“ბავშვი რომ მეყოლა, ერთ წელში დავიღალე, დავბერდი… მის ბაღში წასვლას ველოდებოდი, იქნებ დავისვენო-თქო”

ნინა სუბ­ლა­ტი ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნის გა­და­ცე­მა­ში პოსტ სამ­შო­ბი­ა­რო დეპ­რე­სი­ის შე­სა­ხებ ჰყვე­ბა. მომ­ღერ­ლის თქმით, ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ებ­რძო­და მძი­მე დეპ­რე­სი­ას და მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოს­ვლა­ში სა­კუ­თა­რი თავი და­ეხ­მა­რა.

ნინა სუბ­ლატ­სა და გი­ორ­გი შა­მა­ნა­ურს პირ­ვე­ლი შვი­ლი, ვაჟი, 2020 წლის აგ­ვის­ტო­ში შე­ე­ძი­ნათ. წყვი­ლი 2013 წლი­დან იყ­ვნენ და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლე­ბი. თუმ­ცა რო­გორც ნინა ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობს, ახლა და­შო­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას დეპ­რე­სი­ა­ში ყოფ­ნას არ აბ­რა­ლებს, მისი თქმით, რო­დე­საც მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა დაძ­ლია და გა­მო­ნათ­და, მა­შინ გან­ქორ­წინ­და.

– ძა­ლი­ან კარ­გად ვარ, ბავ­შვი იზ­რდე­ბა, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ხდე­ბა მისი ცხოვ­რე­ბაც, უსაყ­ვარ­ლე­სია, მეც, სხვა­ნა­ი­რად და­ვი­წყე სამ­ყა­როს აღ­ქმა, მისი თვა­ლე­ბიც, რაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა და ჩემ­თვი­საც მო­უ­ლოდ­ნე­ლია. ძა­ლი­ან კარგ დროს ვა­ტა­რებთ ერ­თად. მთე­ლი დღე ერ­თად ვართ. არ მქონ­და და­გეგ­მი­ლი ძიძა მყო­ლო­და.

ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ჩემ­თვის ამერ­ჩია ისე­თი დრო შვი­ლის გა­სა­ჩე­ნად, რა დრო­საც მე ვიქ­ნე­ბო­დი თა­ვი­სუ­ფა­ლი და არ მექ­ნე­ბო­და იმის შეგ­რძნე­ბა, რომ რა­ღა­ცას გა­მო­ვაკ­ლდი და ვერ ვა­კე­თებ. 4 წლის ხდე­ბა, ისევ არ მყავს ძიძა, მე ვზრდი და შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ვა­ტა­რებთ დროს.

რა­ღაც მხრივ კა­რი­ე­რას­თან და­მა­შო­რა, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ უსა­ზღვრო ენერ­გია მაქვს, მაგ­რამ ბავ­შვი რომ მე­ყო­ლა, ერთ წელ­ში მივ­ხვდი, რომ და­ვი­ღა­ლე, დავ­ბერ­დი, ისე და­ვი­ღა­ლე, აღარ შე­მეძ­ლო. ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი მო­მენ­ტი იყო ჩემ­თვის, რომ ბაღს ვე­ლო­დე­ბო­დი დიდი ხანი, იქ­ნებ და­ვის­ვე­ნო.

დავ­გეგ­მე, ბაღ­ში რომ მი­ვი­დო­და, ამო­ვი­დო­დი სახ­ლში და მუ­სი­კას გა­ვა­კე­თებ­დი. პირ­ვე­ლი ექ­ვსი თვე და­ახ­ლო­ე­ბით ბავ­შვს რომ ბაღ­ში ვტო­ვებ­დი, სახ­ლში ამოვ­დი­ო­დი და უბ­რა­ლოდ ვი­ჯე­ქი. ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, შო­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა. ამ­დე­ნი გა­მო­უ­ძი­ნებ­ლო­ბა, სი­ახ­ლე­ე­ბი, სტრე­სი, მა­ინც თა­ვი­სას შვრე­ბა. თან ამას და­ერ­თო დეპ­რე­სია. მე ვფიქ­რობ, ეს იყო პოსტსამ­შო­ბი­ა­რო დეპ­რე­სია. ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად სა­უბ­რო­ბენ ამა­ზე.

ვინც ორ­სუ­ლად არის ან შვი­ლის ყო­ლას გეგ­მავს, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა წა­ი­კი­თხოს ამა­ზე ინ­ფორ­მა­ცია. დეპ­რე­სია გაქვს იმი­ტომ რომ ეს არის ძა­ლი­ან ბუ­ნებ­რი­ვი სი­ნამ­დვი­ლე­ში. არ ვიცი, პრო­ცენ­ტუ­ლად რამ­დენს შე­იძ­ლე­ბა და­ე­მარ­თოს ეს, მაგ­რამ გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლად რომ იცი, რომ ამის გამო გაქვს, შე­იძ­ლე­ბა ეს ცოდ­ნა არ და­გეხ­მა­როს.

და­ახ­ლო­ე­ბით ორ წლამ­დე გაგ­რძელ­და ეს ეტა­პი. ყვე­ლა­ზე მძი­მედ რაც მახ­სოვს, უე­ნერ­გი­ო­ბა და რაც ამას მოჰ­ყვე­ბა ხოლ­მე. იყო ნე­გა­ტი­უ­რი ხმა, რო­მე­ლიც არა­სო­დეს არ ჩერ­დე­ბო­და. ალ­ბათ ეს იყო ყვე­ლა­ზე მძი­მე. ამ ნე­გა­ტი­ურ ხმას მოჰ­ყვე­ბა დის­ბა­ლან­სი ყვე­ლა­ფერ­ში, ცხოვ­რე­ბა­ში რა­საც აკე­თებ, საქ­მე­ში, იმ როლ­ში რა­საც აკე­თებ. თან ორი წელი არ არის ცოტა დრო იმის­თვის, რომ დეპ­რე­სი­ა­ში იყო.

ახლა გა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ არ მჯე­რო­და, რომ გა­მო­ვი­დო­დი. არ მე­გო­ნა… ჩემი პი­რა­დი პერ­სპექ­ტი­ვა და გა­მოც­დი­ლე­ბა ასე­თია, რომ რო­დე­საც ასე მძი­მედ ხარ, ქვეც­ნო­ბი­ე­რად თუ ცნო­ბი­ე­რად ელო­დე­ბი რომ ვი­ღაც ან რა­ღაც და­გეხ­მა­რე­ბა, ვი­ღაც მოვა… შე­იძ­ლე­ბა წლე­ბი გაგ­რძელ­დეს ეს მო­ლო­დი­ნის რე­ჟი­მი. წე­ლი­წად­ნა­ხევ­რის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან მარ­ტო ვარ ამ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, არა­ფე­რი იქ­ნე­ბა რაც აქე­დან გა­მო­მიყ­ვანს, გარ­და ჩემი თა­ვი­სა. ვარ სრუ­ლი­ად მარ­ტო ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში და ერ­თა­დერ­თი პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი სა­კუ­თარ თავ­ზე. ალ­ბათ ეს ფიქ­რე­ბი იყო, რომ ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. იმის მი­უ­ხე­და­ვად რომ ძა­ლი­ან მძი­მედ ვი­ყა­ვი, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ ჩა­ი­ძი­რე­ბი და ელო­დე­ბი ფსკერ­ზე ჩახ­ვალ. არა­სო­დეს მო­ვი­და ეს ფსკე­რი, მა­გას მივ­ხვდი და გა­ვა­ა­ნა­ლი­ზე, რომ მოდი, მე ვიქ­ნე­ბი ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ჩემს თავს ამო­იყ­ვანს და გა­მო­მი­ვი­და.

ოჯა­ხი ამ მი­ზე­ზით არ დამნგრე­ვია. რო­დე­საც გა­მო­ვე­დი ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან და გა­მოვ­ნათ­დი, მერე მი­ვი­ღე ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა.