ვიცი, რომ მართალი არ ვარ ქმრის წინაშე, მაგრამ მასთან ცხოვრება არ მინდა. მიუხედავად იმისა, რომ ვუყვარვარ, სულ თვალებში შემომყურებს და იმას ცდილობს, მასიამოვნოს, მაინც ვერ შევიყვარე.
მის ყოველ მოკარებაზე, ლამის კივილი დავიწყო. ყველაფერი მაღიზიანებს, რაც მასთან არის დაკავშირებული.
მისი მოტანილი საჩუქრებიც კი მძულს. ვიცი, რომ უსამართლო ვარ, რომ ბევრს მითმენს და მპატიობს, მაგრამ მისი ეს დათმობაც ნერვებს მიშლის.
უკვე რამდენიმე თვეა, მისი ცოლი ვარ და ერთხელ არ გამიღიმია მისთვის. ჩემი მასთან საუბარი „ჰო“ და „არათი“ შემოიფარგლება.
დედაჩემი შავ დღეს მაყრის. მეუბნება, მეტი რა ჯანდაბა გინდა, კაცი თან გყვება, მთელი ოჯახი თვალებში შემოგყურებსო, მაგრამ, დედასაც ვერ ვეუბნები, რა არის ჩემი ასეთი განწყობის მიზეზი.
საქმე ისაა, რომ სოსომ მომიტაცა. მართალია, ვიცნობდით ერთმანეთს, მაგრამ არა იმ დონეზე, ცოლად გავყოლოდი.
თან, ისე ჩამტენა მანქანაში, გონზე მოსვლა ვერ მოვასწარი. გზაში სულ ვეხვეწებოდი, ახლა დამაბრუნე უკან და ხვალ მე თვითონ გამოგყვები-მეთქი, მაგრამ, ყურიც კი არ დამიგდო.
სადღაც იმერეთში წამიყვანა, ბებიამისთან. იქ ერთი ამბით შეგვხვდნენ, დიდი სუფრაც გაგვიშალეს.
ქეიფის შემდეგ მარტო რომ დავრჩით ოთახში, მუხლებზე დამდგარმა ვთხოვე, თითი არ დამაკარო, გონზე მოსვლა მაცადე, თუ გინდა, რომ შეგიყვარო-მეთქი.
არ დამიჯერა – თუ ამაღამ არ გახდები ჩემი ცოლი, ხვალ გამექცევიო და, პრაქტიკულად, ძალა იხმარა.
აი, ამას ვერ ვპატიობ და, ალბათ, ვერც ვერასდროს ვაპატიებ.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
