შეიძლება, ყველას გაუკვირდეს, ამისთანა რამეს როგორ წერს საკუთარ თავზეო, მაგრამ, ჩემთვის ახლა ყველაფერი სულერთია, რადგან დასაკარგავი აღარაფერი დამრჩენია. მე ერთი დაღუპული კაცი ვარ, რომელსაც მომავალი აღარ აქვს.
მთელი ცხოვრება იმაზე ვოცნებობდი, ბევრი შვილი მყოლოდა, ღმერთმა კი ისე დამსაჯა, ბევრი კი არა, საერთოდ ვერ დავტოვებ მემკვიდრეს, არადა, ჩემი გვარის ამ შტოს ერთადერთი მამაკაცი მე ვარ.
უკეთ რომ გაგარკვიოთ ჩემს უბედურებაში, მოკლედ გიამბობთ, რაც გადამხდა თავს. ვიცი, რომ ძალიან უღირსად მოვიქეცი და იმიტომაც დავისაჯე ასე.
ყველაფერს ძალიან ვნანობ, მაგრამ, ახლა უკვე ვეღარაფერს შევცვლი და ვერც გამოვასწორებ.
საქმე ისაა, რომ მყავდა უახლოესი მეგობარი, რომელიც ცოლის შერთვას აპირებდა და მეჯვარეობა მე მთხოვა. ნინო რომ გამაცნო, მაშინვე გულში ჩამივარდა და იმდენი „ვიჩალიჩე“, სანამ თავი არ შევაყვარე (სხვათა შორის, ძალიან მალე და ადვილად მივაღწიე ამას).
მერე კი მე და ნინო გავიპარეთ და ჯვარი დავიწერეთ. მაშინ ამაზე ნაკლებად ვფიქრობდი, მაგრამ, ახლა რომ ვიხსენებ ამ ყველაფერს და წარმოვიდგენ, რა დღეში ჩავაგდე ჩემი ძმაკაცი, საკუთარი თავი მძულს.
იმის მოყოლით აღარ შეგაწყენთ თავს, რა მოხდა ამ ყველაფრის შემდეგ ჩემსა და ჩემს ან უკვე ყოფილ მეგობარსა და დანარჩენ საძმაკაცოს შორის. იმ მომენტში ჩემთვის მთავარი ის იყო, რომ ნინო ჩემ გვერდით იყო და ჩემი ცოლი ერქვა.
რამდენიმე თვის შემდეგ ნინო დაფეხმძიმდა, რამაც მისი სიყვარული გამიათმაგა. თავს ვევლებოდი, ცივ ნიავს არ ვაკარებდი. ერთხელ კი რაიონში მოგვიწია ერთად გამგზავრება მანქანით.
საჭესთან მე ვიჯექი. ნაბახუსევი ვიყავი და ნინომ მთხოვა, ან სხვა დასვი საჭესთან, ან მატარებლით წავიდეთო, მაგრამ, არ ვქენი – ეტყობა, წერას ვიყავი ატანილი.
გორთან კი ისეთ ავარიაში მოვყევით, ნინოს მუცელი მოეშალა და თვითონაც ძლივს გადაარჩინეს, მე კი ისე დავილეწე, მოზაიკასავით ამაწყვეს.
მართალია, სიკვდილს გადავრჩი, მაგრამ, წელს ქვემოთ მოვწყდი და ახლა ლოგინს მიჯაჭვული ინვალიდი ვარ და, რომელ ცოლ-შვილზეა ლაპარაკი, ტუალეტში დამოუკიდებლად გასვლაც ოცნებად მაქვს ქცეული.
ნინომ არ მაპატია ჩემი გაუფრთხილებლობა – ცოლი და შვილი რომ გდომებოდა, დამიჯერებდი და საჭესთან ნამთვრალევი არ დაჯდებოდიო, ადგა და წავიდა. სიმართლე გითხრათ, სადღაც, გულში, ვერც ვამტყუნებ. მის ადგილას, შეიძლება, მეც ასე მოვქცეულიყავი.
მაგრამ, მაინც ძალიან მტკივა გული, რომ ასეთ მდგომარეობაში მყოფი მიმაგდო ძაღლივით – მე ხომ ვეღარასოდეს გავივლი ფეხით, სხვისი დახმარებითაც კი ვერ შევძლებ ამას.
მაგრამ, ყველაზე დიდი დარტყმა ჩემთვის ის იყო, რომ წასვლიდან ორი თვის შემდეგ ნინო თავის ყოფილ შეყვარებულს, ანუ, ჩემს ძმაკაცს გაჰყვა ცოლად და ერთი წლის თავზე ტყუპი ბიჭი გაუჩნდათ.
ჩემი მდგომარეობის გამო დედაჩემი ისეა გაბოროტებული, დილიდან საღამომდე ნინოს სწყევლის, რაზეც მე საშინლად ვბრაზობ, რადგან, ყველაფრის მიუხედავად, მისთვის ცუდი არ მინდა. რაც მოხდა, ამაში მხოლოდ მე ვარ დამნაშავე, ნინო არაფერ შუაშია.
ამიტომაც არის ახლა ის ბედნიერი, ხარობს თავის ქმარ-შვილში, მე კი ვწევარ (უფრო სწორად – ვდევარ) საწოლში ცოცხალი ლეშივით და მხოლოდ სინანული დამრჩენია, რომ ღმერთმა ცოდვები მომიტევოს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
გუჯა, 31 წლის.; წყარო: თბილისელები
