ვერასდროს წარმოვიდგენდი, ოდესმე ჟურნალში თუ გავგზავნიდი წერილს, მით უმეტეს – პირად ცხოვრებას თუ გამოვამზეურებდი, მაგრამ, თურმე არასდროს არ ვიცით წინასწარ, რას გავაკეთებთ მომავალში.
ამ ნაბიჯის გადადგმა კი გადამაწყვეტინა იმ დრამამ, რაც ჩემს სახლში, ჩემს ოჯახში მოხდა.
ვიცი, ბევრი გამამტყუნებს – ამ ხნის კაცი რამ გამოათაყვანა, ვის არ შემთხვევია უბედურებაო, მაგრამ ჩემს ამბავს ვინმე კონკრეტულ ადამიანს, თუნდაც მეგობარს, ვერ ვეტყვი, რადგან ამის უფლებას თავმოყვარეობა არ მომცემს.
არადა, ვინმეს რომ არ გადავუხსნა გული, შეიძლება, მეორე ინფარქტი დამემართოს (პირველი მაშინ დამემართა, როცა ეს ამბავი მოხდა). ცხადია, სახელები და ერთი-ორი სიტუაციაც შევცვალე, რომ ჩემი უახლოესი წრე არ მიხვდეს, ვინ არის სინამდვილეში ამ წერილის ავტორი.
საქმე ისაა, რომ 50 წლამდე ცოლი არ მყოლია. ესეც იმიტომ მოხდა, რომ სპორტსმენი ვიყავი, სულ აქეთ-იქით ვმოგზაურობდი, თან ძალიან გამანებივრეს ათასნაირი ჯურის ქალებმა და, მოკლედ, ვერ მოვიცალე და სერიოზულად არც მიფიქრია ოჯახის შექმნაზე.
სულ ვამბოდი, რა მეჩქარება, მოვა დრო და ამ საქმესაც მივხედავ-მეთქი, მაგრამ, დრო კი არ მოვიდა, არამედ – წავიდა, ისე გაფრინდა, რომ მოხედვაც ვერ მოვასწარი.
50 წლის ასაკში მივხვდი, რომ მარტო დავრჩი და, სანამ ჯერ კიდევ ყოჩაღად ვგრძნობდი თავს, უნდა სასწრაფოდ მეპოვა ქალი, რომელიც მყუდრო კერას შემიქმნიდა და, იქნებ, შვილიც კი გაეჩინა. აქტიურად დავიწყე ძებნა და ახლობლებიც ჩავრთე ამ საქმეში.
დიდი რჩევა-რჩევის შემდეგ, ნათესავმა გამაცნო ჩემზე ოცი წლით უმცროსი, განათხოვარი ქალი. მისი განათხოვრობა ჩემთვის პრობლემა არ იყო, მით უმეტეს, რომ ძალიან მომეწონა. მასაც მოვეწონე და ერთ თვეში ხელიც მოვაწერეთ.
ჩემზე ბედნიერი კაცი არ მეგულებოდა, ისეთი ხასიათის ქალი გამოდგა. რადგან ჩემზე ბევრად ახალგაზრდა იყო, მეც სულ ვცდილობდი, „ახალგაზრდული დამეჭირა“ – თავს ვუვლიდი, ვვარჯიშობდი.
რამდენიმე თვის შემდეგ ჩემმა ცოლმა მახარა, ორსულად ვარო და საერთოდ ცაში დავიწყე ფრენა. ისე გამიხარდა, აღარ ვიცოდი, მადლობა რითი გამომეხატა და მთელი ჩემი ქონება ცოლის სახელზე გადავაფორმე – ვიფიქრე, უკვე ასაკში ვარ და, რამე რომ დამემართოს, რატომ უნდა იწვალოს მემკვიდრეობის მისაღებად-მეთქი.
შვილი რომ გაჩნდა, ჭკუაზე არ ვიყავი სიხარულით, მაგრამ, თურმე, მოიცა… ბავშვის მონათვლის მეორე დღეს ცოლმა მითხრა, გეყრებიო. ეს ისეთი ელდა იყო, ვერ აგიწერთ. მაგრამ, თურმე მთავარი წინ მელოდა:
სული რომ მოვიბრუნე და მიზეზი ვკითხე, მიპასუხა, ეს ბავშვი შენი შვილი არ არის, მამამისმა ცოლად შერთვაზე თანხმობა მითხრა და შენგან მივდივარო.
მე ინფარქტით დამაწვინეს კლინიკაში, ის კი წავიდა ბავშვიან-ქონებიანად და დამტოვა ასე სულიერად და მატერიალურად ნულზე.
კიდევ კარგი, ჩემს ძმას ჰქონდა დაკეტილი ოროთახიანი ბინა და იქ გადამიყვანეს საავადმყოფოდან.
აი, ასე გავუბედურდი. ახლა აღარც კი ვიცი, როგორ უნდა ვიცხოვრო.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია..
სოსო, 53 წლის.
წყარო: ჟურნალი “თბილისელები”
