მართალია, ის, რასაც ახლა მოგწერთ, კარგა ხნის ჩავლილი ამბავია და ჩემს ცხოვრებას უკვე ვეღარაფერი შეცვლის, მაგრამ თუ ვინმეს ჭკუის სასწავლებლად გამოადგება და ისეთ შეცდომას აღარ დაუშვებს, მერე ჩემსავით მთელი ცხოვრება სანანებლად ჰქონდეს, ბედნიერი ვიქნები.
ახლა უკვე ასაკში ვარ და შემიძლია, საღად შევაფასო განვლილი ცხოვრება, მოვინანიო შეცოდებანი, მაგრამ მომხდარს რომ ვეღარაფერს ვუშველი? ახალგაზრდობასა და გამოუცდელობას კი ვაბრალებდი ყველაფერს, მაგრამ სხვის მაგალითზე ხომ უნდა დავფიქრდეთ მაინც?
მოკლედ, 20 წლის ვიყავი და რომანტიკითა და პოეზიით სავსე, მთელი არსებით ველოდი პირველ სიყვარულს. უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი ვიყავი, რადგან საღამოს დასწრებულზე ვსწავლობდი, მუშაობაც მოგვეთხოვებოდა.
მეც, რაღაც პერიოდით, ჩემმა მშობლებმა ოჯახის ახლობელთან მომაწყვეს. პატარა კაფე იყო. თანამშრომლად კი ვითვლებოდი, მაგრამ დიდად დატვირთული არ გახლდით. უფრო ფორმალური სახე ჰქონდა ჩემს იქ მუშაობას, რომ სტაჟში ჩამთვლოდა და უნივერსიტეტშიც ცნობა წარმედგინა.
დღეში ერთი-ორი საათით შევივლიდი, ცოტას წავიჭორავებდი, ნამცხვარსა და ყავას მივირთმევდი და საღამოს ლექციებზე მივდიოდი. კოლექტივი დიდი არ იყო და არც ჩემი თანატოლი გახლდათ იქ ვინმე. ამიტომ, მაინცდამაინც ვერავის ვემეგობრებოდი.
თუმცა, ერთი ყმაწვილი იყო, მზარეულის თანაშემწე, ჩემზე ათი წლით უფროსი და ძალიან ცდილობდა, დამახლოვებოდა. ერთი შეუხედავი ვინმე კი იყო, მაგრამ ძალიან მხიარული, კეთილი და საკმაოდ კარგი სამეგობრო წრეც ჰყავდა.
თვითონაც კარგი ოჯახისშვილი გახლდათ, პრესტიჟულ უბანში ცხოვრობდა და მეგობარ-ახლობელიც, ასე ვთქვათ, ელიტური წრიდან ჰყავდა. მე ის სრულიად არ მომწონდა, როგორც მამაკაცს საერთოდ ვერ აღვიქვამდი, მაგრამ მისი ყურადღება მაინც მსიამოვნებდა.
სულ ცდილობდა, თუ კაფეში ვიყავი, რაც კი საუკეთესო იყო იქ, ჩემთვის მოერთმია. კაფეს გარეთ კი, სად აღარ მპატიჟებდა. დავყავდი მეგობრებთან, ვქეიფობდით და მეც ძალიან ვერთობოდი. განსაკუთრებით მისი ერთი მეგობარი მომწონდა.
ძალიან ცნობილი ოჯახიდან იყო, არ მინდა დავასახელო. ის და მისი ძმა, რომ იტყვიან, „კრასავჩიკები“, მთელი თბილისის გოგონებს აგიჟებდნენ – რას არ მისცემდნენ, რომ რომელიმეს გამარჯობა მაინც ეთქვა მათთვის.
ამ დროს კი მე, მათ ოჯახში მიღებული სტუმარი ვიყავი, თანაც ჭკუას ვკარგავდი გაგაზე (ასე მოვიხსენიებ) და როცა ეს ჩემი თაყვანისმცემელი – სოსო მასთან წასვლას შემომთავაზებდა, თუ სხვა დროს ყველანაირად ვცდილობდი, ხელიდან დავსხლტომოდი, ამ შემთხვევაში, სიხარულით ვთანხმდებოდი.
მოკლედ, რაღა ბევრი გავაგრძელო, გაგას სიყვარულით, „ვაზის სიყვარულის“ არ იყოს, მეც „ჭიგოს“, ანუ სოსოს დავუწყე ფერება. ყველაფერი ასე მოხდა. მორიგი წვეულება იყო გაგასთან, ცოტა დავლიეთ, ვიცეკვეთ, სასიამოვნო მუსიკამ, ნახევრად ჩაბნელებულმა გარემომ, სასმელმა და გაგას მომხიბვლელობამ, სულ დამაკარგვინა კონტროლი და როცა გამოვფხიზლდი, გვიან იყო.
ბიჭებმა იცოდნენ, რომ სოსოს ვუყვარდი და უიმედოდ დამდევდა. ჰოდა, ხელი შეუწყვეს და იმ ქეიფის დროს, გაგას სახლში მარტო დაგვტოვეს. მერე კი, რაც მოხდა, ალბათ, მიხვდით. გამოფხიზლებულს მართლაც „ვაზის“ ნაცვლად „ჭიგო“ რომ შემრჩა ხელში, კინაღამ გადავირიე – ვიტირე, ისტერიკა მოვუწყვე დაბნეულ სოსოს.
მას შემდეგ გავებუტე, ახლოს არ ვიკარებდი, ვეღარ ვიტანდი. ის კი აჩრდილივით სულ უკან დამყვებოდა, მეხვეწებოდა, ამოვალ შენს მშობლებთან, დაველაპარაკები. გამომყევი ცოლადო. მე სათოფეზე არ ვიკარებდი, მაგრამ თურმე, წინ უარესი სიურპრიზი მელოდა.
გაირკვა, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი. ამაზე სულ გაგიჟდა სოსო, ვეღარ ვაკავებდი, უნდა მოვიდე თქვენებთანო. ამას ვერაფრით დავუშვებდი. სიკვდილი მერჩია მის ცოლობას.
ამიტომ, სასწრაფოდ უნდა მიმეღო ზომები, ავდექი და ისე, რომ სოსოს არაფერი გავაგებინე, აბორტი გავიკეთე, ბავშვი მოვიცილე. თქვენ წარმოიდგინეთ, დარწმუნებული ვიყავი, რომ სწორად მოვიქეცი და არც კი ვნანობდი ამ ნაბიჯს.
ამით გადავწყვიტე ეს საკითხი და შეურაცხყოფილი და დამცირებული სოსო საბოლოოდ ჩამოვიცილე. მას შემდეგ გავიდა დრო, მე მართლაც შევხვდი ჩემი ცხოვრების თანამგზავრს.
გავთხოვდი, ძალიან კარგ ოჯახში შევედი, მაგრამ ცოდვამ მაინც მიწია – ის, რაც ასე იოლად გავწირე მაშინ, ახლა, როცა ასე ვესწრაფი, არა და არ მაღირსა ღმერთმა. უკვე ორმოც წელს მივუკაკუნე და დედობას ვერ ვეღირსე.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
