ჩემი მშობლების უფროსი შვილი ვარ, მომდევნო ძმაზე თორმეტი წლით უფროსი. მყავს ორი და და ორი ძმა. გვქონდა ორსართულიანი საკუთარი სახლი, რომლის აშენებაშიც მე ფიზიკურადაც და მატერიალურადაც ვეხმარებოდი მშობლებს – თითქმის მთელ ჩემს ხელფასს მამას ვაბარებდი.
ჩემი დები და ძმები პატარები იყვნენ და, ცხადია, ვერანაირ დახმარებას ვერ გაგვიწევდნენ. ორი წელი აშენებას მოვანდომეთ, ერთი წელი – მოწყობას და, ბოლოს, როგორც იქნა, შევსახლდით.
ყველას ჩვენ-ჩვენი ოთახი გვქონდა და ვცხოვრობდით შეხმატკბილებულად. რამდენიმე წლის შემდეგ ცოლი შევირთე და, რა თქმა უნდა, სახლში მოვიყვანე. სამი შვილი გვეყოლა.
სახლი დიდი იყო და ვეტეოდით, მაგრამ ამდენი ხალხი, მოგეხსენებათ, ძნელად თავსდება ერთად. მერე ჩემი ერთ-ერთი და გათხოვდა, დედამთილთან ცხოვრება არ მოინდომა, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს სიძეს კარგი ბინა ჰქონდა, მოჰკიდა ხელი თავის ქმარ-შვილს და სახლში მოიყვანა.
ერთ წელიწადში ჩემმა მომდევნო ძმამაც შეირთო ცოლი და, ისინიც რომ ჩამოვიდნენ საქორწინო მოგზაურობიდან, ჩვენი სახლი უზარმაზარ სკას დაემსგავსა და აქამდე მშვიდ და წყნარ ოჯახში უსიამოვნებებმა იმატა:
ხან რძლებს შორის ხდებოდა კამათი, ხან რძალ-მულებსა და ხან – რძლებსა და დედამთილს შორის. ამ ყველაფრის გაძლება თითოეული ჩვენგანის (განსაკუთრებით – კაცების) ძალ-ღონეს აღემატებოდა და ამიტომ, გადავწყვიტეთ, სახლი გაგვეყიდა და ცალ-ცალკე დავსახლებულიყავით.
გაყიდვაზეც მე ვირბინე, კლიენტი ვიპოვე და იმ დროისთვის მაქსიმალურ ფასად გავყიდეთ. იმ ფულით ხუთი ოროთახიანი და ერთი ერთოთახიანი ბინა ვიყიდეთ და ცოტა ფული კიდევ დაგვრჩა,
მაგრამ მშობლები ჩემი და-ძმის გავლენის ქვეშ მოექცნენ და, მოკლედ რომ გითხრათ, მე და ჩემი ოჯახი წილის გარეშე დაგვტოვეს, იმ მოტივით, რომ ჩემს ცოლს ერთოთახიანი ბინა ჰქონდა იტალიურ ეზოში (ბებიამ დაუტოვა). ის კი პრაქტიკულად, თავიდან იყო ასაშენებელი, არც აბაზანა და სამზარეულო ჰქონდა და ტუალეტიც ეზოში იყო.
ისე მეწყინა ჩემი მშობლების ასეთი გადაწყვეტილება, არც არაფერი მომითხოვია და არც დავა დამიწყია, წამოვიღე ჩვენი ნივთები და ყველა ამოვიგდე გულიდან – დედ-მამაც და და-ძმაც.
ცოლმა ეს არ მაპატია, გამეყარა და თავის მშობლებთან დაბრუნდა სამ ბავშვთან ერთად. ბრალდება მწარე იყო, მაგრამ სამართლიანი: შენი ოჯახისგან ვერ დაგიცავს ცოლ-შვილი და სხვისგან როგორ დაგვიცავო.
რძლებზე რა უნდა ვთქვა, როცა ჩემი საკუთარი დები დადიან და ყველგან მლანძღავენ. რას არ მაბრალებენ: ვითომ მათთვის ყველაფრის წართმევა მოვინდომე, მაგრამ მშობლები მიმიხვდნენ და იმით დამსაჯეს, რომ წილი არ მარგუნეს.
თითქოს ჩემს ცოლს ხუთოთახიანი ბინა ჰქონდა, მაგრამ ვერ გავძეხი და ოჯახიდან ყველაზე მეტ წილს ვითხოვდი… კიდევ უარესებსაც ამბობდნენ.
ზოგი უჯერებდა, ზოგი – არა, მაგრამ, საბოლოო ჯამში, ნაცნობები ალმაცერად მიყურებდნენ შეხვედრის დროს. ყველაზე მეტად კი ის მწყინდა, რომ ჩემმა მშობლებმა თავისი გაზრდილი შვილიშვილები გაიმეტეს და ოჯახი დამინგრიეს.
ახლახან გავიგე, რომ მამაჩემი ლოგინად ჩავარდნილა, მისი საყვარელი შვილებიდან კი არც ერთი არ აკითხავს, წამალსაც კი არ აწვდიან.
მეც არ მაქვს იმის შესაძლებლობა, რომ კლინიკაში დავაწვინო, რადგან ნაქირავებში ვცხოვრობ, არც ხელფასი მაქვს ისეთი, რომ ყველაფერს ვამყოფინო. ჩემთვის მინიმალურ საარსებო თანხას ვიტოვებ და დანარჩენს მთლიანად შვილებს ვუგზავნი.
დედაჩემმა იკადრა და დამირეკა, სხვათა შორის, სამი წლის განმავლობაში პირველად (მანამდე ერთხელაც არ გასჩენია სურვილი, მოვეკითხე მაინც. აქეთ იყო ჩემზე ნაწყენი) და მითხრა, სასწრაფოდ მჭირდება ორი ათასი დოლარი, მამაშენს ოპერაცია რომ გავუკეთოო.
ძალიან მრცხვენია, დედაზე რომ ამას ვამბობ, მაგრამ, ისე ზრდილობის გამოც კი არ უკითხავს, როგორ ხარ ან ბავშვები როგორ არიანო. მთა და ბარი შევაჯერე და ძლივს ვიშოვე 700 დოლარი, რა თქმა უნდა, სესხით, მივუტანე და ვუთხარი, რომ ჩამომკიდოთ, მეტს ვეღარ ვიშოვი-მეთქი.
იმ საავადმყოფოში კი, სადაც მამა უნდა დაეწვინათ, ნაცნობი ექიმი აღმოვაჩინე და ვთხოვე, მაქსიმალურად მიექციათ ყურადღება. მერე დედას ვუთხარი, მე ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გავაკეთე, მეტი არაფერი შემიძლია.
ერთადერთი, თავზე თუ დავადგები-მეთქი. მან კი სულ უმადური და ეგოისტი მიძახა და სამუდამოდ ამიკრძალა მათთან მისვლა, მათი სახელის ხსენება. მე თუ შემეძლება, კიდევ გავუგზავნი ფულს.
მაგრამ, ვერაფრით გამიგია, რატომ შემიძულეს და რატომ გამომარჩიეს დანარჩენი შვილებისგან ასე საკუთარმა მშობლებმა.
ჩვენ ხომ არასდროს არანაირი უსიამოვნება და უთანხმოება არ მოგვსვლია სახლის გაყიდვამდე?!
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ამირანი, 36 წლის.
