ორმა მარტოსულმა ადამიანმა ერთმანეთი იპოვა. თუ როგორ და რა გზით გადაიკვეთა ქალისა და მამაკაცის გზები, შეიძლება ბევრს უცნაურად და არადამაჯერებლადაც ეჩვენოს.
გამოჩნდებიან ჭკუის დამრიგებლები და გამკიცხველებიც, თუმცა თეა სულაც არ ჩანდა ის ადამიანი, რომელიც სხვის აზრს დიდ ყურადღებას აქცევს. ის საკმაოდ თვითდაჯერებული, გაწონასწორებული და მტკიცე ქალბატონია…
– ბებიამ მიმაჩვია, სახლიდან გასვლამდე აუცილებლად შევამოწმო, გაზი, ონკანები, ტელევიზორი ან უთო ხომ არ რჩება ჩართული და ა.შ. სამი წლის წინ ჩემი საკუთარი დანაზოგით ბინა შევიძინე და მარტო გადავედი საცხოვრებლად.
მყუდრო ბინაა და თავს კომფორტულად ვგრძნობ. 34 წლის ვარ, მაგრამ გათხოვილი არ ვყოფილვარ. ჩემს ცხოვრებაში იყო ერთი მამაკაცი, რომელიც უგონოდ მიყვარდა, მაგრამ მას ოჯახი ჰყავდა და… ერთად 5 წელი ვიყავით. ოჯახის დანგრევაზე ლაპარაკი არც გვქონია.
ვიცოდი, ადრე თუ გვიან ჩემი ბედნიერება დასრულდებოდა და ასეც მოხდა. იმ პერიოდში ისე აეწყო, რომ ძველი სამსახური დავკარგე და ერთი წლის განმავლობაში ახალი სამუშაო ვერ ვიპოვე. როცა ჩემი საყვარელი ადამიანი ჩემგან მიდიოდა, მინდოდა, მისგან ბავშვი მაინც გამეჩინა, მაგრამ იმ დროს ეს შეუძლებელი იყო.
ეს ამბავი დღეს რომ მომხდარიყო, როცა საკუთარი ბინა და კარგი სამსახური მაქვს, წამითაც არ დავფიქრდებოდი, მაგრამ მაშინ ვერ გავბედე. ასე იყო თუ ისე, მას შემდეგ 4 წელი გავიდა… იმ დღესაც ისე გავედი სახლიდან, რომ ბებიას დარიგება არ დამვიწყებია.
ყველაფერს ჩამოვუარე, მაგრამ, როგორც ჩანს, სამზარეულოში ონკანი ღია დამრჩა. წყალი არ მოდიოდა და ეს სულ აღარ გამხსენებია.
რამდენიმე საათის შემდეგ წყალი წამოვიდა. სამზარეულოში გასარეცხი ჭურჭელი ეწყო. წყალმა ვერ გაიარა და რამდენიმე საათში ჩემს დაბლა მცხოვრებმა მეზობელმა შეშფოთებული ხმით დამირეკა, ჭერი ჩამომერეცხა, დროზე მოდი, რამე მიშველეო.
როგორ გამოვვარდებოდი სამსახურიდან, ხომ წარმოგიდგენიათ?! საშინელი სურათი დამხვდა. თუ გული არ გამისკდებოდა, არ მეგონა. დიასახლისი ისე გაჰკიოდა, მთელი კორპუსი შემიყარა. ვეუბნებოდი, დაწყნარდით, ყველაფერს გავაკეთებ-მეთქი. კიდევ კარგი, ხელით არ შემეხო.
მერე ვითომ გული წაუვიდა, წაიქცა, თვალები გადაატრიალა. მეზობლებმა სასწრაფო დახმარების ბრიგადა გამოიძახეს და იმათ მოასულიერეს. რა გითხრათ, საოცრება იყო, საოცრება!
– ბინა ძალიან დაუზიანდა?
– არა. სასადილო ოთახის ერთი კედელი და აივანზე გასასვლელი კარის მხარე. 2-3 დღეში მუშებმა ყველაფერი გააკეთეს და ოთახს ძველებული იერი დაუბრუნდა. რემონტი ძვირი დამიჯდა, მაგრამ მაგაზე ვინღა ფიქრობდა. ოღონდ მშვიდად ყოფილიყო ჩემი გიჟი მეზობელი და აღარაფერს ვდარდობდი.
– მარტოხელა ქალია?
– არა. მას მეუღლე და ორი შვილი ჰყავს. სანამ ეს ამბავი მოხდებოდა, შვილები მხოლოდ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი, მისი მეუღლე კი მხოლოდ ერთხელ, ლიფტში შემხვდა. მიუხედავად იმისა, რომ კაცს არ ვიცნობდი, თავაზიანად მომესალმა.
ვგრძნობდი, სანამ ლიფტით ვმგზავრობდით, გამოლაპარაკება სურდა, მაგრამ იმ დღეს რაღაც პრობლემები მქონდა და ისეთი მკაცრი სახით ვიდექი, ეტყობა, შეეშინდა (იღიმის).
მოკლედ, მეზობელს სახლს რომ ვურემონტებდი, იმ დღეებში ოჯახის უფროსი არც ერთხელ არ გამოჩენილა. რამდენიმე დღის მერე, საღამო ხანს, კარზე ზარი გაისმა. რომ გავაღე, იმ ჩემი ისტერიჩკა მეზობლის ქმარი აღმოჩნდა. თუ შეიძლება შემოვალო, – მთხოვა. რასაკვირველია, შინ შევიპატიჟე და ყავაც შევთავაზე.
უარი არ უთქვამს. სანამ ვადუღებდი, უხმოდ იჯდა, მერე დიდი მადლობა გადამიხადა იმისთვის, რაც გავუკეთე მის ცოლს და შვილებს. ცოტა არ იყოს, დავიბენი. ეს ჩემი მოვალეობა იყო-მეთქი, – ვუთხარი. უცბად კაცი რატომღაც გულწრფელობის ხასიათზე დადგა. ამის მიზეზს მოგვიანებით მივხვდი – ნასვამი იყო.
მე სახლიდან წავედი, ბინა ვიქირავე და მარტო ვცხოვრობო. ძალიან მერიდება ამის თქმა, მაგრამ თქვენც შენიშნავდით, რომ ჩემი ცოლი ზედმეტად ემოციურად აღიქვამს ყველაფერს და ამის ატანა უკვე აღარ შემიძლიაო.
რამდენ ხანს ლაპარაკობდა, ვერ გეტყვით. არც ის ყოფილა, რომ ქალზე რამე ცუდად ეთქვა, პირიქით, ვიგრძენი, რომ მისი შვილების დედას პატივის სცემდა, მაგრამ არ უყვარდა.
– ასე თავად გითხრათ?
– არა, არა, როგორც გითხარით, ზედმეტი არაფერი უთქვამს, მაგრამ მივხვდი, რომ ცოლი არ უყვარდა. არ ვიცი, რა დამემართა იმ დღეს, მაგრამ ლაშას მიმართ დადებითად განვეწყვე. დაახლოებით სამი საათი ვისაუბრეთ, მერე წამოდგა და დამემშვიდობა. წასვლის წინ მობილურის ნომერი ჩავაწერინე.
ღამე მესიჯი მომწერა, რაზეც მე მხოლოდ ღიმილით, ანუ “სმაილით” ვუპასუხე. მეორე დღეს სამსახურში მომაკითხა – ერთად ვივახშმოთო. მესამე დღეს ლანჩზე შემომიარა.
ეს ყველაფერი ისე “ლაითად” ხდებოდა, რომ საერთოდ არ დავძაბულვარ და არ მიფიქრია, ამას რა მოჰყვებოდა. სამი თვის განმავლობაში ერთმანეთს სისტემატურად ვხვდებოდით და სულ რაღაც ორი დღის წინ ლაშამ თავის ბინაში გადასვლა შემომთავაზა.
დავთანხმდი, რადგან ნამდვილად მინდა, ამ კაცის გვერდით ვიძინებდე და ვიღვიძებდე. მაგრამ ახლა ერთადერთი პრობლემა ისაა, რომ მე ჩემი ბინიდან გადასვლა არ მინდა. ლაშას რომ ვუთხარი, წამო, ჩემთან ვიცხოვროთ-მეთქი, გაეცინა, როგორ გგონია, ამას როგორ მოვახერხებთ, როცა ერთი სართულით ქვევით ჩემი ყოფილი ცოლი და შვილები ცხოვრობენო?!
– ცოლს გაშორდა?
– დიახ, ერთი თვის წინ. მართალია, ჩემთვის ოფიციალურად ცოლობა არ უთხოვია, მაგრამ ამაში ტრაგიკულს ვერაფერს ვხედავ. 40 წლის კაცსა და 34 წლის ქალს ერთად ცხოვრება სურთ და რად უნდა ამას ხელის მოწერა და სხვა ფორმალობები?! ჰოდა, მოკლედ, ახლა არ ვიცი, როგორ მოვიქცე.
ალბათ, ჩემს ბინას გავაქირავებ და ლაშას ნაქირავებ ბინაში გადავალ. ვნახოთ, თუ ერთმანეთს შევეწყვეთ და ჩვენმა ურთიერთობამ ოჯახის სახე მიიღო, მერე ერთ პატარა ბინას ვიყიდით.
ზოგი ჭირი მარგებელიაო – უთქვამთ ჩვენს წინაპრებს და ალბათ ეს ამბავიც სწორედ ამ ფრაზის შესატყვისია, მაგრამ ვნერვიულობ, ლაშას პირველმა ცოლმა არაფერი არ იცის…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ანა კალანდაძე; ჟურნალი “რეიტინგი”
