შემიყვარდა ჩემი თანაკურსელი ბიჭი, რომელიც რაიონიდან იყო. ჩემს მშობლებს არ უნდოდათ, გიაზე რომ გავთხოვილიყავი. დედაჩემი სულ იმას ჩამჩიჩინებდა, სოფელში გაგიჭირდება ცხოვრებაო.
მე მწყინდა, ამას რომ მეუბნებოდა, რადგან ოთხოთახიან ბინაში მარტო მე, დედა და მამა ვცხოვრობდით. ჩემი და უცხოეთშია გათხოვილი და თბილისში წელიწადში ერთხელ ჩამოდიან ერთი თვით, თანაც, ჩემს სიძეს ორსართულიანი საკუთარი სახლი აქვს საბურთალოზე.
ასე რომ, ამხელა ბინაში ჩემი გათხოვების შემდეგ ჩემი მშობლები მარტო უნდა დარჩენილიყვნენ და ერთხელაც არ უთქვამს არც ერთს, ჩვენთან იცხოვრეთო.
ეს ისე მეწყინა, რომ, გიას რომ გავყევი, ცალკე ვიქირავეთ ბინა და ვიყავით ჩვენთვის. თან ვსწავლობდით, თან ვმუშაობდით (ორივე პროგრამისტები ვართ და უამრავი შეკვეთა გვქონდა). დედაჩემთან და მამაჩემთან თვეში ერთხელ თუ მივიდოდით.
აღარ მიყვარდა იმათთან მისვლა, რადგან ისე ცივად ხვდებოდნენ გიას, უხერხულობისგან სად წავსულიყავი, აღარ ვიცოდი. მამა შედარებით თავს იკავებდა, დედა კი კლასიკური სიდედრი იყო – აღარ იცოდა, როგორ ეკბინა სიძისთვის.
გია ჩემი ხათრით ყველაფერს იტანდა, მაგრამ ბოლოს იმასაც ამოუვიდა ყელში, და ერთხელ, მითხრა, ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ შენებთან აღარ წამოგყვები, უჩემოდ წადი ხოლმეო.
ვერ გავამტყუნე და მისთვის „სოლიდარობა” რომ გამომეხატა, ვუთხარი, აღარც მე წავალ-მეთქი. როგორც გინდაო, მითხრა და ამით დავამთავრეთ ეს საუბარი.
მანამდე თუ თვეში ერთხელ მივდიოდით მე და გია, ახლა ორ თვეში ერთხელ ვაკითხავდი მშობლებს, ოღონდ, მარტო. თუმცა, ხანდახან ტელეფონით ვურეკავდი და მოვიკითხავდი ხოლმე.
დედაჩემმა ესეც ჩემს ქმარს დააბრალა. მერე იმდენი პრეტენზია დამაყარა თავზე, რომ ვუთხარი, ასე თუ განაგრძე, საერთოდ აღარ მოვალ, ის მაინც გამაგებინე, რას ერჩი ამ შენს სიძეს, რატომ ვერ იტან-მეთქი.
შენ უკეთესი შეგეფერებოდა, ნაქირავებში რატომ უნდა გაცხოვროს, იმიტომ გაგზარდე ხელისგულზე, რომ კომპიუტერზე მუშაობით თვალები გამოგაღამებინოსო?
რა გინდათ, თქვენ კაპიკს არ გთხოვთ, თვითონ ვირჩენთ თავს, თანაც, ვუყვარვარ და პატივს მცემს. რატომ გინდათ, რომ ოჯახი დამინგრიოთ, მიყვარს ჩემი ქმარი და უიმისოდ ცხოვრება არ შემიძლია-მეთქი.
ამაზე დედაჩემმა ტირილი დაიწყო – ვიღაცა უნიფხვო და გადამთიელი გირჩევნია შენს მშობლებს. ჩვენ აღარ გიყვარვართ, იმან რომ გიბრძანოს, ალბათ, თვალს არ დაახამხამებ, ისე ჩაგვიყრი საჭმელში საწამლავსო.
ამ ბრალდებამ ისე გამაგიჟა, ისტერიკა დამემართა. ავდექი და წამოვედი, თან დავუბარე, სანამ გონზე არ მოხვალთ და ბოდიშს არ მომიხდი ამ სიტყვებისთვის, მანამდე ჩემი ფეხი არ იქნება თქვენთან-მეთქი. დედაჩემმა მომაკივლა, რომც მოხვიდე, არ შემოგიშვებო.
მამა სახლში არ იყო, მაგრამ, დარწმუნებული ვარ, დედაჩემი ისე მოუყვებოდა, საერთაშორისო დამნაშავედ გამომიყვანდა.
შედეგი, რა თქმა უნდა, ის იყო, რომ მამამ არც კი დამირეკა, არც კი გაარკვია, სინამდვილეში რა მოხდა.
უკვე რამდენიმე თვეა, რაც უმძიმეს მდგომარეობაში ვართ. რამდენჯერმე დავაპირე მისვლა, მაგრამ, ვერ გავბედე.
ტელეფონზე კი ვურეკავ, მაგრამ ჩემს ხმას რომ გაიგებენ, მაშინვე მიკიდებენ ყურმილს. არაფრით არ მინდა, დავიჯერო, მართლა უნდათ, რომ ოჯახი დამინგრიონ?!
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
თათა, 20 წლის.
