7 საათიანი მგზავრობის შემდეგ სახეალეწილი ჩამოვდივარ თბილისში. ვიძახებ ტაქსს და საკმაოდ ოპერატიულად მოდის მძღოლი.
ჩემი ჩანთისკენ მსუბუქი ნაბიჯებით და თავდაჯერებული ღიმილით გაიარა, მაგრამ როცა აიღო საბარგულში ჩასადებად, შევამჩნიე განვლილმა ცხოვრებამ როგორ ჩაუარა თვალწინ და სავარაუდოდ გვირაბის ბოლოსაც არ მოჩანდა სინათლე.
– ამ ჩანთაში თქვენი სილამაზით დაბრიდული ტიპი ჩატენეთ და გადამალვის თანამონაწილეს მხდით ხოო? – აი რაღაც ჩათლახურს რო მიხვდები და არ შეჭამ, ისეთი ინტონაციით მეკითხება
– არა, ის ბათუმშივე დავკრძალე, აქ მკვლელობის ინსტრუმენტები მაქვსმეთქი, – ვპასუხობ ტელეფონში სქროლვის პარალელურად
– იუმორიც როგორ ტონკად შემომაპარეთ, – ქვედატუჩის მარჯვენა კუთხით გამიღიმა
– მეტი რა შემოგაპარეთ?
– სურვილი, რომ ყავაზე დაგპატიჟოთ, რათქმაუნდა ჩემი ხარჯებით და თუ რათქმაუნდა ძალიან არ გეჩქარებათ და დაღლილი არ ხართ
– მადლობა, მაგრამ ძალიან დაღლილი ვარ, იყოს
– კარგით, ნათია, მაშინ ამაღამ დაისვენეთ და ხვალ დაგირეკავთ, თქვენი ნომერი უკვე მაქვს ტაქსის გამოძახების შემდეგ – აი ტუზ კოზირს რო დაგიდებენ და შენ რომ მოჯოკრავ ისეთი მზერა მესროლა სარკეში.
ტაქსის კომპანიას დავურეკო, სასწრაფოში, პოლიციაში თუ ამ ყველაფერს ერთად მისი მარჯვენა ხელის არათითზე წამოცმული ბეჭდის პატრონი იზამს?
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია