ამ ისტორიის გმირებს არ სჯეროდათ იმქვეყნიური ძალების და მით უმეტეს, ვერ იფიქრებდნენ, თუ მისგან დაზარალდებოდნენ, როცა მემკვიდრეობით სახლი მიიღეს სოფელში. ადრე თუ გვიან, ჩვენი შეხედულებები იცვლება, მით უმეტეს, თუ ჩვენს ცხოვრებაში მისტიკა შემოდის. ანასტასიას და ანრის არც თუ ისე დიდი ხნის წინ ჰქონდათ ქორწილი და პირველ შვილს ელოდებოდნენ.
მალე, ქვეყანას მათი საოცნებო გოგონა მოევლინა, ბავშვს ელა დაარქვეს. ანტი ამ პერიოდში კარგ სამსახურში მოეწყო და ოჯახში სიმშვიდე და ბარაქა იყო. როცა ბავშვი რამდენიმე თვის იყო, ანასტასიას დეიდა მოუკვდა, რომელიც ქალაქისგან მოშორებით ცხოვრობდა. მისი სახლი მემკვიდრეობით ანასტასიას და მის ქმარს დარჩა.
ცოლ-ქმარი დიდი ხანია ოცნებობდა აგარაკზე და ამიტომ, მემკვიდრეობაზე უარი არ უთქვამთ. მათ ფადაწყვიტეს, ზაფხულში მთელი შვებულება იქ გაეტარებინათ, სიმშვიდესა და ბუნებაში.
პირველმა შთაბეჭდილებამ, ისინი ცოტა დაამწუხრა – მთელს ეზოში ბალახი გაზრდილიყო, ჭიშკარი ჩამოვარდნილი იყო, სახლი კი უსახური და სრულიად არაკომფორტული აღმოჩნდა. მათ პირველ რიგში სახლი გაანიავეს, რომ ოთახსებში სუფთა ჰაერი შემოსულიყო, შემდეგ კი ლაგება დაიწყეს.
სანამ ანრი ბალახს კრეჭდა, ანასტასია მეზობლების გასაცნობად გავიდა. ყველანი დადებითი ადაიანები ჩანდნენ, მაგრამ ერთმა მეზობელმა ქალს ჟრუანტელი მოჰგვარა. მოხუცი მათი სახლის უკან ვხოვრობდა. ანასტასია ქალს მიესალმა და გაუღიმა, მაგრამ როგორც ჩანს, მას სულაც არ სურდა ახალი ნაცნობების გაჩენა.
მისალმებაზე პასუხად ის დუმილით შევიდა სახლში. მას პირქუში სახე ჰქონდა, შავი თვალებით კი გეგონებოდა, იმ ადამიანის მიღმა შეეძლო გახედვა, ვისაც უყურებდა. იმის მიუხედავად, რომ გარეთ ცხელი ზაფხული იყო, ის თბილად იყო შეფუთული. გოგონამ მხოლოდ მოგვიანებით შეიტყო, როგორი ხმები დადიოდა ამ ქალის შესახებ.
არავის შეეძლო ზუსტად გახსენება, როდის ან როგორ გამოჩნდა ის ამ სოფელში, ან რამდენ ხანს ცხოვრობდა აქ. სამაგიეროდ, ყველა დარწმუნებით ამბობდა, რომ მოხუცი ნამდვილი ალქაჯი იყო. ის არასდროს არავისთან კონტაქტობდა, უბრალოდ, გესლიანი გამოხედვით გახედავდა, თუ ვინმე გამოლაპარაკებას დაუპირებდა
. ხალხი მას ერიდებოდა, მაგრამ ანასტასიამ გადაწყვიტა, ყურადღება არ მიექცია ამ მითქმა-მოთქმისთვის, რადგან მაშინ, ამ ყველაფრის არ სჯეროდა… თანდათანობით, ცხოვრება დალაგდა, სახლი წესრიგში მოიყვანეს, ანრი ყოველ დილით სათევზაოდ მიდიოდა, ანასტასია კი ქალიშვილს უვლიდა და სახლის საქმეებს აკეთებდა.
ერთ დღეს, მან შვილი დააძინა, თავად კი გადაწყვიტა, ეზოში გასარუჯად წამოწოლილიყო. მზის სხივების ქვეშ ნებივრობდა, როცა ჩაეძინა. ის ჭიშკრიდან რაღაცის ხმამ გააღვიძა, გოგონამ იქეთკენ გაიხედა და შავი, ბოროტი თვალები დაინახა, რომელიც მისკენ იყურებოდა. მოულოდნელობისა და შიშისგან, ის ძირს გადავარდა, ქალმა კი მისი ლანძღვა დაიწყო, უნამუსოს ეძახდა და წყევლიდა. გოგონა ვერც იაზრებდა, როგორ ეუბნებოდა საპასუხოდ თავადაც უხეშ სიტყვებს. შემდეგ კი სახლში შევიდა, ხოლო მოხუცი ამ დროს, აგრძელებდა მის ლანძღვას.
ანასტასია საღამომდე ანერვიულებული იყო. მერე, სხვა მეზობელთან შევიდა და გაიგო, რომ ეს მოხუცს და მისი გარდაცვლილ დეიდასაც ცუდი ურთიერთობა ჰქონდათ. თურმე, მიწის პატარა ნაკვეთის გამო დაობდნენ. ანასტასიას გონებაში ამოუტივტივდა, რას ამბობდა ხალხი დეიდამისის სიკვდილის შემდეგ. თურმე, ქალის ცხედარი სხვენში უნახავთ, ის იქ არაბუნებრივ პოზაში ყოფილა, კუთხეში მიყუჟული, თითქოს, ვიღაცას ემალებოდა, სახეზე კი შიში ჰქონია შეყინული. მთელი ეს ისტორია გოგონას აფორიაქებდა და დიდხანს არ მოერია ძილი. თან, ბავშვიც ბევრს ტიროდა და რამდენიმე საათი, ვერაფრით დაამშვიდეს.
ანასტასიას როგორც იქნა ჩაეძინა, მაგრამ ხშირად ეღვიძებოდა, კოღოები და რაღაც უცნაური შეგრძნებები არ ასვენებდნენ. ერთ-ერთი შეღვიძებისას, მან საეჭვო ხმები გაიგო. სახლში არავინ იყო მისი ქმრისა და პატარა შვილის გარდა. როცა კარგად დაუგდო ყური, მიხვდა, რომ ხმა ახვენიდან ისმოდა.
როგორც ჩანდა, ვიღაც ხეა ფრჩხილებიგ ფხაჭნიდა. გოგონამ გადაწყვიტა, სახლში ვირთხები გაჩდნენო. ისევ სცადა დაძინება, მაგრამ გაუჭირდა, ხმა უშლიდა ხელს. ანასტასიას ანრის გაღვიძება უნდოდა, რომ შემოწმებინა, რა ხდებოდა ლ, მაგრამ კაცს ძალიან ღრმად ეძინა. ღამის სამ საათზეც არ შეწყდა ხმები. მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო და საწოლიდან წამოდგა, ფანჯარასთან მივიდა და დაინახა, რომ მის მეზობელთან ამ დრომდე ენთო შუქი, ოღონდ, განათება სანთლის შუქს გგავდა და არა ნათურას.
ანასტასიამ დაძინება მხოლოდ გამთენიისას შეძლო. მეორე დღეს, ეზოში უცხო და უცნაური კატა გამოჩნდა. ცხოველი ძალიან საეჭვოდ იქცეოდა. შორიახლოს იჯდა და თითქოს, ანასტასიას უთვალთვალებდა. გოგონა ძალიან დაძაბა კატის დაჟინებულმა მზერამ. ანასტასიამ კატა სახლში არ შეუშვა.
ღამით კი ისევ გაეღვიძა. ამჯერად, შემოსასვლელ კარზე აფხაჭუნებდნენ. გაბმული, მონოტონური კნავილიც ისმოდა, რომელიც ნახევარ საათში შეწყდა. ანასტასიას ისევ ჩაეძინა, ის ბავშვის ტირილმა გააღვიძა. ბავშვი ისტერიულად ტიროდა, შავი კარა კი ფანჯარასთან დამჯდარიყო და ყურადღებით აკვირდებოდა, რა ხდებოდა ოთახში.
გაბრაზებულმა გოგონამ ფარდები ჩამოაფარა, ბავშვს დახედა და ისევ გააგრძელა ძილი. დილით გაოცებას ვერ მალავდა – სახეზე დიდი მუწუკი გამოსვლოდა, არადა, ასეთი რამ დიდი ხანია არ დამართნია. მით უმეტეს, სუფთა ჰაერზე, სადაც ახალი ხილითა და ბოსტნეულით იკვებებოდა. მაგრამ ამისთვის დიდი მნიშვნელობა არ მიუნიჭებია.
ღამით, ანასტასია ისევ რაღაცამ გააღვიძა. ამჯერად, მკერდზე რაღაც უცნაური სიმძიმე იგრძნო. თვალები რომ გაახილა, სწორედ ის კატა ედგა ცხვირწინ, რომელიც ეს დღეებია, არ შორდებოდა მათ სახლს. ანასტასიამ დაიყვირა, ცხოველი გარეთ გააგდო, ქმარმა კი დიდხანს ვერ შეძლო, მისი დამშვიდება. შემდეგ დღეს, გოგონამ სცადა გაერკვია, როგორ აღმოჩნდა კატა მათ სახლში
სრულად სანახავად ნახეთ ვიდეო:
