ვარ 67 წლის მარტოხელა, გაუთხოვარი ქალბატონი. ცხოვრებაში ბევრი მაქვს ნანახი, მაგრამ, მაინც არ ვიცი, ახლა როგორ მოვიქცე.
ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ჩემი ძმისშვილი გათხოვდა. მის მეუღლეს არც სახლი ჰქონდა, არც კარი, მაგრამ ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ, წასასვლელი კი არსაც ჰქონდათ.
ვიფიქრე, მაინც მარტო ვარ-მეთქი და შევთავაზე, ჩემთან ეცხოვრათ. სიამოვნებით დამთანხმდნენ (ან კი, რატომ უნდა ეთქვათ უარი?!)
ორი წლის შემდეგ გაუჩნდათ ორი ანგელოზივით გოგონა (ტყუპები), შემდეგ ბიჭი შეეძინათ, ბოლოს კი – ისევ გოგონა (შვიდთვიანი). მეხუთეს გაჩენაც უნდოდათ, მაგრამ, მე ვუთხარი, მეტი აღარ გინდათ, ვინც გყავთ, ამათ მიხედეთ-მეთქი.
ამ სიტყვებზე ჩემი ძმისშვილი რაღაცნაირად შეიშმუშნა. მეორე დღეს კი ყური მოვკარი მისი და მისი ქმრის საუბარს, რამაც ძალიან მატკინა გული: ჩემმა ძმისშვილმა ქმარს უთხრა, ჩემზე, ეკლად გვესობაო.
არაფერი მითქვამს, მაგრამ ძალიან დამეწვა გული. სახლში შემოვუშვი, საკუთარი შვილივით მივიღე და, ვერ წარმოვიდგენდი, ასეთი უმადური თუ აღმოჩნდებოდა. მაგრამ, ეს კიდევ არაფერი.
დაახლოებით ოთხი წლის შემდეგ ჩემი სიძე ხანგრძლივ მივლინებაში გაუშვეს, ჩემი ძმისშვილი კი მარტო დარჩა. არსად არ მუშაობდა და ცხადია, ქმრისა და ჩემს კისერზე იყო.
ერთხელაც, ბავშვები წავიყვანე ბაღში და იქიდან სამსახურში უნდა წავსულიყავი, მაგრამ, ტრანსპორტში რომ ავედი, გამახსენდა, რომ საფულე შინ დამრჩა და იძულებული გავხდი, დავბრუნებულიყავი.
კარი ჩემი გასაღებით გავაღე, ჩემს ოთახში შევედი, რომ საფულე ამეღო, მაგრამ, ჩემი ძმისშვილის საძინებლიდან რაღაც უცნაური ხმები შემომესმა. გული გამისკდა, ვიფიქრე, ცუდად ხომ არ გახდა-მეთქი, მის ოთახში შევვარდი და რას ვხედავ – ვიღაც უცხო კაცი არ უწევს ლოგინში?!
ისე შემრცხვა, არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი, ძლივს გამოვაგენი გზას იქიდან. იმ კაცმა მაშინვე მოკურცხლა, ნანამ კი ბოდიშების მოხდა დაიწყო. მე შევარცხვინე, რაღა აღარ ვუთხარი, მაგრამ, რა აზრი ჰქონდა.
თქვენ წარმოიდგინეთ, არც ამით დამთავრებულა ყველაფერი. საქმე ისაა, რომ ნანას ქმარიც კარგი ნაძირალა აღმოჩნდა. წესით, ოთხ წელიწადში უნდა ჩამოსულიყო, მაგრამ, უკვე შვიდი წელია, არ ჩანს – არც ჩამოდის, არც რეკავს და არც არაფერს უგზავნის თავის ცოლ-შვილს და, ფაქტობრივად, ამხელა ოჯახი მთლიანად ჩემს კისერზეა.
ნანა მუშაობის დაწყებაზე არც კი ფიქრობს, მე კი უკვე მოვხუცდი, აღარც ჯანმრთელობა მიწყობს ხელს, მალე, ალბათ, პენსიაზეც გამიშვებენ და მერე რა უნდა ვქნა, წარმოდგენა არ მაქვს. ან, რომც არ გამიშვან, ჩემი საცოდავი კაპიკებით ამდენი სული როგორ ვარჩინო?
საერთოდ, როცა სიკეთეს აკეთებ, არ უნდა ინანო, მაგრამ, გამოგიტყდებით და, ვნანობ, სახლში რომ შემოვუშვი.
ეს რომ არ მექნა, იქნებ, თვითონ უფრო გაყოჩაღებულიყვნენ. ახლა კი, რა გამოვიდა? თან გადავყევი, დავასახლე, ვარჩენ, შვილების გაზრდაში ვეხმარები და, რამე რომ დამემართოს, ალბათ, არც კი მომხედავს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ციცინო, 67 წლის.
