გამარჯობა, ჩემზე რაღაცით მეტო და ხალხისგან როსკიპად შერაცხულო.
გულით მომინდა მომეწერა შენთვის წერილი და სადმე მაცივრის თავზე, კარის ზღურბლქვეშ ან ქვეშაგებით გადატენილ კარადაში ჩამეტოვებინა. (ჩემი ქმრის პალტოს შიგნითა გულის ჯიბეშიც არ იქნებოდა ურიგო).
სულერთია რა დღეა დღეს, 27 მარტი თუ 12 სექტემბერი, რომელიც გინდა იყოს, ფაქტია, რომ ჩემი ქორწინების რამოდენიმე წლისთავია, რასაც აგრეთვე არ აქვს მნიშვნელობა და მე უვარგის ქალად ვგრძნობ თავს.
დღეები გადის, კარგო და ვგრძნობ უკეთესად ვიქნებოდი, ეს რამოდენიმე წელი რომ არ მიმეკერებინა ჩემს ცხოვრებაზე, როგორც წყვილი ლაქიანი ღილი. მეზღვაურობა ვიწვნიე, რომ მსოფლიო მენახა და რა ვნახე? მხოლოდ ზღვა…
მადამ *, ასე მოგმართო ხომ შეიძლება?
მოკლედ, მადამ *, დარწმუნებული ვარ სასწაული დემაგოგი ხარ და ხელებს უმწეოდ გაასავსავებ, აბა, ჩემი რა ბრალია, შენი ქმარი ამეკიდაო.
მერე მარტო დარჩენილს სინდისი შეგაწუხებს, თავისი გაჭირვება არ ეყოფოდა იმ ქალს, ჩემი რომ არ დამემატებინაო, მაგრამ ალბათ ესეც მალევე გადაგავიწყდება, რადგან ქარაფშუტები არიან ისეთი ქალები, რომლებიც საკუთარ გულისთქმასთან ბრძოლაში მარცხდებიან და მასვე ემონებიან შემდგომ.
ნუ იფიქრებ, რომ შეურაცხყოფა მოგაყენე, კარგო, ამ წუთას მართლა გულით მინდა მიმიჩნიო ერთ უბრალო ადამიანად, მერე რა რომ ქმარნაღალატევი ვარ, მერე რა რომ რამოდენიმე წელი ისე გავიდა შვილი და ძირი არ მყავს და არც ყოველდღე ვახვედრებდი გემრიელ სადილს ქმარს,
მერე რა რომ დღე-ღამეში მაქსიმუმ 3 საათს ვხედავდი მას და მაშინაც ტელევიზორს უყურებდა, მე კი მომავალი დღისთვის საკონფერენციო რეფერატებს ვამზადებდი,
მერე რა რომ ერთხელ მის მაისურს მკლავი გაერღვა, მე კი ნემსის და ძაფის ხელში აღებას ათასი სხვა რამ მერჩივნა, მერე რა რომ ერთხელ მას სიცხე ჰქონდა, მე კი ჩემი ერთობ გაფუმფულებული ბალიშითურთ შემოსასვლელში დავიძინე, სიცხე არ გადმომდოს – მეთქი.
იცი , რამდენი მიზეზი მაქვს არ ვუყვარდე ქმარს? იცი რამდენი მიზეზი მაქვს ღირსი ვიყო ასე მომექცეს?
იცი რამდენი მიზეზი მაქვს არ გწერდე ახლა ამას, შენს რკინის ჩარჩოიან კარებთან ვიდგე, რომლის მარჯვენა მხარეს, კედელზე მინაწერია :,,ნინი+გიო=შეყვარებულებს”, რომელთანაც საათობით ვიდექი, როცა არცერთი არ იყავით შინ და რომელიღაც რეკრეაციულ ზონაში ისვენებდით.
ვიდექი, რომ იქნებ თქვენ კი არა სინდისს მაინც გაეღო კარი, იღბალს მაინც, გამართლებას, სამართალს ან რამე ასეთს, ადამიანები, რომ დადებითად აფასებენ.
ვიდექი და განუწყვეტლივ ვაჭერდი თითს ზარის ღილაკს. კარის შიგნიდან მოგუდული, მაგრამ მაინც ლამაზი მელოდიები ისმოდა და მომწონდა, თორემ აბა მოცლილი ხომ არ ვიყავი იქ ვმდგარიყავი სულ.
გვერდით მცხოვრებმა შენმა მოხუცმა მეზობელმაც გამომხედა და ჩიფჩიფით მითხრა სახლში არ არიანო. ისეთი კმაყოფილი და თან უკმაყოფილო სახით მითხრა , თითქოს ბიჭის დაბადება მახარა და მე მწვანე დოლარები არ ჩავუკუჭე უბეში.
ვფიცავ ყველაფერს, უვარგის ქალად ვგრძნობ თავს, ჩემზე მეტო მადამ *, იმაზეც ვფიცავარ ყველაფერს, რომ ოდესმე გადამივლის, დრო რომ ყველაფრის მკურნალია – ამ პირობის თანახმად, მაგრამ ოდესმე შენც ხომ გადაგივლის, მასაც ხომ გადაუვლის და საერთოდაც ხომ ყველას გადაგვივლის სასრულობის კუპრივით შავი ბორბალი.
ვინ თქვა დასასრული არაფერს აქვსო,
ყველაფერს აქვს, სულ ყველაფერს, წრფე რომ წრფეა მასაც კი აქვს დასასრული, ჩემს უშვილობასაც ექნება დასასრული, შენს რკინის ჩარჩოიან კარსაც, ნინის და გიოს სიყვარულსაც, შენს მოხუც მეზობელსაც, დედამიწასაც – მობეზრდება ტრიალი და ბოლოს ამ წერილსაც, მადამ *…
იბედნიერე, ჩემზე მეტო, სანამ გადაგივლიდეს. (ან თუკი მტერმა ლოყა მოგიშვირა, შენც ლოყა მიუშვირე)
მომიკითხე ჩემი თანამეცხედრე. პატივისცემით შენზე ნაკლები.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
