ორი წლის წინ მასთან ერთად ვხვდებოდი ახალ წელს, მან დამირეკა და მითხრა, რომ მარტო აღნიშვნა არ სურდა და ქმარი დედამთილთან წავიდა რადგან ის ცუდად იყო. წავედი – ის იმ ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნება, ვისაც ბრწყინვალე ეწოდება.
შამპანურს ვსვამდით, ცოტას ვჭამდით და ვსაუბრობდით. მე ვლაპარაკობი ჩემზე, ის კი მისზე … მას მეტყველებასთან აქვს პრობლემები.
– მართალია, რომ ენის ბორძიკი არ იკურნება?
– მისი მკურნალობა შეიძლება, მაგრამ ეს ისეთი ინდივიდუალური დეფექტია, რომ ზოგი ადამიანი მკურნალობს, ზოგიც..
– ბავშვობიდან გაქვს? ძაღლმა შეგაშინა?
– არა. ბავშვობაში ლოგოპედთან მიმიყვანეს, მაგრამ … ექიმმა თქვა, რომ ის თავისით გაქრება, მაგრამ ის უბრალოდ არ გაქრა.
– ხელს გიშლის?
– ახლა იმდენად აღარ, ადრე ძალიან, სკოლა,კლასელები შენ თვითონ გესმის, როგორ იქცევიან ისინი ასეთ ადამიანებთან.
როდესაც მასწავლებელი კითხვას მისვამდა მთელი კლასი უკვე ემზადება გასართობად. ახლა ვფიქრობ – ბოლოს და ბოლოს, მასწავლებლებმა ყველაფერი იცოდნენ, მათ შეეძლოთ უფრო იშვიათად გამოვეკითხე ან სულაც გაკვეთილების შემდეგ.
– ოჰ, ირ, ყველაფერი ასეა მაგრამ … იქნებ გაიხსენო რა მომენტიდან დაიწყო ეს ყველაფერი?
– მე მრცხვენია. ცისფერ თვალებზე ცრემლები მოადგა. – უბრალოდ სირცხვილია.
-”თუ არ გინდა, არ მითხრა, არ არის საჭირო, უბრალოდ დამშვიდდი.
მაგრამ უკვე გვიანი იყო, ტიროდა. მან მითხრა თავისი ამბავი.
”მე მრცხვენია ხალხს სიმართლე ვუთხრა, რადგან ცხოვრებაში იმდენჯერ მკითხეს ამ წყეული ძაღლის შესახებ. ძაღლი არ იყო. ეს
– დაწყნარდი, გთხოვ – თავი დავუქნიე.
– დედა იყო.
– დედა? ის გცემდა?
– არა, არასდროს. მაგრამ უკეთესი იქნება, თუ მცემდა, მე არ ვიცი… არ ვიცი, რატომ გადაწყვიტა ასე აღზრდა.
– არაფერი. იგი გახსნიდა ქვედა თაროებს და მეუბნებოდა: ”ჩაალაგე შენი ნივთები, მე ბავშვთა სახლში მიგიყვან, შენ იქ იცხოვრებ. მე არ მჭირდება ასეთი ქალიშვილი და ყველაფერს სერიოზულად ვუყურებდი, უკვე ვიცოდი, რომ არსებობს სახლები, სადაც ბავშვები ცხოვრობენ, მშობლების გარეშე.
და მე ძალიან ნელა ამოვიღე თითოეული ჩემი ნივთი – ბლუზები, კოლგოტები, სახლში უფრო დიდხანს დარჩენისთვის, გესმის? ძალიან მეშინოდა. შიგნით კი ისეთი შეგრძნებები იყო, რისი გადმოცემაც არ შემეძლო ეს მახრჩობდა, მაგრამ ტირილი არ შემეძლო.
– ეს იყო ერთჯერადი?
– არა, მან თქვა, რომ ამჯერად მაპატიებს, რომ კიდევ შემიძლია ვიცხოვრო სახლში, მაგრამ თუ … და ეს “თუ” – და ეს წამება თავიდან დაიწყო. ერთ დღესაც გავიღვიძე, კოშმარების შემდეგ, მე მარტო ვიყავი ცარიელ ბავშვთა სახლში, ძალიან შეშინებული და ყვირილით გავიღვიძე …
დილით დედაჩემს ვუთხარი რაღაც და მივხვდი, რომ რაღაც არ იყო ჩემში როგზე, ასე დაიწყო ყველაფერი.
– დედამ იცის ამ მიზეზის შესახებ? არ უთხარი?
– არა. მას მე ვუყვარდი, მე კი ის მიყვარდა. დიახ, და ახლაც მიყვარს. მას შეეშინდა, სასწრაფო დახმარებაც კი გამოიძახა. ექიმი მოვიდა და დამელაპარაკა, ძაღლზე მკითხა. მან შეგაშინა? … დედას აზრადაც კი არ მოსდის, რომ ეს მის გამო ხდება. მე ეს არ ვაჩვენე.
ამ ამბის გაგების შემდეგ ვეცადე მომეძებნა საუკეთესო სპეციალისტი, მაგრამ ირინას მაინც არ უშველა მკურნალობამ. საბედნიეროდ მას ჰყავს ძალიან კარგი მეუღლე და შვილი, ის უსაზღვროდ ბედნიერია.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
