“არაფხიზელ მდგომარეობაში მყოფი ადამიანის გამბედაობის ხარისხი რომ ერთიათად იზრდება, ამაში ალბათ თითოეული თქვენგანი დამეთანხმება…
სითამამე და გამბედაობა სრულიად ფხიზელ მდგომარეობაშიც არ მაკლია, მაგრამ ჩემი ცხოვრების მთავარი, “პრიკოლური” მოვლენები სწორედ ამ ღვთაებრივი სითხის მიღებასთან ასოცირდება და თქვენი და მარიამულის ნებართვით, რამდენიმე ამბავს გავიხსენებ.
გასული წლის შემოდგომაზე, ჩემმა მეგობარმა ლაშამ დამირეკა, ძმურად, ჩემთან გადმოდი, მეზობელი დამეღუპა, ჩემები მის ოჯახს ეხმარებიან, მთელი დღეები მარტო ვარ და ცოტა გავერთოთო. მეგობრის გამხიარულებისა და “გზავნილებისთვის” საჭირო მასალის მოპოვების იმედით, 5 წუთში უკვე მასთან გავჩნდი… ძმაკაცი პრინციპით – “სახლში კაციც შენ ხარ და ქალიც” მოქმედებდა და წამებში ისეთი სუფრა გაშალა, რომ იტყვიან, ჩიტის რძეც არ მოჰკლებია… ახალდაკლული ღორის, წალამზე შემწვარმა მწვადმა და შაქრო პაპას ხელით დაწურულმა, დედის რძესავით გემრიელმა ღვინომ თავისი ქნა, ნახევარ საათში უკვე გვარიანად შევზარხოშდი და ლაპარაკის საღერღელიც ამეშალა…
ის იყო, ჩემი მეზობელი ნორასა და ნოდარის ქორწილის კურიოზების მოყოლას მოვრჩი, რომ გარდაცვლილის სახლიდან მამაკაცის ხმა მოისმა: მაღალი ბიჭი გვჭირდება, ოთახში “კარნიზი” ჩამოვარდა და დაგვიყენოსო. თვალის დახამხამებაში იქ გავჩნდი და ჩაქუჩის ბრახუნით დავარღვიე მიცვალებულის ოთახში გამეფებული სიჩუმე… თუმცა, ეგ არაფერი, ხელსაწყოს ბრახაბრუხთან შედარებით, ატომური ბომბის აფეთქებასავით გაისმა ჩემი იატაკზე “დატყლარწვის” ხმა… მაგიდას, რომელზეც ფარდის მისამაგრებლად შევდექი, ფეხი მოსტყდა და ქვეშ მომიყოლა. ასკინკილათი და საკუთარი თავის ლანძღვა-გინებით დავბრუნდი “სამშვიდობოს”.
როგორც ჩანს, ჩემი მეგობარი მოუთმენლად მელოდა… ერთ ჭიქას მეორე მოაყოლა და ასე გაგრძელდა დილის თორმეტიდან შუადღის ორამდე… მეზობლად მდებარე, გარდაცვლილის სახლიდან ახლა უკვე ქალის სასოწარკვეთილი ყვირილი მოისმა, ჰაიდა, გაწყდით სოფლის ახალგაზრდობაავ? ჩამოსვენებაში მოგვეხმარეთო… აი, აქ მივხვდი ალკოჰოლის დიად ძალას: ისეთი სიამაყით, სიმამაცითა და გამბედაობით გავემართე სასახლის ასაწევად, მეტი რომ არ შეიძლება… ფხიზელ მდგომარეობაში მყოფს კი კუბოს დანახვაზეც მაკანკალებს… მოკლედ, ამოვიყენე გვერდით ჩემი ფეხ და მხედველობაარეული მეგობარი და წელში გამართული (თუმცა – კოჭლობით) უკვე მეორედ მივედი ჩემთვის სრულიად უცხო ადამიანისთვის, უკანასკნელ გზაზე პატივის მისაგებად… – ბიჭო, ეს ბაფთა რა ჯანდაბად უნდა სასახლეს, დაბლიდან? – გაკვირვება ვერ დავმალე, ნანახით გაოცებულმა…
– გრძელი ამბავია, – მოკლედ მოჭრა ლაშამ…
– მოჰყევი!
– მოკლედ, – ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო, – გარდაცვლილი უკანასკნელი 5 წლის განმავლობაში წელში ძალიან მოიხარა. როცა გარდაიცვალა, წელში ვერ გაასწორეს, სასახლეში ჩასვენებისას “ტროსი” გადაუჭირეს და რომ არ განძრეულიყო, ქვეშიდან გამოკვანძესო, – სრული სერიოზულობით მითხრა, ამღვრეულმა…
– ა-ა-ა-ა, – აღმომხდა განცვიფრებულს…
ჩემს შემდეგ საქციელს კი, ყოველ მიზეზგარეშე ალკოჰოლს მივაწერ. ამას “სრულ ჭკვაზე” მყოფი, ვერც გავბედავდი და არც ვიკადრებდი… მოულოდნელად, ჩემი ხელი საგანგებოდ “გამოკვანძულ” ბაფთას გამოედო და ჯენიაც, კოშმარდასიზმრებულივით “წამოფრინდა” კუბოდან. იქ ამბავი ატყდააა! შემირცხვენია “იმერული ესკიზები” და მისი “ტიტუუუუ!” 🙂 ვინ ვის აფრინდებოდა და ვინ საით მირბოდა, ვეღარ გაიგებდი.
