ეს ამბავი მოხდა ჩემი ოჯახური ცხოვრების დასაწყისში, როდესაც მე და ჩემი მეუღლე დავქორწინდით. მართალია, ერთი უცნაურობა შევამჩნიე, მაგრამ მაშინ მას ასეთი ყურადღება არ მივაქციე.
ეს უცნაურობა სულაც არ არის დაკავშირებული ჩემს მეუღლესთან – ის ჩემთვის იდეალური რჩება დღემდე, უცნაურობა მისი დედის, დედამთილის საქციელში იყო.
ყველაფერი ქორწილში დაიწყო:
ის ისეთი პირქუში და აღშფოთებული იყო, თითქოს ეს ქორწილი კი არა, პანაშვიდი იყო. ის უცნაურად იქცეოდა მას შემდეგაც და რადგან ჯერ კიდევ ახალგაზრდები ვიყავით და საკუთარი ბინა არ გვქონდა, დედამთილთან ერთად გვიწევდა ცხოვრება.
როგორც კი გადავედუ ზღურბლზე, ის ისეთი მხიარული დამხვდა რომ მეგონა, ის ნამდვილად ბედნიერი იყო ჩვენს ქორწილში და უსიამოვნებები ჯანმრთელობას უკავშირდებოდა. (ალბათ). მაგრამ რაღაც ნახევრად მოწყენილი ღიმილის ქვეშ ღრმად იმალებოდა პასიური აგრესია, ის გამუდმებით მსაყვედურობდა თითქოს შეფარვით, მაგრამ მე ვხედავდი ამ ყველაფერს.
მაგალითად,ერთხელ შუაღამისას ადგა და ჭურჭლის რეცხვა დაიწყო, მანამდე იმავე საღამოს ეს ჭურჭელი მე გავრეცხე, ავდექი და ვკითხე რას აკეთებდა, მან ჩვეული უდანაშაულო სახე მიიღო და თქვა, რომ ბინძურ ჭურჭელს რეცხავდა. “მაშ ჩემი ჭურჭელი ბინძურია?”
საბოლოოდ დავწმუნდი რომ მას მე არ მოვწონსი, მაგრამ დიდი ხნის განმავლობაში ვიტანდი მის მსუბუქ საყვედურებს, როგორც დედის რჩევებს და ხშირად ვუზიარებდი ჩემს შინაგან მდგომარეობას მაგალითად,პრობლემებს ჩემს ქმართან.
მაგრამ ის მაინც ყოველთვის ნაკლებს ხედავდა ჩემში.
ერთ დღესაც მან გვითხრა რომ მიდიოდა ორი კვირით ქალაქ გარეთ, ბინაში კი ჩვენ გვტოვებდა და გვითხრა რომ ბინა ისეთივე სუფთა უნდა დაგვეხვედრებინა როგორსაც ტოვებდა, მაგრამ აღმოჩნდა რომ მან ჩამოსვლის არასწორი თარიღი გვითხრა რათა შეემოწმებინა თუ რას ვიზამდით მის არ ყოფნაში. ის არა მართო თავად არამედ მის თანამშრომლებთან ერთად ჩამოვიდა ერთი კვირის შემდეგ, რათა უფრო მეტად შევერცხვინე.
მაგრამ საუბრისას კის მეუღლეს წამოსცდა, რომ ჩემი დედამთილი მეორე დღეს ჩამოდიოდა, მაგრამ გამაფრთხილა რომ არაფერი მეთქვა იმის შესახებ რომ მე ეს ვიცოდი. ასეთმა ტყუილმა აღმაშფოთა და გადავწყვიტე სრულად მოვმზადებულიყავი მისი ჩამოსვლისთვის. ყველაფერი გავწმინდე და დავალაგე.
დედამთილი კოლეგებთან ერთად დაბრუნდა, მშვიდად გააღო კარები და ისინი შემოვიდნენ.
გაუკვირდათ როდესაც ისინი ბინაში შემოვიდნენ, მისი ყველა დადგენილი სტანდარტით (და კიდევ უფრო მეტიც) გაწმენდილი იყო ყველაფერი. კოლეგებმა დაიწყეს თვალიერება და ზურგს უკან ჩურჩული, მე კი ისე მარტივად გავედი (ოფლი მოვიწმინდე და მტვერსასრუტი ჩუმად შევინახე)
საცოდაობა იყო დედამთილისკენ გახედვა. იგი გომბეშოსავით შეიჭმუხნა და ყველა კუთხეში იყირებოდა მე კი საზეიმოდ ვფიქრობდი “ვერ იპოვნი, ვერ იპოვი!”
ასე რომ, ჩემი დედამთილი შერცხვა და კოლეგებმაც ბევრი იცინეს. ისინკ აღარ უსმენდნენ მის ჭორებს და ბევრმა დაიჭირა ჩემი მხარე დავაში. მის სიამაყეს უზარმაზარი ზიანი მივაყენე და მიუხედავად იმისა, რომ ღმერთის წყალობით ჩვიდმეტი წელი გავიდა, მას ალბათ ეს მაინც ახსოვს.
შენიშვნა – ფოტო მითითებულია პირობითად
