არასდროს მყოფნიდა დრო (და ალბათ ნერვებიც), რომ საკუთარი შვილებისთვის უფრო მეტად მომევლო. სამუშაო, კარიერა, პირადი ცხოვრება.
თუმცა ჩემს შვილებს არაფერი აკლდათ, ყოველთვის მქონდა საკმარისი თანხები, რომ მათი შოკოლად-კომპიუტერული მოთხოვნები დამეკმაყოფილებინა.
თვალებს ვხუჭავდი მათ ნაკლოვანებებზე (თავს არ ვიტკიებდი ზედმეტად თუ მომავლისთვის ვდებდი პრობლემების გადაწყვეტას, არ ვიცი), ისინიც მპატიობდნენ, რომ ჩემი ყურადღება აკლდათ.
მაგრამ ნაზი და უდარდელი ბავშვობა მალე დასრულდა. დადგა გარდატეხის ასაკი. პირველი ურთიერთბრალდებები, პირველი ნამდვილი გრძნობები.
შემზარა აღმოჩენამ, რომელიც გავაკეთე: ჩემს შვილებს არაფერი აკლდათ, მაგრამ უსიყვარულოდ გაიზარდნენ. ნაკლებ დროს ვანდომებდი
მათი გაზრდის პროცესს, არ ვესაუბრებოდი, არ ვეფერებოდი ხშირად, არ განვიხილავდი მათ ცუდ საქციელს და არც ის მისწავლებია, როგორ უნდა გაერჩიათ ბოროტი კეთილისგან…
მორიგი გაუგებრობის მერე სამზარეულოში ვიდექი, ხახვს ვარჩევდი, თვალებიდან ღვარად მომდიოდა ცრემლები. დედაჩემი შემოვიდა:
– რა გატირებს?
– ეტყობა, მწარე ხახვი შემხვდა. ხომ არის ისეთი ხახვი, ძალიან რომ გატირებს.
– ალბათ მორწყვა დააკლეს.
და აი, აქ მივხვდი ყველაზე მთავარს: თუ შვილებს ბავშვობაში დავაკლებთ მორწყვას, მოზრდილ ცხოვრებაში ისინი სხვებს ბევრ ცრემლს მოუტანენ.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
