სულ რამდენიმე თვის წინ ძალიან გაორებული ვიყავი. არ ვიცოდი, რა მომეხერხებინა საკუთარი თავისთვის. საქმე ისაა, რომ მყავს ქმარი, რომელსაც სიყვარულით გავყევი. როგორც ხდება ხოლმე, თავიდან ყველაფერი რომანტიკულ ფერებში წარმომედგინა, მაგრამ, თურმე ცხოვრება ისე ჩამოგაფრენს მიწაზე, გონზე მოსვლასაც ვერ მოასწრებ.
ჩვენი ურთიერთობა პირველი თვის გასვლისთანავე ძალიან უფერული იყო. ვერ გეტყვით, რომ ვჩხუბობდით და დაკა-დაკა გვქონდა, მაგრამ არც დიდი ვნებათაღელვით გამოირჩეოდა. ჩემი ქმარი საკმაოდ ცივი და უყურადღებო მამაკაცი აღმოჩნდა.
ოჯახზე რაღაც დონეზე ზრუნავს, მაგრამ ცოლ-ქმრის ურთიერთობაში მარტო ეს არ ყოფილა საკმარისი. ხანდახან ვფიქრობ ხოლმე, არჩევანში ხომ არ შევცდი-მეთქი. რაღაცნაირი ხასიათი აქვს, თითქოს ლაპარაკიც და მოსმენაც ეზარება.
თუ განსაკუთრებულ გუნება-განწყობაზე არ არის, არც კი მომისმენს, რამე რომ მოვუყვე. არც თავისას მეტყვის. ჩვენი საუბრები ყოფითი დიალოგებით შემოიფარგლება – ეს ძირითადად ასეა. ამიტომ, რამის (თუნდაც ელემენტარულის) თქმა თუ მინდა, ხასიათი უნდა ვურჩიო, რომ მომისმინოს.
ამ დროს ჩემი დაქალი იმდენად ყველაფერს უყვება ქმარს, ისეთი წვრილმანი ამბების მოსმენა (ვთქვათ, მაღაზიაში გამყიდველმა რა უთხრა, ან სამსახურში რას ლაპარაკობენ ქალები ან მეზობელი როგორ გვიდა სადარბაზოს) ქმარს კი არა მეც არ შემიძლია ხოლმე.
სხვათა შორის, მისი ქმარიც ასეა და ერთმანეთის ყოველი ნაბიჯი იციან. ალბათ, ესეც მეტისმეტია, მაგრამ ჩემს სიტუაციას მაინც ჯობია.
ჩემი ქმრის ასეთმა ხასიათმა ისე გაანელთბილა ჩვენი ურთიერთობა, ერთხელაც, გადავწყვიტე, პირდაპირ დავუსვამ საკითხს, გავშორდეთ-მეთქი. ძალიან ბევრი ვიყოყმანე, მაგრამ ვერ გავბედე, არადა, მასთან ყოფნა აღარ შემეძლო.
ბოლოს მოვიფიქრე და ვუთხარი, მამაჩემთან უნდა დავრჩე ორი კვირა – სახლიც ძალიან დასალაგებელი აქვს და ექიმებთან არის სასიარულო, მარტოს ვერ გავუშვებ-მეთქი (დედა და და-ძმა არ მყავს).
სხვათა შორის, რაც ვუთხარი, ტყუილი არ იყო, უბრალოდ, ამ ყველაფერს ორი კვირა ნამდვილად არ სჭირდებოდა. დიდად არ ესიამოვნა, მაგრამ უარი მაინც არ მითხრა. მთელი ორი კვირის განმავლობაში ერთხელაც არ მივსულვარ სახლში – საკუთარ თავს ვცდიდი, გავძლებდი თუ არა ქმრის გარეშე.
პირველი კვირა მართლა კარგად ვგრძნობდი თავს უქმროდ. მეორე კვირას კი აშკარად გამიჭირდა, მაგრამ ვერ ვიგებდი, მონატრება იყო ეს თუ მოვალეობის გრძნობა. სხვათა შორის, ყოველდღე მირეკავდა, მოსვლით კი თვითონაც არ მოსულა.
სამსახური კი აქვს ისეთი, რომ დილიდან გვიან საღამომდე დაკავებულია, მაგრამ, ხომ შეეძლო, თუნდაც ერთხელ, გვიან ღამით მოსულიყო და თუ არ დარჩებოდა, ზრდილობის გამო მამაჩემი მაინც მოენახულებინა, მაგრამ, ერთხელაც არ მოვიდა.
შეიძლება, თვითონაც ჩემს მდგომარეობაში იყო და, ისევე, როგორც მე, საკუთარ თავს სცდიდა. ერთი სიტყვით, ორი კვირის შემდეგ დავბრუნდი.
შევატყვე, აშკარად გაუხარდა ჩემი დანახვა, მაგრამ დიდი ემოციები არ გამოუხატავს. მაშინ მივხვდი, რომ, საერთოდ, უემოციო ადამიანია და მისგან დიდი ვნებათაღელვები არ უნდა მოითხოვო – ასეთია და მორჩა!
ისე მოხდა, რომ ჩემი დაბრუნებიდან მეორე დღეს სამკვირიან მივლინებაში გაუშვეს სამსახურიდან გერმანიაში და ეს სამი კვირა ჩემთვის სატანჯველი აღმოჩნდა. დღეებს კი არა, საათებს ვითვლიდი, როდის დაბრუნდებოდა.
დღეში რამდენჯერმე ვურეკავდი. გაოცებულიც კი იყო, რა დაგემართა, პატარა ბავშვი ხომ არ ვარ, ყოველ წუთში რომ მირეკავ, მალე ჩამოვალო. თვითონაც ყოველ საღამოს მირეკავდა. როგორც იქნა, გავიდა ეს სამი კვირა და, ჩვენი შეხვედრა უნდა გენახათ – მთელი აეროპორტი ჩვენ გვიყურებდა.
ამ ხუთკვირიანმა განშორებამ მე და ჩემს ქმარს ერთმანეთი აღმოგვაჩენინა. ორივე მივხვდით, რომ უერთმანეთოდ ცხოვრება არ შეგვიძლია.
ისიც გამომიტყდა, რომ რაღაც პერიოდი, თვითონაც ფიქრობდა გაყრაზე, რადგან ეგონა, არც მე მიყვარდა და თავის გრძნობებშიც ვერ იყო ბოლომდე გარკვეული. ახლა გაცილებით მეტად გვიყვარს ერთმანეთი, ვიდრე შეყვარებულობის პერიოდში. ჩვენი ურთიერთობაც დალაგდა.
მართალია, ოცდაოთხი საათი არ ვექაქანებით ერთმანეთს, მაგრამ მისი ხანდახან უემოციო ხასიათი აღარ მაღიზიანებს.
იმ გაორებამაც, პრინციპში, გამიარა – აღარ ვარ დაეჭვებული აღარც საკუთარ გრძნობებში და აღარც ქმრის სიყვარულში. ხანდახან მაინც კი გამკენწლავს ხოლმე გულში რაღაც უსიამოვნო აზრი, მაგრამ, ალბათ, ესეც სიყვარულის გამო ხდება.
ახლახან გადავწყვიტეთ, შვილი ვიყოლიოთ. აქამდე თავს ვიკავებდით, გვინდოდა, ჯერ საკუთარ ურთიერთობაში გავრკვეულიყავით და გრძნობებში დავრწმუნებულიყავით.
ახლა ეს ეტაპი გადალახულია და, თუ მართლაც რაღაც საშინელება არ მოხდა, ვერ წარმომიდგენია, რამ უნდა დაგვაშოროს.
ელიკო, 26 წლის.
