ჩემზე უბედური ამქვეყნად ქალი არ მეგულება. ძალიან დიდი ხნის ფიქრისა და ყოყმანის შემდეგ, მაინც გადავწყვიტე, რომ ჩემი ტრაგედიის შესახებ თქვენთვის მომეყოლა.
არ ვიცი, შეიძლება, ეს ნაბიჯი საბედისწეროც კი აღმოჩნდეს ჩემთვის, თანაც, წარმომიდგენია, როგორი განსჯის საგანი გავხდები, მაგრამ, მაინც ვრისკავ და გწერთ ჩემი უბედურების შესახებ.
19 წლის გავთხოვდი. ჩემს ქმარს ჰყავს მშობლები, ერთი და და ორი ძმა და დღემდე ყველა ერთად ვცხოვრობთ.
მე და ჩემს ქმარს ორი წელი არ გვყავდა შვილი. მესამე წლის ბოლოს კი გაგვიჩნდა თორნიკე, რომელიც ახლა 1 წლისაა. მისმა დაბადებამ ჩემი ქმარი ლამის ჭკუიდან შეშალა სიხარულისგან, დედამთილ-მამამთილიც – ასევე, მაგრამ ისეთ საშინელ საიდუმლოს ვატარებ, რომ ვერც ღამით ვისვენებ და ვერც დღისით.
თუმცა, დღეიდან მთლად საიდუმლოც აღარ იქნება, რადგან ამ ამბავს, მართალია, სახეშეცვლილად, მაგრამ მაინც საქვეყნოდ ვყვები. საქმე ისაა, რომ თორნიკე ჩემი ქმრისგან კი არა, მისი ერთ-ერთი ძმისგან შემეძინა.
ეს ყველაფერი კი ასე მოხდა: ერთ დღეს (ეს იყო დაახლოებით ორი წლის წინ), სახლში მარტო ვიყავი, მთელი ოჯახი რაიონში იყო წასული ნათესავის გასვენებაში. მე ვერ წავედი, რადგან შეუძლოდ ვგრძნობდი თავს, ჩემს ოთახში ვიწექი და წიგნს ვკითხულობდი.
ღამის პირველ საათზე მოულოდნელად ჩემი მაზლები დაბრუნდნენ. უგონოდ მთვრალები იყვნენ. ოთახის კარის ჩაკეტვა აზრადაც არ მომსვლია – რას წარმოვიდგენდი, თუ ასეთი უბედურება დამატყდებოდა თავს.
მოულოდნელად კარი შემომიღეს, შემომიცვივდნენ, მხეცებივით მეცნენ, გამკოჭეს, პირზე სკოჩი დამაკრეს და რიგრიგობით გამაუპატიურეს. ორ მხეცს როგორ მოვერეოდი, თანაც – ხელ-ფეხშეკრული! მერე ასე მიმატოვეს და სიცილ-ხარხარით გავიდნენ ოთახიდან.
თუ არ მოვკვდებოდი, არ მეგონა. ნეტავ, მართლა მოვმკვდარიყავი. ისეთი ჯოჯოხეთი გამოვიარე, მოსისხლე მტერსაც კი არ ვუსურვებ. მეორე დილას ისევ შემოვიდნენ. უკვე გამოფხიზლებულები იყვნენ. ხელ-ფეხი გამიხსნეს, სკოჩი მომაძრეს და მოკვლითა და სახელის გატეხით დამემუქრნენ, თუ ხმას ამოვიღებდი.
ისეთი ღამე გამოვიარე, სიკვდილის აღარ მეშინოდა, მაგრამ, ზუსტად ვიცოდი, ხმა რომ ამომეღო, ან ჩემი ქმრისთვის მეთქვა, რაც მოხდა, არ დამიჯერებდა. ისედაც ეჭვიანი იყო, ფანჯრიდან რომ გამეხედა უნებართვოდ, იმაზეც კი სკანდალებს მიწყობდა და ასეთი რამ რომ გაეგო, ხომ წარმოგიდგენიათ, რას მოიმოქმედებდა.
ქმარი და მისი ოჯახი კი არა, დედაჩემიც არ დამიჯერებდა და მე გამამტყუნებდა. ამიტომ, გაჩუმება ვარჩიე. ვიფიქრე, ცოტა ხანს ხმას არ ამოვიღებ, მერე კი რამე მიზეზს მოვიდებ და გავეყრები-მეთქი, მაგრამ ესეც არ გამომივიდა.
რამდენიმე დღეში დავრწმუნდი, რომ ორსულად ვიყავი, ოღონდ, რომლისგან – დღესაც არ ვიცი. ისეთი ტოქსიკოზი მქონდა, ორსულობის დამალვა ვერ შევძელი, რომ ნაყოფი ჩუმად მომეშორებინა და, ამიტომ, ყველაფერი მაშინვე გამჟღავნდა.
ქმარიც და დედამთილ-მამამთილიც ჭკუაზე არ იყვნენ სიხარულისგან. ჩემი ქმარი თავს მევლებოდა, აღარც ეჭვიანობდა, აღარ იცოდა, რა გაეკეთებინა ჩემთვის. მე კი სიკვდილი მინდოდა, მაგრამ, ესეც ვერ შევძელი – ძალიან ძნელი ყოფილა თავის მოკვლა.
ჩემი მაზლები რაღაც პერიოდის განმავლობაში ჩვენთან ერთად ცხოვრობდნენ, მერე კი რომელიღაც ქვეყანაში წავიდნენ, ვითომ სამუშაოდ. წასვლის წინ კი ჩუმად მოვიდნენ ჩემთან და შვილის მოკვლით დამემუქრნენ, ხმას თუ ამოვიღებდი.
აი, ასეთ ჯოჯოხეთში ვცხოვრობ. ყველაზე დიდი საშინელება კი ის არის, ხანდახან მეჩვენება, რომ ჩემი ერთადერთი შვილი არ მიყვარს. როდემდე გავძლებ ასე, არ ვიცი. ნეტავი, სულ არ გავეჩინე დედაჩემს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ლია, 24 წლის. წყარო: თბილისელები
