”რატომ არ შეიძლება ამ ყველაფერზე შენც დაფიქრდე, შენც გაგახსენდეს დედა, შვილი, ცოლი, ქმარი…”
სიკვდილის არასოდეს მეშინოდა, არც ბავშვობაში და მით უმეტეს არც ეხლა… თუმცა ქვითინამდე მივსულვარ, როცა წარმოვიდგენდი, რომ მოვკვდი, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ჩემი თავი მეცოდებოდა…
მკლავს ფიქრი, როცა წარმოვიდგენ, როგორ უმწეო და უსუსურები დარჩებიან ჩემი შვილები, როგორ დამიწყებენ ყოველ კუთხე-კუნჭულში ძებნას, როგორ იტირებენ ჩუმად, როცა ძალიან მოვენატრები.
გული მეკუმშება, როცა წარმოვიდგენ, როგორ გაუბედურდება დედაჩემი, როგორ ჩამოჭკნება, როგორ დასრულდება მისთვის ცხოვრება ერთ წამში.
როგორ გათეთრდება და დაპატარავდება მამაჩემი. როგორ დაიკრუნჩხება ტკივილისგან ქმარი…
როგორ გაქვავდება ძმა, რომელსაც მხოლოდ ერთი ვყავარ, რამხელა ტვირთის და მშობლების წინაშე პასუხისმგებლობის ტარება მოუწევს მთელი ცხოვრება უჩემოდ.
როგორ გამწარდებიან მეგობრები… და ამ დროს უკვე ცხარე ცრემლით ვქვითინებ და მინდა თავს ისე გავუფრთხილდე, როგორც არასდროს…
რატომ არ შეიძლება ამ ყველაფერზე შენც დაფიქრდე, შენც გაგახსენდეს დედა, შვილი, ცოლი, ქმარი, და, ძმა, მაშინ, როცა ამ მკვლელ ნარკოტიკს იღებ ხელში და ეწევი???
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
მერი ბლიაძე
