16 წლის ვიყავი, რომ მომიტაცეს. ის ბიჭი (უფრო სწორად – კაცი, რადგან ჩემზე 15 წლით უფროსი იყო) არ მიყვარდა, მიყვარდა კი არა, მეშინოდა მისი და, როდესაც ჩემმა მშობლებმა მოგვაგნეს და ჩამომაკითხეს, ტირილით ვეხვეწებოდი მამაჩემს, აქედან წამიყვანეთ-მეთქი.
ცოდვას ვერ ვიტყვი – ქმარი არ მცემდა და ცუდად არ მეპყრობოდა, მაგრამ, ეგრეთ წოდებული „ძველი ბიჭი” იყო, თან, ჩემზე ამდენით უფროსი, რომელსაც თავისი შეხედულებები და პრინციპები ჰქონდა, რაც ჩემთვის მიუღებელი იყო, რადგან სულ სხვა ინტერესებითა და პრინციპებით ვიყავი გაზრდილი.
მაგრამ, ჩემმა მშობლებმა ქმართან დამტოვეს – შერცხვენილს უკან ვერ წაგიყვანთო. თუმცა, სამი თვის შემდეგ, მაინც მომიწია დაბრუნება, რადგან ჩემს ქმარს ჩხუბში კაცი შემოაკვდა და იმხელა სასჯელი მისცეს, თვითონვე მითხრა, არ დამელოდო, მშობლებთან დაბრუნდი და შენს გზას ეწიეო.
ამ მომენტს როგორ გავუშვებდი ხელიდან. მაგრამ, აღმოჩნდა, რომ ორსულად ვიყავი. ეს ჩემმა ქმარმა კი არა, მე თვითონაც მერე გავიგე. მას რომ სცოდნოდა, ცხადია, უფლებას არ მომცემდა, მუცელი მომეშალა, ის კი არა, ალბათ, არც მეტყოდა, შენს მშობლებთან წადიო.
მაგრამ, რადგან არ იცოდა, აღარც გამიგებინებია. დედაჩემს რომ ვუთხარი, მოვილაპარაკეთ და შევთანხმდით, რომ ნაყოფი მომეშორებინა, რადგან, სიმართლე გითხრათ, მეც არ მინდოდა, კრიმინალისგან მყოლოდა შვილი.
მოკლედ, ბავშვი მოვიშორე და ამით ის უკანასკნელი ძაფიც გადავჭერი, რომელიც თუნდაც მცირედად მაკავშირებდა ჩემს ქმართან. თან, ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი და ყველაფერს ზედაპირულად ვუყურებდი.
ვფიქრობდი, დრო გავიდოდა, ვინმე კარგ ბიჭზე გავთხოვდებოდი, შვილებს გავაჩენდი და მექნებოდა ბედნიერი ოჯახი. მაგრამ, ნათქვამია, კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო. წლები ისე გავიდა, ვერ (თუ არ) გავთხოვდი.
ოცდაათს ვიყავი გადაცილებული, რომ ერთი მამაკაცი შემიყვარდა. ჩვენ კარგა ხანს ვხვდებოდით ერთმანეთს. ბექა სულ მეუბნებოდა, სამსახურის პრობლემებს მოვაგვარებ და დავქორწინდებითო. ჩემმა მშობლებმა ჩვენი ურთიერთობის შესახებ არაფერი იცოდნენ.
ერთ დღეს, როცა ბექამ მითხრა, პრაქტიკულად ყველაფერი მოვაგვარეო, მეც ვახარე – ფეხმძიმედ ვარ-მეთქი, მეგონა, სიხარულით გაგიჟდებოდა, მაგრამ, ამის ნაცვლად, მითხრა, ეს ჩემს გეგმებში არ შედის და ერთმანეთს უნდა დავშორდეთო.
ჩემთვის ეს იყო მეხის გავარდნა, რადგან, ყველაფერს მოველოდი ამის გარდა. მე სულელს, ოღონდ ბექა არ დამეკარგა და ყველაფერზე თანახმა ვიყავი. ამიტომ, თვითონ შევთავაზე – თუ ჩვენს ერთად ყოფნას ბავშვი შეუშლის ხელს, მაშინ ის აღარ გაჩნდება-მეთქი.
მაშინვე დამთანხმდა. მეც მეორე დღესვე წავედი და აბორტი გაიკეთე, მაგრამ ბექამ მაინც მიმატოვა – მიზეზი არც კი უთქვამს, ადგა და წავიდა.
დავრჩი ისევ მარტო, განადგურებული, დამცირებული და, რაც მთავარია – ცოდვააკიდებული. იმის მერე გათხოვებაზე აღარც მიფიქრია, მაგრამ შვილი კი ძალიან მინდოდა, ვინაიდან ამ წლების განმავლობაში გარდამეცვალა ჯერ მამა, მერე – დედა და დავრჩი აბსოლუტურად მარტო და გამიჩნდა დაუძლეველი სურვილი, მყოლოდა შვილი.
ამ მიზნით გავიჩინე მეგობარი, მაგრამ არ დავფეხმძიმდი. ექიმთან მივედი და, ყველანაირად რომ გამსინჯა, მითხრა, შვილი არასდროს აღარ გეყოლება, რადგან აბორტის დროს, რაღაც მილები გაქვს დაზიანებულიო.
მე მივხვდი, რომ ეს იყო სასჯელი უფლისგან იმის გამო, რაც მე ორჯერ გავაკეთე. იმავე ექიმმა მირჩია, რომ შემეძლო, ახალშობილი ამეყვანა შვილად და გამეზარდა.
არ ვიცი, შეიძლება, რამდენიმე წლის შემდეგ ასეც მოვიქცე, მაგრამ ახლა ამას ვერ გავუძლებ, ისეთ დღეში ვარ. ვნახოთ, მომავალი რას მიქადის.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ლალი, 34 წლის.
