სამწუხაროდ, დედას არასდროს ვიცნობდი. როდესაც 18 წლის გავხდი, ნათესავებმა ოქროს ბეჭედი მაჩუქეს, დედას სურდა, რომ ეს ბეჭედი მომავალი მეუღლესთვის მიმეცა. ყოველწლიურად უფრო და უფრო მეტ „გონივრული გამოცდილებას“ ვიღებდი პირად ფრონტზე წარუმატებლობის თვალსაზრისით და 30 წლის ასაკში მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ არასდროს შევქმნიდი ოჯახს
ზუსტად ერთი წლის წინ, 1 აპრილს, (მაქამდე ჩემი 30 წლის იუბილე იყო) გადავწყვიტე დედის დატოვებული ბეჭედი ქუჩაში უცნობი ადამიანისათვის მიმეცა. ამ ბეჭედის დანახვა აღარ მინდოდა და თანაც ნაწილობრივ დედის სურვილისაც შევასრულებდი.
შევიძინე ყვავილების პატარა კონა, ბეჭედი ჯიბეში ჩავიდე და სახლიდან გავედი. ქუჩებში გავედი და მოსიარულე გოგოების კატეგორიებს გადავხედე: ტელეფონები, შეყვარებულების კამპანიები, ხმამაღალი სიცილი. ვფიქრობდი, რომ ცხოვრებაში ვერავის ვნახავდი.
გაღიზიანებული ფართო ხეივნის მახლობლად სკამზე ჩამოვჯექი.. ის არსად ჩქარობდა ისე ჩანდა, ჩაფლული იყო თავის ფიქრებში, საერთოდ არ უყურებდა გარშემომყოფებს, თითქოს ისინი მისთვის არც არსებობდნენ. არ ვიცი როგორ, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მასთან მიახლოება მინდოდა..
– გთხოვთ, ერთი წუთით დამელოდეთ, ეს თქვენთვისაა, – ვუთხარი მე და თაიგულსა და ბეჭედზე მივუთითე.
-ვიღაცაში გეშლებით. – თქვა მან.
-არა, ეს შენთვისაა, იცით, მე ეს გადავწყვიტე – ვცდილობდი ამეხსნა.
– არ ავიღებ, – მიპასუხა ოდნავ მოწყვეტით.
მაგრამ მე თვითონ დაჟინებით გავაგრძელე:
-ეს ოქროს ბეჭედია, თუ არ აიღებ, მდინარეში გადავყრი.
გავჩერდი და გავიფიქრე:
-კარგი, წავიღებ, ოღონდ იმ პირობით თუ ამ ბეჭედს ლომბარდს გადავცემ.
ერთ წამში გაოცებული და გაბრაზებული ვიყავი და არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
-რატომ?
-დედა ავად არის, მკურნალობისთვის საკმარისი ფული არ მაქვს..
– კარგი. ოღონ ლომბარდში წამოგვებით და ერთად ჩავაბაროთ.
ლომბარდისკენ წავედით, მე შიგნით შევედი და გავარკვიე ბეჭედის საფასურთან დაკავშირებული საკითხები. მათ მითხრეს რომ ბეჭედი ორი ათასი ღირდა. ბეჭედი ლომბარდში დავტოვე და გავედი, თანხაც გადავეცი გოგონას. გოგონა ისე წავიდა, რომ უკან არც მოუხედავს.
ორი დღის შემდეგ საღამოს მან დამირეკა. აღმოჩნდა, რომ იმ დღეს ლომბარდში წავიდა და ჩემი მისამართი გაიგო, რომელიც მათ მონაცემთა ბაზაში შეუნახავთ. მან და დედამისმა მადლიერების ნიშნად ჩაიზე დამპატიჟეს.
ზუსტად ერთი წლის წინ, 1 აპრილს, ვერც კი წარმომედგინა, რომ ბეჭედს ჩემს მომავალ მეუღლეს მივცემდი!
