რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენი ისტორიაა მათ უკან. ზოგიერთის ცხოვრებაში ყველაფერი იოლად ხდება, ზოგის კი – ბავშვობიდანვე ტანჯვით სავსეა.
„უკანონო შვილი“ თავისი ცხოვრების მტკივნეულ დეტალებს ამხელს, თუმცა თავად ინკოგნიტოდ დარჩენას ამჯობინებს, რადგან საზოგადოებრივი აზრის შიში აქვს.
„ჩემზე ფეხძიმე დედა მამამ მიატოვა, 9 თვე მარტომ გადაიტანა რთული პერიოდი, მარტო მივიდა სამშობიაროდ, ყველასგან მიტოვებული.
გაჩენიდან 40 დღეში ჩვილ ბავშთა სახლში ჩამაბარა საკუთარი სურვილით, რადგან ჩემი რჩენის საშუალება არ ჰქონდა.
ბევრი ფულს სთავაზობდა – მოგვეცი ბავშვი, შენ უსახლკარო ხარ, მაინც ვერ გაზრდიო, მაგრამ არ დანებდა. 6 წლისა გამომიყვანა ბავშვთა სახლიდან და სკოლა ინტეტნატში შემიყვანა.
ჩემი ცხოვრება და ბავშვობა ინტერნატში გავატარე, შაბათ-კვირას მაკითხავდა და ორი დღით მივყავდი სახლში. ქირით ცხოვრობდა, მე კი ვიზრდებოდი თბილისის სკოლა ინტერნატში.
90-იან წლებში საშინელი სიტუაცია იყო – სიცივე, შიმშილობა, ჰიგიენაზე ლაპარაკიც არ იყო, ბავშვის უფლებები არ იყო დაცული. ინტერნატი კი არა, ციხე გეგონებოდა, – ცუდი მოპყრობა, ცემა, როზგი… ობოლი ბავშვების ცემა-ტყეპა და დამცირება…
უმამობა უფრო არ მიმძიმდა, ვიდრე ამ ჯოჯოხეთის გამოვლა. ასობით ბავშვი იყო – ყველა ეროვნებისა და ასაკის. მათ შორის – ფსიქიკურად ავადყოფებიც, რომელებთან ერთად გვიწევდა ყოფნა.
არ გვყავდა დამლაგებელი, არც მრეცხავი. თავად გოგონები ვაკეთებდით ყველაფერს. როცა გვშიოდა, ვიპარებოდით შენობის გარეთ და ვიპარადვდით საკვებს, რადგან იქ რასაც გვაძლევდნენ, არ გვყოფნიდა.
ერთ პურს 4 ბავშვის გვინაწილებდნენ, ტანსაცმელი სანამ არ გახუნდებოდა, ახალს არ გვაღირსებდენ. ზოგს აშვილებდნენ, ვისაც პატრონი არ ჰყავდა. სულ შიში მქონდა, ვაი თუ ერთ დღესაც დედამ არ მომაკითხოს და მეც გამაშვილოს დირექტირამა-მეთქი.
ღამით საბანს დავიფარებდი და ვტიროდი. ბავშვობა გამინადგურდა, დასამახსოვრებელი მომენტებიც კი არ შემრჩა.
რამ გამოიწვია ეს ჩემი ასეთი ყოფა? მამას რომ ფეხძიმე დედაჩემი არ მიეტოვებინა, ასე ეულად და უმოწყალოდ არ დავრჩებოდი. მერე იტყვიან, რატომ ყალიბდება ადამიანი მონსტრადო? აი, ამიტომ. „მამა“ არ დამიძახია არავისთვის, გარად მამა ღმერთისა…
ამიტომ მშობელს დიდი წვილი მიუძღვის ბავშვის აღზრდასა და განვითარებაში. ისე გავიზარდე, არ მინახავს, მამა როგორი მყავდა. ისე მოკვდა, არ ეღირსა ჩემი ნახვა, არც კი მოვუძებნივარ,.
ნუთუ კაცს გული არა აქვს? ამდენი წლის განმავლობაში იცი, რომ შენი სისხლი და ხორცი დადის შენ წინ და ვერ ამჩნევ. ან როგორ ეფერები სხვა შვილებს, როცა იცი, რომ სადღაც მიგდებული გყავს კიდევ შვილი? „უკანონო შვილი“…
განა შვილი უფლის წინაშე კანონიერი არაა? გაპატიო? აზრი აქვს, აწი რამეს? მიპატიებია…მაგრამ შენს საფლავზე შვილის ერთი წვეთი ცრემლიც არ დაგეცემა… ჩემი გული გააქვავე…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
