სულ ცოტა ხნის წინ თქვენს რუბრიკაში წავიკითხე ხანდაზმული ქალბატონის წერილი, რომელიც ინანიებს რძლის მიმართ ჩადენილ თავის შეცდომებს და სახალხოდ მადლობას უხდის ღვთისნიერ ადამიანს, რომელმაც გულში არ ჩაიდო წყენა და დედამთილს საკუთარ დედასავით უვლის.
სიმართლე გითხრათ, იმ დედამთილის შემშურდა. როგორც ირკვევა, ყველაფერში ბედი უნდა ჰქონდეს ადამიანს. ოჯახში კარგი რძლის შემოსვლაც ბედია.
ბედიც და იღბალიც. ჩემი შური კი იმან გამოიწვია, რომ ჩემს რძალს, ჩემი ერთადერთი შვილის ცოლს, მოყვანის დღიდან თან ვარ გადაყოლილი, უბატონოდ ხმა არ გამიცია, ხელს არაფერზე ვაკარებინებდი, ყველა საქმეს მე ვაკეთებდი, არ დაიღალოს-მეთქი, არც არაფერში ვზღუდავდი, ყველგან ვუშვებდი, ვაჭმევდი, ვაცმევდი და ვახურავდი.
რაც რამე ძვირფასი და საუკეთესო მქონდა, ჩემი ახალგაზრდობის დროინდელი ტანსაცმელი, ყველაფერი იმას მივეცი. ერთხელ ყველაფერი, ერთად დამიბრუნა უკან – ძველმანებია და არ მინდაო. არ იკადრა ქალბატონმა.
მაგაზე ნაკლები გოგო ვიყავი, თითო კაბა თუ სხვა რამე ხუთი-ექვსი წელი რომ მეცვა?! ცივ ნიავს არ ვაკარებდი, მისგან კი ერთი თბილი სიტყვა არ მღირსებია. ცოდვას ვერ ვიტყვი და ვერ დავაბრალებ, მლანძღავს, მთათხავს, მიყვირის და ვაი-უშველებელი გაუდის-მეთქი, მაგრამ, ხანდახან ჩხუბი მერჩივნა.
თუ რამეს ვკითხავ, ორი სიტყვით გამცემს პასუხს. ის, რომ დამიჯდეს, დამელაპარაკოს, რამე მომიყვეს – გამორიცხულია. თავიდან, სანამ ახალი რძალი იყო, კი იცოდა ხოლმე რაღაცეების მოყოლა, მაგრამ ერთ დღესაც მითხრა, თქვენთან აღარაფერს ვიტყვი, თორემ, ჩემს ნათქვამს მერე წაღმა-უკუღმა ატრიალებთ და საიდანაც მოგესურვებათ, კუდს იქიდან აბამთო.
არადა, ისეთი სისულელის გამო მითხრა ეს სიტყვები, გაგეცინებათ: ერთხელ სახლში განერვიულებული მოვიდა სამსახურიდან. რომ ვკითხე, რა დაგემართა-მეთქი, მითხრა, ავტობუსში ვიღაც არანორმალური ქალი მეჩხუბა და იმან ამიშალა ნერვებიო.
რამდენიმე თვის შემდეგ კი რაღაც ისე არ გააკეთა, მე რომ მინდოდა და ვუსაყვედურე. საკმაოდ უკმეხად მიპასუხა – მე როგორც შემიძლია, ისე ვაკეთებ და თუ არ მოგწონთ, თქვენ თვითონ გააკეთეთო.
მე ძალიან მეწყინა და ვუთხარი, ავტობუსებში ჩხუბობ და ერთ ამბავში ხარ და სახლში რაღას იზამ-მეთქი. რა ტყუილი ვუთხარი? მაგრამ, სიმართლე ვის უყვარს, ჩემს რძალს რომ უყვარდეს? ეწყინა ქალბატონს და იმის მერეა, არაფერს რომ აღარ მიყვება.
მე უკვე მოვხუცდი, მოვლაც მჭირდება, ყურადღებაც. ხშირად ვარ მწოლიარე მდგომარეობაში და კი არ კადრულობს, რომ თვითონ მომიაროს, ვიღაც უცნობი ქალი დამაყენა თავზე.
დაუჩემებია, დილიდან საღამომდე ვმუშაობ და სამსახური რომ გავაცდინო, მშივრები დავრჩებით, მაშინ თქვენმა შვილმა არჩინოს ოჯახი და მე სახლში დავჯდებიო.
მეტი რა ქნას ჩემმა საწყალმა შვილმა, 250 ლარს იღებს ხელფასს და მთლიანად სახლში როგორ მოიტანოს, კაცია, ათასგვარი ხარჯი აქვს.
ჩემი მომვლელის ფულს ჩემი რძალი იხდის, რა ვუყოთ, ამაზე მეტი არაფერი გამიკეთებია ჩემი ოჯახისთვის? მე რომ არ ვუნდივარ, ჩემი გაზრდილი შვილი ხომ უნდა?! ნამდვილი ჩუმი ვამპირია. მეზობლებსაც და ნათესავებსაც ანგელოზი ჰგონიათ, ერთი მე მკითხონ, ვინ არის.
ეს ჩემი შვილიც რომ გამოაშტერა და თავის ჭკუაზე გადაიყვანა, ეს მაგიჟებს. მაგრამ, არა უშავს, მაგასაც ბიჭი ჰყავს, თვითონაც გახდება დედამთილი და ღმერთს ვევედრები, ზუსტად ისეთი რძალი შეახვედროს, როგორიც თვითონ იყო ჩემ მიმართ.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ნელი, 75 წლის.
