იმის გამო, რომ ჩვენი ოჯახი ძალიან დიდ მატერიალურ გასაჭირში ჩავარდა, ჩემმა ქმარმა გადაწყვიტა, სამუშაოდ უცხოეთის რომელიმე ქვეყანაში წასულიყო.
ჩემი მეჯვარე უკვე მეხუთე წელია, ამერიკაში ცხოვრობს და მუშაობს, თანაც, ლეგალურად და, რამდენი ხანია, მეხვეწება, ჩამოდი და სამსახურსაც დაგახვედრებ და ბინასაცო, მაგრამ ქმარმა არ გამიშვა – იმას რა უჭირს, ქმარი არ აწუხებს და შვილი, შენ კი ბავშვები გყავს მისახედი.
შენ რომ წახვიდე, მე ამათ როგორ მოვუაროო. პრინციპში, 13 და 15 წლის გოგონებს რა ისეთი მოვლა სჭირდებათ, ისეთი ყოჩაღები არიან, იქით მოგივლიან, მაგრამ, რომ დავფიქრდი, მეც შემეშინდა – ვიფიქრე, რამე უბედურებას არ გადაეყარონ-მეთქი და გადავიფიქრე.
არადა, ისეთი დიდი ვალი დაგვედო, რაღაც რადიკალური ზომა რომ არ მიგვეღო, ბინის გაყიდვა მოგვიწევდა. რომ გაგვეყიდა, ბავშვებს ღია ცის ქვეშ ხომ არ დავტოვებდით. ამიტომ, ერთადერთ გამოსავლად ისევ უცხოეთში სამუშაოდ წასვლა გადავწყვიტეთ, ოღონდ, მე კი არა, ზურა (ჩემი ქმარი) უნდა წასულიყო.
სასწრაფოდ დავუკავშირდით ჩემს მეჯვარეს და ორი კვირის შემდეგ დაგვირეკა, თუ ერთი თვის განმავლობაში ჩამოვა, ნორმალურ სამსახურსაც დავახვედრებ და ბინასაც მოვუგვარებო.
სასწრაფოდ მოვაგროვეთ საბუთები, ვალებს კიდევ ვალი დავამატეთ – რამდენიმე ათასი დოლარი ვისესხეთ და იღბალს დაველოდეთ, ანუ, ახლა იმაზე ვიყავით დამოკიდებული, ამერიკის საელჩოში გასაუბრებაზე თუ ჩაურტყამდნენ ვიზაში ბეჭედს.
სიმართლე გითხრათ, დადებით პასუხს არ ველოდით, იმიტომ, რომ უმრავლესობას უარით ისტუმრებდნენ, მაგრამ, მოხდა სასწაული და ზურას ბეჭედი ჩაურტყეს. ერთი სიტყვით, ყველაფერი კარგად დამთავრდა და ზურა ამერიკაში წავიდა.
ნინომ, ჩემმა მეჯვარემ, სიტყვა შეასრულა და სამსახურიც დაახვედრა, ბინაც და, თან, ყველანაირად ეხმარებოდა. ზუსტად ერთი თვის შემდეგ, ზურამ, მართალია, ცოტა, მაგრამ რაღაც თანხა გამომიგზავნა, ყოველ მომდევნო თვეს კი სულ მეტსა და მეტს მიგზავნიდა.
ძალიან მიჭირდა ქმრის გარეშე ყოფნა, მაგრამ, რადგან ჩვენი ვალი მისი წყალობით თანდათან მცირდებოდა, ყველაფერს ვუძლებდი და თავს ვიმხნევებდი, რომ ძალიან მალე ზურაც დაბრუნდებოდა, აღარც ვალები გვექნებოდა და ცოტა საარსებო ან პატარა ბიზნესის წამოსაწყებ თანხასაც მოვაგროვებდი.
ასე გავიდა წელიწად-ნახევარი. ვალი გავისტუმრეთ, ცოტა ფულიც დავაგროვე, მაგრამ, ზურამ შემომითვალა, ისეთი კარგი სამსახური მაქვს, მიტოვება მენანება, კიდევ ექვს თვეს დავრჩები და ბინის მშენებლობაში შესატან ფულსაც გამოგიგზავნიო.
ძალიანაც არ მინდოდა, მაგრამ მაინც დავთანხმდი – ვიფიქრე, ბავშვებს თავ-თავის ბინას გავუკეთებთ-მეთქი.
მაგრამ, მოხდა ისეთი რამ, რასაც ასი წელი ვერ წარმოვიდგენდი: ზურამ ჯერ ფულის გამოგზავნა შეწყვიტა – სამ-ოთხ თვეში ერთხელ თუ გამოგვიგზავნიდა 500-600 დოლარს და სულ ეგ იყო.
არც გვეკონტაქტებოდა. თავიდან ვერაფერს ვხვდებოდი, მაგრამ ბოლოს რაღაც ეჭვმა შემიპყრო, რადგან, ჩემმა მეჯვარემ, რომელიც მანამდე ხან ტელეფონით, ხან კომპიუტერით ყოველდღე მელაპარაკებოდა, საერთოდ შეწყვიტა კონტაქტი.
მე რომ ვურეკავდი, არ მპასუხობდა. ბოლოს, როგორც იქნა, მიპასუხა და პირდაპირ ვკითხე, გამაგებინე, რა ხდება შენსა და ზურას შორის-მეთქი.
ჯერ გადაირია, ეგ როგორ მაკადრე და გამიბედეო, მაგრამ, როცა ვუთხარი, ზურამ უკვე ყველაფერი აღიარა-მეთქი (არადა, მსგავსი არაფერი უთქვამს), მაშინ კი გამოტყდა, ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს და მალე შვილიც გვეყოლებაო.
ხომ წარმოგიდგენიათ, რა დამემართებოდა. ერთი კვირა შოკიდან ვერ გამოვედი, ლოგინად ჩავვარდი და თავზე ექიმები მეხვეოდნენ.
არ მინდოდა, ბავშვებს გაეგოთ, მაგრამ, თურმე, ასეთ რამეს ვერ დამალავ. ორივემ ძალიან განიცადა და გამოაცხადეს, მამა აღარ გვყავს და თავის სიცოცხლეში ამ სახლში ფეხს ვეღარ შემოდგამსო.
ასევე შეუთვალეს მასაც, ოღონდ, ხასგასმით უთხრეს, რომ ეს სულაც არ ათავისუფლებდა მას მშობლის მოვალეობისგან და თვეში, მინიმუმ, ათასი დოლარი უნდა გამოეგზავნა ჩვენთვის. სხვათა შორის, ამ პირობას ზურა დღემდე პირნათლად ასრულებს, თუმცა, ვგრძნობ, რომ ამას თავისი სატრფოს ჩუმად აკეთებს.
რაც შეეხება განქორწინებას, შვილები უფლებას არ მაძლევენ, თანხმობა მივცე – ის ძუკნა რატომ უნდა გაახაროო. ჰოდა, ვარ ამ დღეში – ქმარი მყავს და არც მყავს. არც კი ვიცი, ღირდა კი იმ ვალების გასტუმრება ამხელა მსხვერპლად?!
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
დალი, 39 წლის. წყარო: თბილისელები
