მე და ლიკა ხუთი წელია, ცოლ-ქმარი ვართ. მანამდე მთელი წელი ვხვდებოდით ერთმანეთს, ანუ ექვსი წელიწადია, ერთმანეთს ვიცნობდით და ამ ხნის განმავლობაში არც შეყვარებულობის, არც ცოლქმრობის პერიოდში ერთი შეკამათებაც კი არ მოგვსვლია, ისე შეხმატკბილებულები ვიყავით.
რა თქმა უნდა, იმას არ ვამტკიცებ, რომ ან ერთს, ან მეორეს არასდროს არაფერი შეგვშლია ან ერთმანეთისთვის რამე არ გვიწყენინებია, მაგრამ ყველაზე კრიტიკულ სიტუაციაშიც კი, ანუ საჭირო დროს, ერთმანეთს ვუთმობდით, ვუთმენდით, უკანაც ვიხევდით, არც ბოდიშის მოხდა გვეთაკილებოდა და ამის შემდეგ უფრო მეტად გვიყვარდა ერთმანეთი.
ერთი სიტყვით, სრულ ჰარმონიაში ვცხოვრობდით. ყველა ჩვენს მეგობარს და ახლობელს უკვირდა ჩვენი ასეთი ურთიერთობა და ვერ იგებდნენ, როგორ ვახერხებდით ჩხუბის, კონფლიქტების, წყენისა და გაბუტვის გარეშე ცხოვრებას. ჩვენ კი ის გვიკვირდა, როგორ უნდა გეწყინოს რამე იმ ადამიანისგან, რომელიც ძალიან გვიყვარს.
უფრო სწორად, რატომ უნდა მიიყვანოს საქმე წყენამდე ან ერთმა, ან მეორე მხარემ. ერთი სიტყვით, ჩვენს საახლობლოში იდეალურ წყვილად ვითვლებოდით და იმდენი ილაპარაკეს ჩვენს ურთიერთობაზე, რომ, მგონი, თვალი გვეცა. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ამ ბოლო დროს მე და მარიკა აშკარად ვეღარ ვუგებთ ერთმანეთს.
ვეღარ ვუგებთ კი არა, შეიძლება ითქვას, აბსოლუტურად უცხოები გავხდით ერთმანეთისთვის. ვფიქრობ რომ, ეს მარტო ლიკას ბრალი არ არის. აშკარად მეც ვეღარ ვარ ჩემს „მატორზე“, მაგრამ ასეა თუ ისე, როგორც კატა და თაგვი, ისე ვაღიზიანებთ ერთმანეთს.
სხვა დროს როგორი სისულელეც არ უნდა მეთქვა, ყველაფერი მოსწონდა, ყველაფერზე მეთანხმებოდა, ახლა კი, რომ სწყუროდეს და წყალი მივუტანო, შეიძლება, იმაზეც ამიწიკვინდეს. მეც აშკარად აღარ მყოფნის ნერვები, რომ ყოველ სულელურ გამოხდომაზე ველოლიავო და „გადასარევი“ დუეტი გამოგვდის:
თუ სახლში ვართ, ნორმალურ საუბარს ვერ გაიგონებ, – ის წივის და კივის, მე კი ვიღრინები და ასე ვუშლით ერთმანეთს ნერვებს. რა მოხდა, რა დაგვემართა, წარმოდგენა არ მაქვს. ძალიან ხშირად ვფიქრობ ხოლმე ამაზე და ვერანაირ დასკვნამდე ვერ მივდივარ.
ისიც კი ვიფიქრე, იქნებ, ერთმანეთი აღარ გვიყვარს-მეთქი, მაგრამ ასე არ არის, რადგან, რომ წარმოვიდგენ, რომ ერთი დღე მაინც არ მოვიდეს სახლში. ალბათ, გავგიჟდები, ნამდვილად ვერ გავძლებ. თვითონაც ძალიან წუხს ამ ამბავს და ვერ გაურკვევია, რა გვემართება. მიმტკიცებს, ისევ ისე მიყვარხარო.
არადა, აშკარად შარზე ვართ. ამას წინათ საკუთარი თავი იმაში გამოვიჭირე, რომ სავარძელში რომ ვიჯექი და გაზეთს ვკითხულობდი, თან ლიკას ვადევნებდი თვალს (უფრო სწორად, ამას თვალის დევნება კი არა, თვალთვალი ჰქვია), რომ რამეში „გამომეჭირა“ და შენიშვნა მიმეცა.
მერე აღმოჩნდა, რომ ისიც ასევე მითვალთვალებდა და ისე ერთდროულად ვეცით ერთმანეთს ჩვენ-ჩვენი შენიშვნებით, რომ იმ მომენტში ისიც კი გავიფიქრე, მგონი, ორივემ „გავრეკეთ“-მეთქი.
ჩემს ერთ ძალიან ახლობელ ადამიანს გავანდე ჩემი გასაჭირი. მან კი მითხრა, ასეთი რამ ხშირად ხდება ცოლ-ქმარს შორის და თუ ახლავე არ მიიღეთ ზომები, თქვენი კინკლაობა სერიოზულ ჩხუბში გადაიზრდება და მართლა შეგძულდებათ ერთმანეთიო.
რა ზომები-მეთქი, ვკითხე იმედმოცემულმა. რა და დროებით უნდა ცალ-ცალკე იცხოვროთ. თუნდაც ერთი თვის განმავლობაში არ უნდა ნახოთ ერთმანეთი.
არც დაურეკოთ, არანაირად არ დაეკონტაქტოთ და, თუ რამდენიმე ხანში იგრძნობთ, რომ ერთმანეთი მოგენატრათ, უერთმანეთოდ ვეღარ ძლებთ, ესე იგი, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგაო.
რომ დავფიქრდი, მივხვდი, ალბათ, მართლაც სწორი გადაწყვეტილება იქნება, მაგრამ უცებ ისიც ვიფიქრე, ხომ შეიძლება, ამ ერთი თვის განმავლობაში ან ჩემს, ან მის ცხოვრებაში ვინმე გამოჩნდეს?
რა ვიცი, ნათქვამია, თვალი თვალს რომ მოშორდება, გულიც გადასხვაფერდებაო. ჩვენც რომ ასე დაგვემართოს, მერე რაღა ვქნა? თანაც, როგორ ვუთხრა, ან შენ გადადი ერთი თვით დედაშენთან, ან მე გადავალ-მეთქი?
ხომ ეგონება, რომ მასთან გაყრა მინდა და რაღაც სისულელეებს ვიგონებ. აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე, არადა, ვგრძნობ, კიდევ ცოტა ხანსაც რომ გაგრძელდეს ჩვენი ასეთი ცხოვრება, ნამდვილად რაღაც საშინელება მოხდება.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
თაზო, 27 წლის.
