„ჩემი და მისი ოჯახის დანგრევაში მე მადანაშაულებს.. მე კი დღემდე არ ვიცი სწორად მოვიქეცი თუ არა..“

მყავს ხუთი წლით უფროსი და, რომელიც საკმაოდ გვიან გათხოვდა – 38 წლის ხდებოდა, მეზობელმა თავისი ნათესავი რომ გაურიგა.

იმ კაცსაც უკვე სოლიდური ასაკი ჰქონდა (46 წლის იყო) და მის მშობლებს ძალიან ეჩქარებოდათ შვილის დაოჯახება. ნელიკოს და ზურას მოეწონათ ერთმანეთი, ოჯახებიც თანახმა იყვნენ და, ამიტომ, დიდხანს აღარც გაუგრძელებიათ პაემნები – ერთ თვეში დაქორწინდნენ.

თავიდან ჩემი და ძალიან ბედნიერი იყო, მაგრამ, ეს ბედნიერება ხანმოკლე აღმოჩნდა. სულ რამდენიმე თვის შემდეგ ნელიკომ საიდუმლოდ გამიმხილა, რომ ზურა იშვიათად ათევდა ღამეს სახლში და ვიღაც ქალთან დადიოდა.

მივხვდი, რომ რაღაც სერიოზული ხდებოდა, ამიტომ, ფარული გამოძიება ჩავატარე (ხომ იცით, თბილისში ყველა ყველას იცნობს და, თუ ვინმეზე რამის გაგება გინდა, ბევრი წვალებაც არ დაგჭირდება) და გავარკვიე, რომ, თურმე, ამ ჩვენს სიძეს უკვე ოცი წელია, თავისზე რვა წლით უფროსი საყვარელი ჰყავს, რომელსაც ოჯახმა ვერა და ვერ დააშორა

ამიტომაც გადაწყვიტეს მისი „ჩქაროსნული წესით” დაქორწინება ჩემს დაზე, იმ იმედით, ცოლ-შვილს რომ მოეკიდება, იქნებ, იმ ქუჩის ქალს თავი დაანებოსო, მაგრამ, ასე არ მოხდა.

ზურა მაინც იმ ძუკნასთან დარბოდა ყოველდღე, ღამითაც მასთან რჩებოდა, მის შვილებსა და შვილიშვილებს (იმ ქალს სამი შვილი ჰყავს და სამივე სხვადასხვა საყვარლისგან) თან ჰყვებოდა, მთელ ფულს იმათ ახარჯავდა, ახალშერთული ცოლი კი ყველანაირად უყურადღებოდ ჰყავდა მიგდებული. მართალია, არ ერჩოდა, არ ლანძღავდა და აგინებდა, არ სცემდა, მაგრამ, ნელიკო მისთვის არ არსებობდა.

ისე გამოვიდა, რომ ცოლი მშობლებს მიუყვანა, რომ გაჩუმებულიყვნენ და მისთვის თავი დაენებებინათ, თვითონ კი თითქმის მთლიანად იმ ქალთან გადაბარგდა. საწყალი ჩემი და თვიდან თვემდე მარტო იყო სახლში და ტირილში ათენებდა ღამეებს.

დედამთილი თავიდან ამხნევებდა, ეუბნებოდა, რომ მალე მოეგება გონს და შენთან დაბრუნდებაო, მაგრამ ზურა თვეში ორ-სამჯერ თუ შეივლიდა სახლში, ცოლს დაელაპარაკებოდა, ფარისევლურად მოეფერებოდა და ისევ გარბოდა. მოკლედ, ისე ჩანდა, რომ არც არასდროს აპირებდა იმ ქალის მიტოვებას.

ყველაზე საშინელი კი ის იყო მთელ ამ ისტორიაში, რომ ჩვენი კარის მეზობელმაც და, რა თქმა უნდა, ზურას მშობლებმაც, ძალიან კარგად იცოდნენ, როგორ იყო ზურა იმ ქალზე შეყვარებული და არავინ არაფერი თქვა, ჩემი და მსხვერპლად გამოიყენეს. ვერ გავიგე, რას ერჩოდნენ, ვის რა დაუშავა?

ერთხელ, როცა ზურა რამდენიმე დღე ისევ აღარ გამოჩნდა, ნელიკომ დედამთილს უთხრა, ალბათ, ჯობია, გავეყაროთ, რადგან, პრაქტიკულად, მაინც არ მყავს ქმარი და თქვენთან რატომ უნდა ვცხოვრობდეო.

იმის ნაცვლად, რომ თავისი შვილისა და საკუთარი საქციელის გამო ბოდიში მაინც მოეხადა, ნელიკოს უთხრა, შენ რომ კარგი ცოლი ყოფილიყავი, იმ ქალისკენ აღარც გაიხედავდა. მაგარი ქალები ორ და სამ შვილს ატოვებინებენ კაცებს, შენ კი ვიღაც ბებერი და ბოზი საყვარელიც კი ვერ მიატოვებინეო.

ეს ამბავი რომ გავიგე, კინაღამ ჭკუიდან გადავედი. ნელიკო ძალიან წყნარი, მშვიდი და დამთმობია, მე კი გურულ-მეგრული სისხლი მიჩქეფს ძარღვებში და ვეღარ მოვითმინე ჩემი დის ასე აბუჩად აგდება და დაჩაგვრა, მით უფრო, რომ ორი თვის ფეხმძიმე იყო და, მეშინოდა, ნერვიულობისგან ნანატრი შვილი არ დაეკარგა.

ზურამ, ცხადია, იცოდა ნელიკოს ორსულობის ამბავი, მაგრამ, არანაირი ემოცია არ გამოუხატავს. ბევრი ფიქრის შემდეგ, გადავწყვიტე, რომ ჯობდა ნელიკოს ერთხელ აშლოდა ნერვები და ყველაფერს წერტილი დასმოდა, ვიდრე მთელი ორსულობა და მთელი ცხოვრება ტირილსა და დარდში გაეტარებინა.

ამიტომ, ჯერ ზურას მშობლებთან მივედი (ნელიკო რომ სამსახურში იყო, მაშინ) და, რასაც ვფიქრობდი მათზე, ყველაფერი ვუთხარი; შემდეგ იმ ქალის მისამართი გავიგე, ერთ ჩემს „ბანდიტკა” დაქალთან ერთად „ვესტუმრე” და მის დებილ ვაჟიშვილს, რომელიც დედის საყვარლების ხარჯზე ცხოვრობდა ტკბილად და თბილად, ვუთხარი, რაც საჭირო იყო;

ბოლოს კი ზურას მივადექი სამსახურში და მთელ კოლექტივთან „გავუბაზრე,” როგორც იქცეოდა და, თან, რაღაცეებით დავემუქრე. ერთი სიტყვით, შედეგად ის მივიღე, რომ ზურა მხოლოდ სამსახურიდან გამოუშვეს (ეტყობა, მის უფროსს შეეშინდა, ჩემი მუქარების „არეალში” მისი საქმიანობაც არ მოყოლილიყო),

უმუშევარი და უფულო ზურა კი იმ ქალმა აღარ მიიღო და ვაჟბატონი იძულებული გახდა „მშობლიურ კერას” დაბრუნებოდა, მაგრამ, რადგან ეს ყველაფერი ჩემი მიზეზით მოხდა, ნელიკოს ქმართან დარჩენის შერცხვა, აიკრა გუდა-ნაბადი და სახლში დაბრუნდა.

სიმართლე გითხრათ, არც არავინ გამოჰკიდებია, მაგრამ, ნელიკო დღემდე მემდურის, ოჯახი რომ დავუნგრიე – ავი იყო თუ კარგი იყო, მაინც ქმარი ერქვა და ოჯახი მქონდა, რაზეც მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი, შენი წყალობით კი მარტომ უნდა გავზარდო შვილიო.

აბა, რა უნდა ელაპარაკო ასეთ სულელ ქალს! მალე ორმოცის ხდება და ათი წლის ასაკშია ჩარჩენილი. სად ჰყავდა ან ქმარი, ან ოჯახი, სულ მარტო იყო მიგდებული და საკუთარ გულს ასკდებოდა. ასეთი ოჯახის ქონას, სულ რომ არ გქონდეს, ის ჯობია. ბავშვის გაზრდაში კი ჩვენ მივეხმარებით.

მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მამტყუნებს, მაინც დარწმუნებული ვარ, რომ სწორად მოვიქეცი და სულაც არ ვნანობ ჩემს საქციელს.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ნუნუკა, 35 წლის.