წყვილმა მობილურით გაიცნო ერთმანეთი. ქალი ვაჟზე 9 წლით უფროსი აღმოჩნდა. ერთმანეთი არასოდეს ენახათ, მიუხედავად ამისა, მათ შორის გრძნობაც დაიბადა.
როცა ნანამ ერთგულების ფიცი მისცა კახას, ვაჟი მერეღა გამოუტყდა: ვიცი, ამ ხნის განმავლობაში გიკვირდა, რომ ერთხელაც არ შეგითანხმდი შეხვედრაზე, მეშინოდა შენი დაკარგვის და ამიტომაც ვერ გიმხელდი ჩემს მდგომარეობას, ახლა კი უნდა გითხრა, რომ მე პატიმარი ვარ და 9 წელი მაქვს მისჯილიო.
ძალიან შეწუხდა ნანა, მაგრამ რაღას იზამდა? ერთხელ უკვე გამოცდილი ჰქონდა იმედგაცრუება, აღარ უნდოდა მეორედაც ეგემა ეს სიმწარე, თუმცა მიაჩნდა, რომ კახა “სულ სხვა ადამიანი” იყო.
ვაჟი მას ისეთ თბილ, სასიყვარულო სიტყვებს ეუბნებოდა, რომ უხეში და პათოლოგიური ქმრის შემდეგ თავი სიზმარში ეგონა. ჰყავდა 10 წლის გოგონა და ყველა ღონეს ხმარობდა, რომ მისთვის არაფერი მოეკლო.
ცხოვრება მაინც ერთფეროვნად მიდიოდა ნანასთვის. ქმართან განქორწინების მერე, არავინ იცოდა, სად გაქრა ბავშვის მამა. მის გაუჩინარებას სულაც არ დარდობდა. მას უფრო იმის ეშინოდა, რომ მოულოდნელად არ გამოჩენილიყო და კვლავ ორომტრიალი არ აეტეხა ძლივს დამშვიდებული ცოლ-შვილისთვის.
კახას გამოჩენამ კი ცხოვრება გაულამაზა. მერე მშობლებმა შესთავაზეს, ბებო-პაპას დატოვებული სახლი გავყიდოთ, იქნებ, სული მოვითქვათ და წელშიც გავიმართოთო. ნანამ იცოდა, რომ მისი მშობლები სასტიკ წინააღმდეგობას გაუწევდნენ და პატიმარს არ გააყოლებდნენ, ამიტომაც საგულდაგულოდ მალავდა კახასთან ურთიერთობას.
დედ-მამის წინადადებამ ძალიან გაახარა. მისი დეიდაშვილი კარგა ხანია ათენში ცხოვრობდა და მუშაობდა.
მშობლებს განუცხადა, – სახლის ფულით საბერძნეთში წავალ ლიასთან, ფულზე ფულს დავამატებ და სამ წელიწადში ჩამოვალ, ჩემს ხატიას კი თქვენ დაგიტოვებთო. დაეთანხმნენ მშობლები.
ნანამ კარგად იცოდა, რომ კახა ციხიდან მალე (ამნისტია უნდა შეხებოდა) გამოვიდოდა და აქ მათი ერთად ყოფნა გაჭირდებოდა, ამიტომაც უნდოდა საბერძნეთში წასვლა. მერე კახასაც გამოუგზავნიდა ფულს და თავისთან წაიყვანდა.
იქ დაქორწინდებოდნენ, რამდენიმე წლის შემდეგ კი შინ დაბრუნებულებს აღარ შეხვდებოდათ ისეთი წინააღმდეგობა, რაც დასაწყისში იყო მოსალოდნელი.
მართლაც, ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც ნანას ჰქონდა ჩაფიქრებული, უფრო სწორად, თითქმის ყველაფერი, იმ ერთის გარდა…
ათენში ჩასულმა დეიდაშვილის დახმარებით მალე იშოვა სამსახური. კახა წელიწად-ნახევარში გათავისუფლდა, ერთი წელი თავის მშობლიურ ქალაქში, გორში იყო. მერე ნანამ 4.000 ევრო გამოუგზავნა და კახაც საბერძნეთში გაემგზავრა.
ნანას ბედნიერება მხოლოდ ორი თვე გაგრძელდა… ქალმა კახას უთხრა: ჯერ კარგად დაისვენე, გაეცანი აქაურობას და მერე დაგაწყებინებ მუშაობას, ისიც, შენი სურვილით, თორემ მე კარგი ანაზღაურება მაქვს და არ გაგვიჭირდებაო.
კახამაც შეიფერა კარგი ცხოვრება. სითბოს და სიყვარულს არ აკლებდა მზრუნველ “ცოლს”. ასე ეძახდა ნანას, თორემ ჯვრისწერას არ ჩქარობდა. ერთ მშვენიერ დღეს, გვიან დაბრუნებულ ნანას კახა არ დახვედრია.
იფიქრა, ალბათ ქართველ ბიჭებს შეხვდა და ქალაქის ცენტრალურ მოედანზე გავიდაო. საერთოდ, კახა ყოველთვის სახლში ხვდებოდა და ცოტა არ იყოს, გაუკვირდა ნანას. 11 საათი რომ გახდა, შეშფოთდა, რა იცის ათენის ქუჩები, რაიმე შარს არ გადაეყაროსო და თავის დეიდაშვილს დაურეკა, თვალი ხომ არ მოგიკრავსო.
ლიასაც ცუდად ენიშნა კახას “დაკარგვა”, მაშინვე ნანას მიაშურა. ნანას ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ კახას რაღაც უბედურება დაატყდა თავს, იჯდა და ტიროდა. ლია ეჭვმა შეიპყრო. იცოდა, რომ ნანა ბინის ერთ გასაიდუმლოებულ ადგილას 3.000 ევროს ინახავდა.
ჰკითხა ნანას, თუ იცი, ფული ადგილზე დევსო? ნანა დაბნეული მიაჩერდა. ლიამ თვალით ანიშნა, მიდი და ნახეო. ნანაც ადგა, მივიდა…
და გაშეშდა – ფული იქ აღარ იდო… ამას მარტო იმედგაცრუება არ ერქვა – ეს წარმოუდგენელი ტკივილი იყო. ლიას უნდოდა იქაურ პოლიციაში განეცხადებინა ქურდობის შესახებ, მაგრამ ისევ ნანამ დაინდო ოდესღაც მოსიყვარულე კახა.
ნანამ ამის შემდეგ ძლივს გაძლო ნახევარი წელიწადი საბერძნეთში. ამ ხნის განმავლობაში კახა ერთხელაც არ შეხმიანებია.
ნანა სულ ორი თვეა, რაც თბილისში დაბრუნდა. ერთხანს ფიქრობდა, წარსულისთვის და კახასთვის წერტილი დაესვა, მაგრამ ბოლომდე გაჩუმება მაინც ვერ შეძლო და რედაქციაში მოსულმა გული გადამიშალა…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია,
ავტორი: მარინა ბაბუნაშვილი
