ამჟამად ბინა ჩემი აწ უკვე ყოფილი მეუღლის სახელზეა გადაფორმებული. ერთი სიტყვით, ჩემი მშობლების ნაწვალები სახლ-კარიდან მხოლოდ ნაწილი მხვდება და ისიც სასამართლოებისა და ნერვიულობების შემდეგ.
მან კი ვიღაც „პუტანკები“ უნდა მიიყვანოს იქ და ორგიები მოაწყოს, თან შვილები გადამირიოს. ერთმა ნათესავმა მითხრა, მაინც ნუ დაანგრევ ოჯახს, კაცებს, ხომ იცი, მეტი ეპატიებათო.
ამ სიტყვებმა სულ მთლად გადამრია და კატეგორიული უარი ვთქვი შერიგებაზე, თუმცა თვითონ ბოდიშებს მიხდის და მეხვეწება, რომ ვაპატიო.
მაგრამ აქ მარტო ჩვენი ცოლქმრობა არ არის გასათვალისწინებელი. ჩემი გოგონა მოზარდია და ისეთ ასაკშია, ახლა სულ მოფერება და დაყვავება სჭირდება. არანაირი სურვილი არ მაქვს, ბავშვი ზედმეტად ვანერვიულო.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში…
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ნატალია, 36 წლის. წყარო: თბილისელები
