2020 წლის 20 სექტემბერს, შუაღამემდე 7 წუთით ადრე, დაიბადა ჩვენი ვაჟი. მას რომ შევხედე თითქმის მაშინვე დამავიწყდა მშობიარობის ტკივილი. მშვენიერი, ჯანმრთელი ბიჭი! მე და ჩემმა მეუღლემ თვალი ვერ მოვაშორეთ ჩვენს შვილს და მაშინვე მივხვდით, რომ სახელი, რომელიც ავირჩიეთ, მისთვის სრულყოფილი იყო.
სანამ მშობიარობის შემდგომ პალატაში გადამიყვანდნენ ქმარმა მაკოცა და წავიდა.
22 სექტემბერს დილით ჩემმა შვილმა გაიღვიძა. სულ ოფლიანი იყო. გადასაფარებლები მოვიცილე და ბებიაქალს დავურეკე. მან ტემპერატურა გაუზომა – დაბალი იყო. გამიკვირდა: “როგორ შეიძლება ერთდროულად გაიყინოს და ოფლი”.
ბავშვთა განყოფილებიდან ექიმები მოვიდნენ ანალიზები ჩაუტარეს. ბავშვი გაიყვანეს. 20 წუთის განმავლობაში მარტო დავრჩი, თითქოს დრო შეჩერდა.
როდესაც ექიმები დაბრუნდნენ, გავიგე, რომ ჩემი შვილი ახალშობილთა პათოლოგიის განყოფილებაში გადაიყვანეს, რადგან არავის ესმოდა რა ემართებოდა მას.
ვიდექი და ვუყურებდი როგორ მოთავსდა ჩემი შვილი ინკუბატორში. მინდოდა მას ჩავხუტებოდი, მეთქვა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ არ შემეძლო და ამან თავი უსარგებლოდ მაგრძნობინა. მე მხოლოდ დღეში 2 საათი მაძლევდნენ უფლებას მასთან ახლოს ვყოფილიყავი.
მშობიარობის შემდგომ ცალკე პალატაში გადამიყვანეს. მახსოვს, რომ იქ ვიჯექი და ვფიქრობდი: “როგორ დავჯდე და დაველოდო, სანამ ჩემი შვილი ავად არის?”
გვიან საღამოს ექიმები მოვიდნენ და მითხრეს, რომ ბავშვი კიდევ უფრო ცუდად ხდებოდა და ვერ ხვდებოდნენ რატომ ხდებოდა ეს. ნება მიბოძეს ჩემი შვილი კვლავ მენახა და მახსოვს, ინკუბატორში ჩავიხედე, მის პატარა ხელს შევეხე და ვეხვეწებოდი, რომ კარგად გამხდარიყო.
რამდენიმე წუთის შემდეგ შევამჩნიე, რომ მან სუნთქვა შეწყვიტა! გაკვირვებისგან გავიყინე, როდესაც ექიმებმა პაწაწინა სხეულის გაცოცხლება სცადეს. საბედნიეროდ, მათ ეს მოახერხეს. სწორედ მაშინ მივხვდი, რამდენად სერიოზულია ყველაფერი.
მეორე დღე იყო ყველაზე ცუდი დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში.
პალატაში დავბრუნდი და წუხილის მიუხედავად, სულ ცოტა ხნით ჩამეძინა. ახლა ამაზე ფიქრისას თავს დამნაშავედ ვგრძნობ. როგორ მეძინა, სანამ ჩემი შვილი სიცოცხლისთვის იბრძოდა! ბებიაქალმა გამაღვიძა. მან თქვა, რომ სასწრაფოდ ვჭირდებოდი რეანიმაციულ განყოფილებაში.
საბოლოოდ დაადგინეს, რომ ბავშვს ჰქონდა ორნიტინის ტრანსკარბამილაზის (OTC) დეფიციტი. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ არ არსებობს ამის წამალი. ისინი ჩემგან ითხოვენ ნებართვას სიცოცხლის შემანარჩუნებელი სისტემის გამორთვაზე.
იმ მომენტში მე მივიღე ყველაზე რთული გადაწყვეტილება ჩემს ცხოვრებაში, მივხვდი, რომ სხვა გზა არ იყო. ჩემს შვილს ჩავეხუტე, როდესაც მან ბოლო ამოისუნთქვა.
OTC არის დედის მემკვიდრეობითი დაავადება, რომელიც დამახასიათებელია მხოლოდ ბიჭებისათვის (OTC გენი არის X ქრომოსომაში), ამიტომ მე და ჩემი უფროსი ქალიშვილი სრულიად ჯანმრთელები ვართ. ჩვენ ისე გაგვიხარდა, რომ ხუთი თაობის გოგოების შემდეგ ჩვენს ოჯახში საბოლოოდ ბიჭი დაიბადა, ახლა კი აღარ შემიძლია არ ვფიქრობდე, რომ ჩემი შვილი ისევ ცოცხალი იქნებოდა, გოგო რომ ყოფილიყო.
გთხოვთ გააზიარეთ და დააკომენტარეთ სტატია..
