ისეთი გამწარებული ვარ, რაზეც სხვას დავცინოდი, იგივე გავაკეთე თვითონაც: ავიღე პასტა და ფურცელი, დაწვრილებით აღვწერე ჩემი გასაჭირი და ეს წერილი თქვენ გამოგიგზავნეთ.
მინდა, ჩემმა ძვირფასმა ქმარმა წაიკითხოს და თუ კიდევ შერჩა თავმოყვარეობის, სინდისისა და კაცობის ნამცეცი მაინც, იქნებ გონს მოეგოს.
17 წელია, ცოლ-ქმარი ვართ. ამ 17 წლიდან პირველი-ორი წელი მუშაობდა. მართალია, ოჯახზე ზრუნვით თავს არ იკლავდა, მაგრამ სახლიდან მაინც გადიოდა და ის ხელფასი, რასაც იღებდა, თავისი მუცლის ამოსაყორად და თავისნაირი ლოთბაზარა ძმაკაცების გასამასპინძლებლად მაინც ჰყოფნიდა.
მერე კი სამსახურიდან მიაბრძანეს, როგორც კონფლიქტური და მსმელი. ჰოდა, მას მერე, აგერ უკვე 15 წელია, ჩემს კისერზე ზის. თავიდან ბოლომდე მე ვარჩენ.
აბსოლუტურად არაფერი ეხება, სახლში თითსაც არ გაანძრევს, თავზე ჭერიც რომ დაეცეს.
ნათურა რომ გადაიწვას, ისიც მე უნდა გამოვცვალო. ისეთი სამსახური მაქვს, მთელი დღე გასული ვარ სახლიდან. საღამოს დაღლილ-დაქანცული მოვდივარ სახლში და ეს ვაჟბატონი ისეთი აბობოქრებული და აგრესიული მხვდება, ლამისაა თავი მოვიკლა ხოლმე.
ბავშვი ხომ სულ მთლად შეშალა ჭკუიდან. 16 წლის ბიჭს რას აღარ აკადრებს, რას აღარ უწოდებს. გული მისკდება, რამე უბედურება არ დატრიალდეს. რაც ამის ცოლი ვარ, სულ მაყვედრის, ჩემს სახლში ცხოვრობო.
ჩემს მშობლებს წელიწადში ერთხელაც კი არ მოიკითხავს – განაწყენებულია კაცი: სამოთახიანი ბინიდან, რომელშიც მე, ჩემი ტყუპი და-ძმა, მშობლები და ბებია ვცხოვრობდით, რატომ არ დაშალეს და „ჩემი წილი“ არ მომცეს.
ერთი სიტყვით, ყოველთვის მყრალი და უხასიათო კაცი იყო, მაგრამ ყველა სიკეთესთან ერთად, უკვე რამდენიმე წელია, სმა დაიწყო. თავიდან კვირაში ერთხელ სვამდა, მერე ორ-სამჯერ, მერე – ყოველდღე. ეს ბოლო წელი კი დღეში ორ-სამჯერ სვამს, არაყს და თანაც უზომოდ.
მერე კი მოდის სახლში, უშვერად გვაგინებს მე და ჩვენს შვილს, თავ-ბედს იწყევლის, რომ მე გადამეყარა ცხოვრებაში, რომ შვილი (რომელსაც ჯერ სკოლა არ დაუმთავრებია) არ მუშაობს და არ არჩენს, რომ, მაპატიეთ და, ცოლობას არ ვუწევ.
არადა, ძალიან რომ მოუხშირა სმას, მაშინ ვუთხარი, აირჩიე, ან მე, ან არაყი-მეთქი. მაშინაც მითხრა და მერეც რამდენჯერმე გაიმეორა, ვეღარ გაიგე, რომ არაყი ავირჩიეო? ვუპასუხე, რადგან ასეთი არჩევანი გააკეთე, ჩათვალე, რომ ცოლი აღარ გყავს-მეთქი.
არც მჭირდებაო, – მითხრა, – თუ ქალი მომინდება, როგორმე მოვძებნი ვინმეს და შენი სახვეწარი არაფერი მექნებაო.
მაგრამ ახლა ხშირ-ხშირად მახსენებს ჩემს მოვალეობას, თუმცა პასუხად ერთსა და იმავეს იღებს: შენ არჩევანი უკვე გააკეთე და ახლა თავი დამანებე-მეთქი.
ჩემი დაქალი მამტყუნებს, ასე რომ ვიქცევი, მეუბნება, ქმარს უნდა მოეფერო და დაუყვავო, თუ გინდა, რომ შენს ჭკუაზე ატაროო. მე თვალთმაქცობა და აფერისტობა არ შემიძლია.
შეიძლება, ეს ძალიან ცუდია, მაგრამ ასეთი ვარ და რა ვქნა. როგორ მოვეფერო კაცს, რომელიც ზიზღით მიყურებს, მაყვედრის იმას, რომ მე ვარჩენ, დილიდან საღამომდე ისე გავა დრო, ხმას არ გამცემს, თუ გამცა – მხოლოდ სალანძღავს და დამამცირებელს მეტყვის.
ალბათ, იტყვით, რატომ არ გაშორდებიო. სამჯერ წავედი სახლიდან ბავშვიანად. ერთი კვირის შემდეგ მოდიოდა, მუხლებზე დგებოდა და ბოდიშებს მიხდიდა და ცრემლების ღვარღვარით მთხოვდა, დავბრუნებულიყავი.
თავიდან მეგონა, მართლა ნანობდა, მართლა ვუყვარდი, მაგრამ მერე მივხვდი, იმიტომ მაბრუნებდა უკან, რომ შიმშილით არ მომკვდარიყო, თორემ მეც და ბავშვიც ფეხებზე ვეკიდეთ.
ამას რომ მივხვდი, გადავწყვიტე, აღარ წავსულიყავი სახლიდან, რადგან ეს კაცი იყო ჩემი ბედისწერა და ბოლომდე უნდა გამეძლო, მაგრამ ამ ბოლო ხანებში ისე ამაზრზენად ექცევა ბავშვს (ჩემს თავზე აღარაფერს ვამბობ), ეჭვი მეპარება, გავუძლებ კი?!
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ქეთი, 40 წლის.
