არ ვიცი, საიდან დავიწყო ჩემი ისტორია, არადა, გულს მიღრღნის და მიჭამს დარდი. ვერც ვერავის ვეუბნები, რადგან არავინ მყავს თანამგრძნობი და გვერდით მდგომი.
არცთუ ბედნიერი ბავშვობა მქონდა. იმ წლების გახსენებით თავს აღარ შეგაწყენთ. მოკლედ, როგორც იქნა, გავიზარდე…
საკმაოდ კარგი გოგო ვიყავი როგორც გარეგნულად, ისე თვისებებითა და ხასიათით. როგორც ყველა, მეც ველოდი დიდ და ლამაზ სიყვარულს, მაგრამ, ერთ დღეს მომიტაცეს, შეიძლება ითქვას, დედის ხელიდან და ჩემთვის უცნობ ადამიანებში აღმოვჩნდი.
წესიერად ჩემს მომტაცებელსაც არ ვიცნობდი (სიყვარულზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია). ამიტომ, არ მინდოდა მასთან დარჩენა, მით უმეტეს, რომ ჩვენ შორის პირველი ორი დღის განმავლობაში არაფერი მომხდარა.
მაგრამ, ქართული მენტალიტეტიდან გამომდინარე, ჩემებმა უკან აღარ წამომიყვანეს – მონატაცებ და სახელგატეხილ ქალს ვიღა ითხოვსო. ასე დავრჩი იმ ოჯახში, კაცთან, რომელთანაც აბსოლუტურად არაფერი მაკავშირებდა.
ვერ ვიტყვი, რომ ვინმე მჩაგრავდა ან მავიწროებდა, მაგრამ მუდმივად მაკლდა რაღაც, ეს „რაღაც“ კი სიყვარული იყო, რასაც ჩემი ქმრის მიმართ ვერ ვგრძნოდი. მას, ალბათ, თავისებურად ვუყვარდი, მაგრამ არაფრით გამოხატავდა – არც ზრუნვით, არც ყურადღებით.
ერთადერთი ის იყო, რომ არ მაგინებდა, არ მეჩხუბებოდა და მეგობრებთანაც მიშვებდა ხოლმე, მაგრამ მე ხომ წლების განმავლობაში სულ სხვა ურთიერთობაზე ვოცნებობდი?!
სამი წელი ასე უღიმღამოდ გავიდა. სამი წლის თავზე კი გოგონა შემეძინა და ჩემს ცხოვრებას აზრი მიეცა – მთლიანად მასზე გადავერთე, მთელი ჩემი გრძნობა და სიყვარული მისკენ მივმართე.
ჩვენი ასეთი ცივი ურთიერთობის გამო, მალე ოჯახში ბზარი გაჩნდა. სიმართლე გითხრათ, ძალიან ვცდილობდი, ჩემი ქმარი შემეყვარებინა, მაგრამ მისგან საამისო ნიადაგს რომ ვერ ვგრძნობდი, ეს სიყვარული არა და არ მოდიოდა.
ამიტომ, ამ ბზარმა თანდათან გაღრმავება დაიწყო და ბოლოს იმ ზომამდე მივიდა, რომ ჩემი ოჯახი დანგრევის პირას აღმოჩნდა. ჩემი თათია 6 წლის რომ გახდა, დიდი ყოყმანის შემდეგ, მაინც ოჯახის შენარჩუნება ვარჩიე და ამ მიზნით, მეორე შვილის გაჩენა გადავწყვიტე.
ბიჭი შემეძინა და ანდრო დავარქვით, მამამთილის სახელი. ჩვენი ოჯახი გადარჩა დანგრევას, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მეგონა, მაგრამ ეს ყველაფერი დროებითი აღმოჩნდა, უფრო სწორად – ილუზია.
ანდრო ერთი წლის რომ მყავდა, სრულიად შემთხვევით გავიცანი ადამიანი, რომელმაც ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეცვალა. მან მაგრძნობინა ის, რაზეც წლების განმავლობაში ვოცნებობდი – დიდი და ვნებიანი სიყვარული.
მე ის სიგიჟემდე შემიყვარდა და მასაც სიცოცხლეზე მეტად ვუყვარვარ, მაგრამ, ორ ცეცხლს შუა ვარ მოქცეული: ჯერ ერთი, ვერ ვდგამ გადამწყვეტ ნაბიჯს, ვერ ვბედავ, ქმარს ყველაფერში გამოვუტყდე და გავეყარო.
არადა, მიკვირს, რომ ვერაფერს ხვდება, რადგან, რაც ჩემი ნამდვილი სიყვარული გავიცანი, ანუ, თითქმის სამი წელია, ქმართან ინტიმური ურთიერთობა არ მაქვს. სიმართლე გითხრათ, ესეც მაცოფებს:
კაცი რომ გქვია, ქმარი ხარ და ცოლი გყავს, ნუთუ ეჭვი თუ არა, კითხვა მაინც არ უნდა გაგიჩნდეს, რატომ აღარ გიკარებს (თუ, რა თქმა უნდა, ოდნავი ინტერესი მაინც გაქვს მისი, როგორც ქალის მიმართ)?
ასეთი ცივი რომ არ ყოფილიყო ჩემ მიმართ წლების განმავლობაში, ასეთი რამ ხომ არ დამემართებოდა?!
მეორე მიზეზი კი ის არის, რომ ჩემი შეყვარებული ცოლშვილიანია და ისიც არ მინდა გავაუბედურო. არადა, ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებთ.
ის ამწუთასაც თანახმაა, ჩემი შვილებიანად წამიყვანოს. გამოგიტყდებით და, იმ დღის გათენებაზე ვოცნებობ, როცა ეს მოხდება.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
