60 წლის ქალი ვარ. 26 წლის ასაკში დავქვრივდი და მას შემდეგ კაცისკენ არ გამიხედავს. პირად ცხოვრებაზე მთლიანად უარი ვთქვი და მარტომ გავზარდე შვილები. არც დედა მყავდა და არც დედამთილი, რომ ვინმე მომხმარებოდა და მარტოდმარტო ვეწეოდი ჭაპანს.
წესიერი შვილები გავზარდე, ნაკითხი, განათლებული. ფიზიკურადაც კარგები იყვნენ და კარგადაც გათხოვდნენ.
ორივე სიძე კარგი შემხვდა – ამ მხრივ ნამდვილად გამიმართლა. ძალიან კარგი ოჯახები აქვთ. მეც ძალიან ვეხმარები და ჩემთანაც ხშირად დადიან, მაგრამ უკვე ორივეს თავისი ცხოვრება აქვს და მე, პრაქტიკულად, მარტო ვარ.
ჩემს მეგობრებს ყველას ქმარი ჰყავს. მე კი ყველგან მარტო მივდიოდი. ვიცი, გაგეცინებათ, ამ ხნის ქალი რაზე ლაპარაკობსო, მაგრამ, რაც შვილები გავათხოვე, განსაკუთრებით მტკივნეულად ვგრძნობდი მარტოობას, თითქოს აღარავის ვჭირდებოდი.
ამ ერთი თვის წინ კი ჩემი მეგობრის ოჯახში გავიცანი მამაკაცი, რომელმაც გაცნობიდან რამდენიმე დღეში დამირეკა და შეხვედრა მთხოვა.
მე ჯერ ძალიან ვიუკადრისე, მაგრამ ბოლოს მაინც შევხვდი. უნდა ვაღიარო, რომ ქმრის გარდაცვალების შემდეგ პირველად ვიგრძენი, რომ მეც ქალი ვარ და შეიძლება, ჩემი ინტერესები მქონდეს – რაღაც გამიხარდეს და მესიამოვნოს.
მანამდე კი მხოლოდ დედა ვიყავი. ვიცი, დედობა მთავარია ქალისთვის, მაგრამ, თურმე, ადამიანს სხვა რამეც სჭირდება – თანაგრძნობა, პატივისცემა, მასზე ზრუნვა, მისი აზრის გაზიარება.
ერთი სიტყვით, ძალიან მრცხვენია, მაგრამ ამ ასაკში თუ ვინმე შემიყვარდებოდა, სიზმარშიც ვერ წარმოვიდგენდი. ნოდარიც ქვრივია და დაოჯახებული ვაჟი ჰყავს.
მეხვეწება, ცოლად გამომყევიო, მაგრამ ვერ ვბედავ, ვერ ვრისკავ, ეს ნაბიჯი გადავდგა. მეშინია, რომ ვერც შვილები გამიგებენ და ვერც ახლობლები.
არ იფიქრებენ, ეს ბებერი ქალი რამ გააგიჟაო?! არადა, ვგრძნობ, რომ ნოდართან ძალიან ბედნიერი ვიქნები, თუკი შეიძლება რომ ჩემი ხნის ქალმა კიდევ პირად ბედნიერებაზე იფიქროს.
მე მგონი, მთელი დედამიწის ზურგზე, მარტო საქართველოა, სადაც ასაკოვან ქალს პირად ბედნიერებაზე ფიქრის უფლებაც კი არ აქვს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
თინა, 60 წლის.
