თქვენმა წერილმა ძალიან ამაფორიაქა, ასე მეგონა, შოლტი მეც მეკუთვნოდა… (ვგულისხმობ წერილს “რატომ აგვიანებენ კაცები დაოჯახებას”).ალბათ, ბევრი მშობელი, ვინც კი ოდესმე ჩარეულა შვილის პირად ცხოვრებაში, ამგვარად იფიქრებს…
75 წლის გახლავართ. დღემდე ვწუხვარ, რომ შვილთან შევცოდე. დამნაშავე ვარ, რომ ხელი ვერ შევუწყვე დაოჯახებაში. ქალიშვილიც მყავს. მან არც მკითხა, ისე გაჰყვა თავის შეყვარებულს. აგერ უკვე 25 წელია, ერთად არიან.
მართალია, ხშირად ჰქონიათ კამათი, მაგრამ არ მინაღვლია, რადგან ვიცი, ერთმანეთი უყვართ. მაშინ გოგონას გაპარვა ისე ვიდარდე, რომ ბიჭმა პირობა მომცა, ასე არ განერვიულებ და დაუკითხავად ცოლს არ მოვიყვანო.
გავიდა ხანი. ზაზა სტუდენტი გახდა და მალევე გამომიცხადა, შეყვარებული მყავსო. არ მინდოდა, 18-19 წლისას ოჯახის ტვირთი წამოეკიდა ზურგზე, ამიტომაც ვუთხარი, – ნუ იჩქარებ, წინ დიდი დრო გაქვს, შენს ცხოვრებაში კიდევ ბევრი გოგო გამოჩნდება-მეთქი.
ნათია გავიცანი და დიდად არ მომწონებია. მოგვიანებით მივხვდი, ეს ეგოისტობით მომივიდა, თორემ მას ჩემი დასაწუნი არაფერი ჰქონდა. ზაზას ვაგრძნობინე, რომ მისი რჩეული არ მომეწონა. შევატყვე, ძალიან დასწყდა გული, ერთი კი ჩაილაპარაკა: ვინც მთავარია, იმას მოსწონსო…
ვიცოდი, ზაზა და ნათია ერთად დადიოდნენ, მაგრამ ჩემს შვილს თავისი შეყვარებული შინ აღარ მოუყვანია. ორ წელიწადში მეუღლე გარდამეცვალა. ამის შემდეგ კიდევ უფრო ჩავებღაუჭე ზაზას. მინდოდა, სულ ჩემ გვერდით ყოფილიყო.
ერთხელ გამომიცხადა, მე და ნათია ხელის მოწერას ვაპირებთ და ცალკე გვინდა ბინა ვიქირავოთო. კინაღამ გავგიჟდი, სარძლო მწარედ შემომელანძღა – ალბათ, ის გაქეზებს, თორემ ჩემგან წასვლას როგორ იფიქრებდი, ასეთ მდგომარეობაში როგორ დამტოვებდი, მაგ გოგოს არასოდეს მივიღებ რძლად და ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ერთად არ იყოთ-მეთქი.
ზაზა გაოცებული და ფერდაკარგული მიყურებდა. ნათიას სახლის ტელეფონის ნომერიც გავიგე და ისიც გამოვლანძღე.
მოკლედ, იმდენი ვქენი, ერთმანეთს დავაშორე. მერე კი, როცა მეუღლის დაკარგვით გამოწვეულმა დეპრესიამ და ეგოისტურმა გრძნობამაც გადამიარა, ხან ვის ვთავაზობდი ჩემს შვილს საცოლედ, ხან – ვის. ბოლოს, ისიც კი ვუთხარი, – თუ გინდა, მივალ ნათიასთან და ბოდიშს მოვუხდი-მეთქი.
მწარედ გაეღიმა, – ახლა რაღა დროსია, ნათია გათხოვდა და ორი შვილიც ჰყავსო. თავზარი დამეცა, თურმე, რა მალე გაფრინდა დრო, მე კი ზაზა ისევ ის პატარა ბიჭი მეგონა. 32 წლისა რუსეთში წავიდა. იქ მეგობართან ერთად ბიზნესი წამოიწყო და ძალიან გაუმართლა.
ზოგჯერ მეც მივყავარ, მაგრამ იქ დიდხანს ვერ ვძლებ. ვეხვეწები, რუსი მაინც მოიყვანე ცოლად, უშვილძიროდ ნუ დარჩები-მეთქი, მაგრამ ვინ მიჯერებს? ამას წინათ მისი კლასელების შეხვედრა იყო. ზაზაც ჩამოვიდა.
ბანკეტის მეორე დღეს ჩვენთან გააგრძელეს ლხინი. ყველას ჰყავდა ოჯახი, შვილები, შვილიშვილებიც კი, ჩემი ზაზა კი მარტოდმარტო იყო… ისე ვინერვიულე, გული გამიხდა ცუდად…
ზაზა მიხვდა და გამომიტყდა, – ერთ ქალთან ბავშვი მყავს, ის ახლა 6 წლისაა, ბიჭია და მამაჩემის სახელი ჰქვია, ახალ წელს ჩამოგიყვან და გაჩვენებო. მივხვდი, ჩემმა შვილმა ამდენი ხნის გასაიდუმლოებული ამბით დამსაჯა…
სამწუხაროა, რომ ქალი არ ჰყავს გვერდით. ხმას ვეღარ ვიღებ ვერაფერზე. მას ნათია უყვარდა, მე კი წინ აღვუდექი. ისიც არ ვიცი, რატომ… მშობლები მართლაც ვცოდავთ ხოლმე შვილების წინაშე, მაგრამ ძნელია, არ დაინტერესდე, ან რაიმე არ ურჩიო შვილს, როცა ის მნიშვნელოვან საკითხს წყვეტს.
ვაღიარებ, რომ ჩემი ჩარევა არამართებული იყო……მაგრამ რაღა დროს? ახლა დღეებს ვითვლი, ერთი სული მაქვს ჩემი შვილიშვილი ვნახო და გულში ჩავიხუტო.
ქეთევან მაცაბერიძე, თბილისი
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ავტორი: მარინა ბაბუნაშვილი, კვირის პალიტრა
