ის ექთანი იყო — თეთრ უნიფორმაში ჩაცმული, მშვიდი და ზრუნველი, რომელსაც მშობლები თავიანთი ავადმყოფი ბავშვების სიცოცხლეს ანდობდნენ. მაგრამ მის ღიმილს უკან იმალებოდა ბოროტება, რომელმაც 1990-იანი წლების დასაწყისში ბრიტანეთი შეძრა.
ბევერლი ალიტტი, რომელსაც პრესამ მოგვიანებით „სიკვდილის ანგელოზი“ უწოდა, სინამდვილეში ბავშვების სერიული მკვლელი აღმოჩნდა — ქალი, რომელმაც თავისი პატარა პაციენტები საკუთარი ხელით გამოასალმა სიცოცხლეს.
მშვიდი გოგონა, რომელსაც ყურადღება სჭირდებოდა
ბევერლი გეილ ალიტტი 1968 წლის 4 ოქტომბერს ლინკოლნშირის საგრაფოში, ქალაქ გრანტჰემში დაიბადა. ბავშვობიდანვე განსხვავდებოდა თანატოლებისგან — ხშირად უსაფუძვლოდ იმეორებდა, თითქოს ავად იყო, იკეთებდა საფენებსა და ნაიარევებს, ზოგჯერ კი თავს დაჭრილადაც ასახავდა, რომ სხვა ბავშვებისგან თანაგრძნობა მოეპოვებინა.
მოგვიანებით ფსიქოლოგებმა ეს ქცევა მიუნჰაუზენის სინდრომით ახსნეს — მდგომარეობით, როცა ადამიანი ყურადღების მოსაპოვებლად საკუთარ თავს ავადმყოფად ასაღებს.
ალიტტის შემთხვევაში კი ეს მდგომარეობა გადაიზარდა მის ყველაზე საშიშ ფორმაში — მიუნჰაუზენის პროქსით, როცა ავადმყოფობას სხვა ადამიანებში იწვევს, რათა გმირად გამოიყურებოდეს მათი გადარჩენისას.
ექთნობის გზა და პირველი ეჭვები
ალიტტმა სკოლა ძლივს დაამთავრა, მაგრამ მაინც შეძლო ექთნად მუშაობის დაწყება. 1991 წელს ის მიიღეს გრანტჰემის და კესტევენის საავადმყოფოს ბავშვთა განყოფილებაში. კოლეგები მას მშვიდ, ოდნავ ჩუმ გოგონად იცნობდნენ — თუმცა მალე უცნაური ამბები დაიწყო.
მის მორიგეობებზე ბავშვები მოულოდნელად იწყებდნენ სუნთქვის გაძნელებას, გულის გაჩერებას ან გონების დაკარგვას. თავდაპირველად ეს უბრალოდ სამედიცინო გართულებად მიიჩნიეს, მაგრამ შემთხვევები ისე გახშირდა, რომ ექიმებმა საეჭვოდ მიიჩნიეს დამთხვევა — ყველა ინციდენტი ალიტტის მორიგეობას ემთხვეოდა.
პატარა მსხვერპლები
პირველი მსხვერპლი გახდა შვიდი თვის. ბავშვი საავადმყოფოში ბრონქიტის მსუბუქი ფორმით მოხვდა, მაგრამ მოულოდნელად სუნთქვა გაუჩერდა და გარდაიცვალა.
მალე კიდევ ერთი შემთხვევა მოხდა — 11 წლის ტიმოთი ჰარვიკი, რომელიც ეპილეფსიით იტანჯებოდა, სრულიად მოულოდნელად გარდაიცვალა.
შემდეგ კი კატასტროფა გაგრძელდა: 5 თვის პოლ ქრამპი, 15 თვის ქლერი პეკი, ტყუპებიდან ერთი — ორი თვის ჰელენ გრეგორი — ყველა მათგანი იღუპებოდა ალიტტის მორიგეობებისას. ზოგი ინსულინის ზედმეტი დოზით იყო მოწამლული, ზოგის სისხლში კი ჰაერის ბუშტები აღმოაჩინეს — რაც გულის გაჩერებას იწვევდა.
დამნაშავე ექთანი გამოაშკარავდა
მხოლოდ მას შემდეგ, რაც პატარა ქლერი პეკის გარდაცვალებამ ექიმები აიძულა დეტალური ტესტები ჩაეტარებინათ, გამოჩნდა სიმართლე: ბავშვის სისხლში აღმოჩნდა ფატალური დოზის პოტასიუმი, ხოლო ინექციის კვალი ხელის ზედაპირზე ჩანდა.
დეტალურმა გამოძიებამ დაადასტურა — ყველა საეჭვო შემთხვევა ერთსა და იმავე ექთანს უკავშირდებოდა.
ალიტტი დააკავეს.
როცა პოლიციამ წარუდგინა მტკიცებულებები, ის უემოციოდ იჯდა და მხოლოდ ამბობდა: „არ მახსოვს… ალბათ უბრალოდ დამავიწყდა.“
სასამართლო და განაჩენი
1993 წელს სასამართლომ ბევერლი ალიტტი დამნაშავედ ცნო ოთხი ბავშვის მკვლელობაში, კიდევ ცხრის მოწამვლისა და მკვლელობის მცდელობაში. მას მიესაჯა უვადო პატიმრობა — ერთ-ერთი ყველაზე მკაცრი სასჯელი, რომელიც ოდესმე დაუწესებია დიდ ბრიტანეთში ქალისთვის.
პოლიციელებმა და ფსიქიატრებმა განაცხადეს, რომ ალიტტს ჰქონდა მძაფრი სურვილი ყოფილიყო ყურადღების ცენტრში — საკუთარი პაციენტების სიკვდილით მან თითქოს სცადა მოეპოვებინა სიმძაფრე და საკუთარი მნიშვნელობა.
