“ამდენ ფულს იხდიდნენ მშობლები და ისეთ მდგომარეობაში ჰყავდათ ბავშვები, ამხელა ქალმა ერთი კვირა ძლივს გავუძელი”
“საბავშვო ბაგა-ბაღებში სწავლა დაიწყო და ბავშვებისთვისაც დაიწყო ახალი ეტაპი, რომელსაც ზოგი სტრესების ხარჯზე გადალახავს, ზოგი ბოლომდე ვერ შეეგუება და ზოგიერთს ალბათ მოეწონება კიდეც. ყველა 15 სექტემბერი ჩემთვის რაღაცნაირი სტრესული გახდა, რადგან სულ ვიხსენებ იმ ცუდ გამოცდილებას, რაც მქონდა რამდენიმე წლის წინ და გადავწყვიტე, ახლა გიამბოთ.
თავად შვილები უკვე დიდები მყავს, ერთი უცხოეთში ცხოვრობს და იქ დავდივარ ხოლმე შვილიშვილების სანახავად, მეორე ჯერ არ დაოჯახებულა. პროფესიით ეკონომიტი ვარ, თუმცა გათხოვების შემდეგ ვდიასახლისობდი და სანამ ბავშვები არ გაიზარდნენ, რაღაცნაირად არც იყო საჭიროება ჩემი მუშაობის. როცა არც ერთს აღარ დასჭირდა ჩემი მუდმივი დახმარება და დამოუკიდებლად დაიწყეს ცხოვრება, გადავწყვიტე, მუშაობა დამეწყო.
პროფესიით მუშაობაზე ლაპარაკიც ზედმეტია. მეზობელმა მითხრა, რომ მისი ახლობლის მიერ გახსნილ კერძო ბაღში გათავისუფლდა ძიძის პოზიცია. მართალია, ძალიან კაპიკები იყო ანაზღაურება – სადღაც 200-დან 300 ლარამდე, თან სრული დღე უნდა მემუშავა, მაგრამ ვიფიქრე, რამით ხომ უნდა დამეწყო?
თან საჯარო ბაღში ასე ადვილად ვერ დავიწყებდი, იქ მეტად კონტროლდება კომპეტენციაც და როგორც ვიცი, რაღაც ეტაპებიც უნდა გქონდეს გავლილი, რაც სინამდვილეში ძალიან კარგია. საჯარო ბაღებშიც, რასაკვირველია, ასევე შეიძლება იყოს ბევრი პრობლემა და იდეალური გარემო ვერ იქნება, როცა ამდენი ბავშვია ერთ სივრცეში და ორი ადამიანი მეთვალყურეობს, თუმცა კვებაც ძალიან მოწესრიგებულია, უწყებაც აკონტროლებს სწავლისა და აღზრდის პროცესს, მასწავლებლებიც უფრო მობილიზებული არიან.
კერძო ბაღს კი, როგორც მე მერე მითხრეს, ნებიმიერი გახსნის და თუ კერძო სკოლებს ხშირად ამოწმებენ, ავტორიზაციასაც გადის და ა.შ., კერძო ბაღები ფაქტობრივად სრულიად უკონტროლოა და მფლობელის კეთილ ნებაზეა, რა გარემო ექნება იქ და რა წესები…
რაღა ბევრი გავაგრძელო, დავთანხმდი, თუმცა მაშინ ამდენი რამ არ ვიცოდი. ზუსტად ერთი კვირა გავძელი და გამოვიქეცი. შეუძლებელი იყო იქ გაჩერება. სრულიად არაკომპეტენტური აღმზრდელები, რომლებიც მხოლოდ დაბალ ხელფასზე წუწუნებდნენ, ვერ უძლებდნენ სინამდვილეში ბავშვებს და არც იყვნენ მზად ამისთვის.
ერთმანეთთან საუბრისას საკმაოდ ცუდი სიტყვებით მოიხსენიებდნენ პატარებსაც და მათ მშობლებსაც, უხეშად ექცეოდნენ, საჭმელსაც კი, რომელიც ისეთი იყო, მე ვერცერთხელ ვერ ვჭამე, აყვედრიდნენ და ბავშვი თუ უარს იტყოდა ჭამაზე, უბრალოდ აუვლიდნენ გვერდს და ის მშიერი რჩებოდა, მერე არავინ შესთავაზებდა, როცა მოშივდებოდა.
ბავშვების დიდი ნაწილი ტიროდა და არავის ეცალა მათ დასამშვიდებლად. მიუხედავად იმისა, რომ ამდენ ფულს იხდიდნენ მშობლები, სრულიად არაკომფორტული გარემო იყო. დაბალი ხელფასის გამო მასწავლებლები და ძიძები ხშირად იცვლებოდნენ და პატარები ამ ცვლასაც ალბათ განიცდიდნენ… სწავლა-განათლებაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, ამ გარემოში რა უნდა ესწავლათ? ან ვის უნდა ესწავლებინა?
ყველაფერს ვერც მოვყვები, უბრალოდ დავრწმუნდი, რომ ზოგიერთ მშობელსაც ერთი სული აქვს, ბავშვი უბრალოდ მიაბაროს ვინმეს და აღარ ინტერესდება, რა ხდება მის თავს.
შეუძლებელია, ერთ ბავშვს მაინც არ მოეყოლა სახლში, როგორი ცუდი დამოკიდებულება ჰქონდა მისადმი აღმზრდელს ან როგორ ცუდ გარემოში იყო, სადაც სინამდვილეში არაფერს სწავლობდა, უბრალოდ დრო გაჰყავდათ დილიდან საღამომდე რამენაირად, რომ ბავშვები სახლებში გაესტუმრებინათ…
მე ერთი კვირაც ვერ გავძელი, ისე დავისტრესე. როგორც მერე გავიგე, მალე ის ბაღი დახურულა – ვეღარ უხდიდა ხელფასებს აღმზრდელებს და კადრების პრობლემა შეექმნა… თუმცა ასე მგონია, როცა რაღაც არ კონტროლდება და არ მოწმდება, იქ ადვილი შესაძლებელია, იყოს მსგავსი გარემო.
ასე რომ, თუ დაგყავთ კერძო ბაღში ან თუნდაც საჯაროში, აუცილებლად დაინტერესდით შიდა გარემოთი, ყოველთვის ჰკითხეთ ბავშვს განვლილი დღის ამბები, დეტალები, ბევრი სხვადასხვა შეკითხვა დაუსვით, რომ დარწმუნდეთ, ის კომფორტულ და მშვიდ გარემოშია და არ იღებს ისეთ სტრესს და ცუდ შთაბეჭდილებებს, რომლებიც მერე დიდხანს დარჩება მის ფსიქიკასა და გონებას”.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ლალი, 60 წლის. სტატია მომზადებულია მშობლები.გე-ზე გამოაქვეყნებული წერილის მიხედვით
