ერთხელ ჩემი უახლოესი მეგობარი ატირებული მოვარდა ჩემთან და მითხრა, ვიღუპები და მიშველეო. როგორც გაირკვა, მის შვილს ძალიან დიდი ვალი დასდებია (როგორც თვითონ მითხრა, რაღაც საქმეში ჩადო სხვისი ფული და ის საქმე ჩავარდა) და ახლა მოსაკლავად დასდევენ.
თუ ერთ კვირაში ფულს არ დაუბრუნებს პატრონს, აუცილებლად მომიკლავენ ერთადერთ შვილსო. თვითონ ერთოთახიან ბინაში ცხოვრობდნენ და იმ ბინის ფასი, რომც გაეყიდათ, სანახევროდაც არ ჰყოფნიდათ.
მოკლედ რომ გითხრათ, ბოლოს მთხოვა, ჩემი ბინა იპოთეკით დამეტვირთა, თანხა მისთვის მესესხებინა, სამი თვის შემდეგ კი თავისი და გამოუგზავნიდა ფულს ამერიკიდან და ბინას ისევ გამოისყიდდა.
ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ მოხდა, მაშინ ჯერ კიდევ უცხო იყო თბილისში „გადაგდებები“ და, ამიტომ მის სიმართლეში ეჭვიც არ შემპარვია.
მართალია, სიხარულით არა, მაგრამ მაინც ყოველგვარი ყოყმანისა და დაკარგვის შიშის გარეშე დავაგირავე ჩემი და ჩემი შვილის ერთადერთი ქონება – სამოთახიანი ბინა (ქმარი არ მყავს, ქვრივი ვარ).
რამდენიმე ათეული ათასი დოლარი ისე მივეცი, ხელწერილიც კი არ დავაწერინე – ვერ ვაკადრე და ახლა თავში ვიცემ ხელს, მაგრამ, რაღა დროს.
პირველი სამი თვის განმავლობაში ნანა ყოველდღე მირეკავდა, მოდიოდა, მადლობებს მიხდიდა და მეუბნებოდა, შენ გადამირჩინე შვილიო, მაგრამ, სამი თვის შემდეგ უკვალოდ გაქრა. ერთი-ორი კვირა არ შევხმიანებივარ. რომ აღარ გამოჩნდა, დავურეკე.
ყურმილი ვიღაც ქალმა აიღო და მითხრა, ეგენი აქ აღარ ცხოვრობენ, ორი თვის წინ გაყიდეს ბინა და, მგონი, ამერიკაში წავიდნენო. კინაღამ გული გამიჩერდა, მაგრამ არ დავიჯერე და მის ძებნას შევუდექი.
სამსახურში მივაკითხე დედასაც და შვილსაც, მაგრამ მითხრეს, ორი თვეა, აქ აღარ მუშაობენ, მგონი, რომელიღაც ქვეყანაში წავიდნენო. მათ ნათესავებს მივაკითხე, თუმცა მეტი ინფორმაცია ვერც მათგან მივიღე, ერთადერთი, ის გავიგე, რომ იმ ნათესავების ვალებიც ჰქონიათ და ისინი თვითონაც ეძებდნენ.
ისეთ საშინელ დღეში ჩავვარდი, ლამის საგიჟეთში აღმოვჩნდი. საკუთარ თავს აღარ დავეძებდი, ბავშვი მრჩებოდა ქუჩაში. ან ის პროცენტები რით უნდა მეხადა, ან რა სახსრებით უნდა გამომესყიდა ბინა, წარმოდგენა არ მქონდა.
ნათესავებსაც ვერ ვუმხელდი – თან მრცხვენოდა, რომ ასეთი დებილი აღმოვჩნდი, თან, ყველას თავისი უჭირდა და ვის ჰქონდა დაწყობილი ათასები, რომ ჩემთვის ეჩუქებინა! პროცენტი კი პროცენტს ემატებოდა და თანხა უსაშველოდ იზრდებოდა, მაგრამ, ერთხელ მეც გადმომხედა ღმერთმა:
ერთ დღეს მეზობელი მოვიდა ვიღაც ორ კაცთან ერთად, რომლებიც მშენებლები აღმოჩნდნენ და შემომთავაზეს, თუ დანგრევაზე თანახმა იქნებით, გარემონტებულ ბინას ჩაგაბარებთო (დამავიწყდა მეთქვა, რომ სახლი კერძოა, სულ ოთხი სართულია და თითო სართულზე თითო ოჯახი ვცხოვრობთ).
რა თქმა უნდა, თანახმა ვიყავი, ოღონდ, ვუთხარი ჩემი ბინის მდგომარეობა. ისინი დამთანხმდნენ და მალე ხელშეკრულება დავდეთ. ჯერჯერობით ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობთ მე და ჩემი შვილი და ქირას სამშენებლო კომპანია იხდის.
როგორც გვეუბნებიან, მაქსიმუმ ერთ წელიწადში ჩვენს ახალ სახლში რემონტიც დამთავრდება და გადაგვიყვანენ. მართალია, დაგირავების გამო ცოტა ნაკლებ ფართობს მოგვცემენ, მაგრამ, აღარ დავეძებ, რადგან, მთლად ქუჩაში არ აღმოვჩნდი.
ჩემი ყოფილი მეგობარი კი ჯერაც არ გამოჩენილა.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
